Το Σπίτι του Ληστή ή Οι Δράκοι με τις Μακριές Ουρές, ποίηση, Θεώνη Δέδε, εκδόσεις Εκάτη 2017
Πολλές φορές συμβαίνει να διαβάζουμε ένα λογοτεχνικό βιβλίο και να δυσκολευόμαστε να το κατατάξουμε σε ένα είδος λογοτεχνίας, ίσως γιατί τα κλισέ, που επικρατούν ως τις μέρες μας, δέχονται ως ποίημα ό,τι είναι χωρισμένο σε στίχους και ό,τι είναι συνεχής λόγος ως πεζό. Όμως, στη σύγχρονη ποίηση και γενικότερα στη λογοτεχνία γίνονται διάφοροι πειραματισμοί και δεν είναι λίγες οι φορές, που έχουμε διαβάσει ποιήματα γραμμένα σε στυλ πεζογραφίας. Τότε, δεν ζητάμε να ανακαλύψουμε την ποιητικότητα σε χωρίσματα στίχων, αλλά κατά πόσο μπορεί να μας ταξιδέψει το κείμενο σαν ποίημα.
Είχαμε, λοιπόν, την ευκαιρία να διαβάσουμε το καινούργιο βιβλίο της Θεώνης Δέδε: « Το Σπίτι του Ληστή ή Οι Δράκοι με τις Μακριές Ουρές», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εκάτη». Πρόκειται για ένα ποιητικό παραμύθι, όπου μέσα από τις εναλλαγές του φανταστικού και του αληθινού η ποιήτρια μας δίνει εικόνες ποιητικής ομορφιάς. Η Θεώνη Δέδε παίρνει το ρόλο του ληστή, που διώχνει τους δράκους με τις μακριές ουρές, δηλαδή, όσες σκέψεις κάνουν τον άνθρωπο να αγωνιά και τις κάνει ποίηση.
Τα θέματα, που απασχολούν την ποιήτρια είναι ο χρόνος, ο θάνατος και το κοινωνικό περιβάλλον.
Η Θεώνη Δέδε μας δίνει μια διαφορετική διάσταση του χρόνου, από εκείνη, που έχουμε δει σε άλλους ποιητές. Η ποιήτρια ζητά από έναν βαρκάρη να τη κάνει γριά, ενώ σε άλλο σημείο, αναζητά το χαμένο της χρόνο.
Στο θέμα του θανάτου, που είναι από τα πιο αγαπημένα των ποιητών, η Θεώνη Δέδε δίνει επίσης τον δικό της τόνο. Η αναφορά στο θάνατο του πατέρα, στην αγωνία λίγο πριν το θάνατο στην εντατική, αλλά και στην κηδεία δείχνουν έναν άνθρωπο, που συγκινείται και συγκινεί. Η ποιήτρια περιγράφει τις αναμνήσεις, που έχει από τον πατέρα και ξέρει ότι θα τις κουβαλάει μαζί της για πάντα. «Μία βαλίτσα είναι μόνο ο μπαμπάς μου», γράφει η Θεώνη Δέδε σε μια τραγική διαπίστωση.
Σημαντική είναι και η αναφορά της Θεώνης Δέδε για τους μετανάστες. Η ποιήτρια παρομοιάζει τους μετανάστες με χέρια και θυμίζει την ελληνική μετανάστευση της δεκαετίας του ’60, παραλληλίζοντάς την με την σύγχρονη μετανάστευση διάφορων λαών μέσω του Αιγαίου, ενώ αναφέρεται και στους πρόσφυγες, που μένουν στην Ελλάδα, χτυπώντας το κυρίαρχο ιδεολόγημα, που λέει ότι οι πρόσφυγες μυρίζουν.
Η Θεώνη Δέδε σε ένα συγγραφικό σημείωμα δημοσιευμένο στο “Vakxikon.gr” αναφέρει ότι δεν έχει μετανιώσει για το τόλμημα να δεχτεί το ρόλο του ληστή και να γράψει αυτό το βιβλίο. Ελπίζουμε να μην μετανιώσει ποτέ και να συνεχίσει να μας δίνει δείγματα του ποιητικού της ταλέντου.
Θεοχάρης Παπαδόπουλος
