Αγαθό -ένας μονόλογος, θέατρο, Ναταλία Κατσού, εκδόσεις Βακχικόν 2017
Μιλώντας για χειρισμούς και χερούλια, και πόμολα, πέρασα κάποτε τρεις μήνες ως χερούλι. Σ’ έναν οργανισμό υγείας, σ’ ένα νοσοκομείο. Ήταν απαίσια. Όχι λόγω της συνεχούς απειλής των ιών και των κινδύνων για την υγεία. Ούτε λόγω των κάθε είδους ανθρώπινων υγρών και χυμών που με περιέβαλλαν. Ιδρώτας και αίμα και δάκρυα, σάλιο και βλέννα, γαστρικά υγρά, ακόμα και κάτουρο, κάθε υγρό που προέρχεται από το ανθρώπινο σώμα, ασθενές και άρρωστο και προορισμένο να εξετασθεί, και να δεχθεί θεραπεία, και να αποδειχθεί αθεράπευτο, και να αποδειχθεί μολυσματικό, επικίνδυνο, μοιραίο, θανάσιμο. Χωρίς ωστόσο να προξενεί αηδία. Όλα αυτά τα υγρά απόβλητα που παραδίνονταν και πετάγονταν πάνω μου, δεν ήταν αυτά που προκαλούσαν τον τρόμο. Ήταν η λαβή. Κάθε φορά που κάποιος άγγιζε το χερούλι για να μπει μέσα ή να βγει έξω. Ήταν το συναίσθημα που διοχετευόταν μέσα από αυτή τη λαβή που έκανε την κατάσταση αφόρητη. Ο φόβος και η ανησυχία, η βεβαιότητα της επικείμενης απώλειας, το βήμα προς την απόγνωση και έπειτα προς την παγωμένη ελπίδα, και έπειτα και πάλι προς την απόγνωση. Η λαβή ενός ανθρώπου που πονούσε και αγωνιούσε, το άγγιγμα του γιατρού που δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει, το άγχος και η σύγχυση μιας μάνας που περίμενε τα αποτελέσματα, η ώθηση από μια νοσοκόμα που μόλις βαστούσε κάποιον που υπέκυψε, ο εξοργισμένος σύντροφος που σφάδαζε από την έλλειψη μιας εξήγησης. Είναι φόβος και τρόμος, και αδυναμία και η συνειδητοποίηση όλου αυτού που μετατράπηκε με το γύρισμα ενός χερουλιού σε μια απόπειρα στραγγαλισμού ενός φαντάσματος, σε μια επίθεση ενάντια στον θάνατο∙ ένα γύρισμα του χερουλιού της πόρτας σαν άρνηση εγκατάλειψης της ζωής, ένα γύρισμα του χερουλιού σαν μεταβολή προς μια αιώνια φύση, ένα γύρισμα του χερουλιού σαν αρπαγή της δύναμης και του κουράγιου να αντιμετωπίσει κανείς το αναπόφευκτο.
