Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 38

Tο απατηλό μυστήριο της εσωτερικότητας -Κείμενο της Αρετής Μικρολειβαδίτη

photo © Στράτος Προύσαλης

και μετά από αυτό το βαρύγδουπο τίτλο,

έχω πέσει και κλαίω / στο παλιό μου παλτό / που το έφαγε ο σκώρος / και τώρα το πενθώ / αλλά πήρα καινούριο / στις εκπτώσεις προχθές / και δεν έκλαψα διόλου / ήταν καλές οι τιμές

δικό σας, πάρτε το μαζί και χώστε το στο τσεπάκι της τσάντας, όποτε βαρεθείτε του κολλάτε κι από ένα στιχάκι ανάλογο του χιούμορ σας.

Η έλλειψη επικοινωνίας λόγω εκθετικής αύξησης του ομοπολικού φαινομένου εγωισμού-παρτακισμού είναι φαινόμενο που μαστίζει ανθρώπους κάθε ηλικίας, μετρώντας μοναχικά θύματα στα απανταχού αστικά και υπεραστικά κέντρα. Ερευνητές έχουν διεξάγει αμέτρητες έρευνες, καταλήγοντας σε αποτελέσματα προκλινικών μελετών, τα οποία παρατίθενται ευθύς:

Ολοένα και περισσότερες συλλαβές χρησιμοποιούνται για την εξήγηση της προέλευσης των κρουσμάτων. Εξήγηση και αντικείμενο έρευνας 48: εσωτερικότητα.

προσέγγιση εσωτερικότητας νούμερο 1 : τα σημεία των καιρών

Είναι αυτή η πεποίθηση παύλα απόφαση ότι το να στραφούμε στον εαυτό μας είναι ο μόνος τρόπος να τη βγάλουμε καθαρή σε αυτό τον άθλιο κόσμο γεμάτο βλάκες, εγωιστές, χαζούς και παρτάκιες, κάνοντας αμέσως οξύμωρη και εξίσου βλακώδη την αρχική μας πρόθεση. Είναι το ολοένα και πιο δημοφιλές αν δε βοηθήσεις τον εαυτό σου δε θα σε βοηθήσει κανείς. Αυτό φυσικά οδηγεί σε ατελείωτες στρατιές ανθρωπάκων ,

οι οποίες στερούνται πλήρως ποιητικού στοιχείου , ανήμποροι να καταλάβουν ότι δεν αρκεί ένας εαυτός για να συμπληρώσει μία ζωή, ότι η μοναξιά είναι ομαδικό παιχνίδι.

Τέτοιου τύπου εσωτερικότητα είναι της μόδας κυρίως στις πόλεις, όπου το να είσαι ζορισμένος είναι ειδοποιό στοιχείο του αν είσαι δημοφιλής ή όχι, καθώς και στις παρέες ενηλίκων άνω των 40, όπου το πρόβλημα του καθενός είναι σαφώς σημαντικότερο από του άλλου, γιαυτό κανείς δε μοιράζεται τίποτα με κανέναν.

Οφείλουμε να κατατάξουμε την εσωτερικότητα αυτή στην επίκτητη μορφή, καθώς είμαστε οι μόνοι υπαίτιοι για την εμφάνισή της, κάνοντας τον όρο ”εσωτερικότητα” κάπως αδρανή, αφού πρόκειται για εγωισμό και ανώφελη ανωτερότητα στα σύγχρονα μικροαστικά μας περιφραγμένα κεφάλια.

προσέγγιση εσωτερικότητας νούμερο 2 : ο αλαφροίσκιωτος καλλιτέχνης

Συχνά απαντώμενη στους καλλιτεχνικούς κύκλους, είναι τόσο επίκτητη όσο και εγγενής. Η εγγενής μορφή είναι συνήθως αυτοαφοριστική και σκοτεινή, οδηγώντας τον φορέα σε συμπεριφορές που πολλές φορές δε γίνονται κατανοητές από όλους, κάνοντας τους λοιπούς κοινούς εξωστρεφείς να βγάζουν συμπεράσματα ποικίλης ύλης για τον αλαφροίσκιωτο καλλιτέχνη. Η εγγενής εσωτερικότητα του καλλιτέχνη συνήθως οδηγεί σε εκφράσεις πάνω σε ακουαρέλα με προτιμώμενα υλικά το κάρβουνο, το μολύβι 4Β, το λαδί και το γκρι χρώμα πάνω στον καμβά και τα μουτζουρωμένα τσαλακωμένα χαρτιά στον κάδο κάτω από το γραφείο με παραμορφωμένους ρόλους και θεματολογία θυελλώδη δάση με παγκάκια για μοναχικές υπάρξεις που τα χαρακτηριστικά τους είναι συμμετρικά σμιλεμένα στην ακουαρέλα

δηλαδή η έξυπνη αυτοκριτική του καλλιτέχνη σε μια προσπάθεια κατάθεσης ειλικρινούς ψυχούλας.

Εξαιρέσεις όπως – ο ιδιοφυής, ο τρελός επιστήμονας, ο αλλοπαρμένος σκηνοθέτης, η γαζέλα της σκηνής, ο βιρτουόζος οργανίστας, υπάγονται στην εννοιολογική κατηγορία των ταμπελών και αγνοούνται.

Τέτοιου είδους εσωτερικότητα είναι συνήθως και η αυθεντική δημιουργικότητα, πράγμα που ο φορέας, αν το σηκώνει, το εκμεταλλεύεται, αν πάλι το φοβάται, η εσωτερικότητα βγάζει κυνόδοντες και τον κατατρώει, κάνοντας χώρο για άλλες εγγενείς, ως τότε λανθάνουσες παθήσεις, όπως η ανασφάλεια, η μετριοπάθεια, ο φόβος για το σκοτάδι και την αποτυχία, η τάση των φρυδιών να σουφρώνουν και των ώμων να καμπουριάζουν και η αθυροστομία και το χιούμορ σαν αμυντικοί μηχανισμοί.

Η επίκτητη εσωτερικότητα του καλλιτέχνη είναι η μικρομέγαλη ξαδέλφη της εγγενούς. Μεγαλωμένη σε περιβάλλον που ίσως δεν της ταίριαζε από πλευράς φάσης, η εσωτερικότητα αυτή ξεκίνησε ως αδυναμία έκφρασης ειλικρινούς προσωπικότητας, κι έτσι ξεσπάθωσε σαν έκφραση κάποιας ιδιαιτερότητας που στο αρχικό άτομο δεν υπήρχε. Αυτό μεταφράζεται σε ρούχα που ταιριάζουν στη φάση, μουσικές και αργκό που εκφράζουν τα συναισθήματα που τόσο βαθιά σου κρύβεις και δε θέλεις κανείς να στα πειράξει, εναλλαγές στροβιλοειδείς μέσα στις εσωτερικότητες πολλών, οι οποίοι δεν κρατιούνται να γνωρίσουν τη δική σου, και όλα αυτά ξεκινούν κατεβαίνοντας τη σκάλα των ματιών σου. Η εσωτερικότητα αυτή δε φαίνεται πίσω από τα γυαλιά ηλίου με τους πολαριζέ φακούς που καθρεφτίζουν, γιατί είναι προστατευμένη πίσω απ’το φιμέ, είναι εύκολο να φύγει, γιατί αποθηκεύεται κάτω ακριβώς από τη στιβάδα της επιδερμίδας. Οποιαδήποτε μη επιφανειακή κουβέντα προκαλεί παλμική δόνηση στην εσωτερικότητα αυτή, με αποτέλεσμα να φθείρεται το στρώμα της.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί ότι αυτή η κατηγορία δεν αναφέρεται αμιγώς σε καλλιτέχνες, ούτε ότι οι καλλιτέχνες όλοι εκφράζονται από αυτές τις δύο υποκατηγορίες εσωτερικότητας. Παρολαυτά, σε μια βόλτα σου γύρω από τον καλλιτεχνικό κύκλο της γειτονιάς σου (τώρα σε κάθε γειτονιά της πόλης, για να μη χρειαστεί να ψάξεις πέρα από το σπίτι σου) θα βρεις από ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

προσέγγιση εσωτερικότητας νούμερο 3 : the girl (guy/other) next door

Τη βρίσκουμε κυρίως στους άλλους και όχι στους εαυτούς μας.

Είναι αυτός ο τύπος εσωτερικότητας που προσδίδει το άγνωστο, η άγνωστη πληροφορία για το πώς αυτός αντιλαμβάνεται τα γεγονότα και πώς τα επεξεργάζεται. Αυτή η μορφή εσωτερικότητας είναι και η πιο δυσνόητη, γιατί φορέας της είναι ο περιβάλλων χώρος και η σκέψη που ήδη έχει εξέλθει από τον εγκέφαλο. Είναι μία μορφή αξιοποιήσιμης περιέργειας, που, ανάλογα με το εγκεφαλικό μας σκαρί, μας φέρνει πιο κοντά ή πιο μακριά από την ανακάλυψη.

Είναι οι σκέψεις πριν την πράξη, οι αμήχανες κουβέντες στις τυπικές συναντήσεις, ενώ το μυαλό και των δύο οργιάζει με ειλικρίνεια που δεν εκφράζεται ποτέ, είναι οι κουβέντες που δεν ειπώνονται στα οικογενειακά τραπέζια, είναι πολλά τα παραδείγματα που μπορούν να δοθούν χωρίς να γίνουμε μελοδραματικοί.

Η εσωτερικότητα νούμερο 3 είναι το άγνωστο πίσω από τους αγνώστους, είναι η απόσταση μεταξύ δύο ατόμων όταν προσπερνάει ο ένας τον άλλο στο δρόμο, είναι η επίγευση της αίσθησης που παίρνω σαν τρίτος βλέποντας ένα μωρό να τρώει ένα γλυκό.

Είναι η πρώτη κίνηση που κάνουν τα φρύδια μου σαν αντίδραση στη θέαση ενός νέου προσώπου, και ίσως είναι η πιο ειλικρινής από όλες τις άλλες, γιατί προέρχεται κυρίως από το σώμα,

αν το καλοσκεφτείς.