Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 38

Λάουρα Γιορντάνι: Ποιήματα

Μεταφράζει η Άτη Σολέρτη

Η Λάουρα Γιορντάνι (Laura Giordani, 1964, Κόρδοβα, Αργεντινή), είναι συγγραφέας, ποιήτρια και καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας. Συχνά διδάσκει σε εργαστήρια ποιητικής γραφής και παραδίδει σεμινάρια σχετικά με τη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η ποιητική γλώσσα και η δημιουργικότητα ως μέσα αντίστασης του ανθρώπινου πνεύματος απέναντι στη συστημική ισοπέδωση αποτελούν τον πυρήνα της δουλειάς της ως συγγραφέας και εκπαιδευτικός. Έχει εκδώσει εφτά βιβλία ποίησης. Κείμενά της έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές ανθολογίες του εξωτερικού. Έχει συμμετάσχει ως ομιλήτρια και εισηγήτρια σε διάφορα συνέδρια σχετικά με την ποιητική γραφή στην Ισπανία και στη Λατινική Αμερική. Ζει και εργάζεται στην Ισπανία.

Η επαφή με την ποίηση της Λάουρα Γιορντάνι δίνει την αίσθηση της καταβύθισης στον εσωτερικό κόσμο κάθε οντότητας. Σ’ αυτό το ταξίδι με όχημα τις λέξεις συναντάμε παιδικές μνήμες, αποπροσανατολισμένα βλέμματα, αθώες αλήθειες που αποκαλύπτουν τα ναυαγισμένα κομμάτια που κρύβουμε μέσα μας. Απογυμνωμένοι σκελετοί με ευαίσθητη καρδιά βγαίνουν στο φως χωρίς να φοβούνται τον πόνο του κόσμου, και με μεγάλη ευαισθησία αγκαλιάζουν κάθε γέννηση και θάνατο συνθέτοντας έτσι τη μελωδία της συμφιλίωσης με το μυστικό της ύπαρξης. Και είναι αυτό που μας δένει σε κάθε τέλος και αρχή και που μας δίνει τη φόρα για ‘κείνο το μακρινό πέταγμα προς το άγνωστο που μένει να εξερευνηθεί.

**

Φύλαξέ το στην αγρυπνία του στήθους σου σαν φρουρός.
Όλγα Ορόσκο

Ένα νεογιλό δόντι από κάθε παιδί
δύο φτερά σπουργιτιού
που έχει αναστηθεί
μετά τον παγετό
τρεις μεταμορφώσεις τζιτζικιού
την καρό ποδιά της γιαγιάς
την αθώα λέξη της Αλεξάνδρας

το σταυρό του νότου

μα πάνω απ’ όλα
εκείνη την πρώτη καρδιά
πουλάρι γδαρμένο
που καλπάζει πάνω στις στάχτες
που είναι ακόμα χλιαρές
ακόμα αφελές
από άθικτες πεδιάδες

για να γίνει ανίκητο.

[Από την ποιητική συλλογή Talismán – Φυλαχτό]

**

Πού θα πεθάνουν
τα πουλιά, οι πνεύμονές τους
απανθρακωμένοι από το πέταγμα γιατί
ουράνιε υπόνομε ή αντι-φωλιά
φεύγουν, από πού προέρχεται
αυτή η αστρική πτώση
διακριτική σαν το θάνατο.

Ουρανός και γη αγγίζονται
γιατί υπάρχουν εκείνα
να σχεδιάζουν αυτές τις αόρατες
γραμμές που ενώνουν το αίμα
με την αστραπή, το λαιμό
με τη βροχή, τις δεήσεις
της μητέρας με την επικείμενη
καταστροφή.

Ποια πόλη μυρμηγκιών
διεκδικεί τη σκιά της, ποιος
άνεμος παίρνει τα λευκά
μικρά οστά του, τα βυθισμένα ψηλά
μέχρι να τα κάνει διάφανα.

Ποια στιγμή της τύφλωσής μας
καταρρέουν.

[Από την ποιητική συλλογή Pájaros - Πουλιά]

**

Γιατί το νερό μου ξεφεύγει
κι εγώ -καθαρή δίψα- είμαι ένας προφήτης του νερού
που αποτελειώνει τα ραβδιά του.
Γιατί οι λέξεις επιστρέφουν από μια παλιά κατάχρηση
και πια δεν έχουν δυνάμεις για να σκαρφαλώσουν στα χείλη.

Θα πρέπει να επικαλεστώ μια πτώση
στο ίδιο το κατώφλι του λόγου
με την πίστη όλων των μήλων.

Να πηδήξω πολύ μέσα, ελεύθερος
στο βάθος των πραγμάτων, να εκκενώσω
τη μνήμη, την πλακόστρωτη
ακρόπολή της, το βουλοκέρι της, τα αρχέτυπα
κατεστραμμένα στις γωνίες
μου προσφέρουν το κορμί της.

Να σταματήσω να ψάχνω ερχομούς
στον άρτο τον χθεσινό, τα ψίχουλα με τα οποία συνήθιζα
να σπαταλώ την πείνα, να πετάω τις φλούδες
που πια δεν μπορούν να θυμηθούν το χυμό τους.

Δεν θα είναι αρκετή η ποίηση:
θα χρειαστούν ακόμα
τα ελαφρά οστά των πουλιών.

 

[Από την ποιητική συλλογή El salto - Το άλμα]