photo © Στράτος Προύσαλης
Έτσι όπως ξεχάστηκα για να κοιτώ ψηλά μου
έμεινα άγρυπνος όλες μου τις νύχτες
Μέχρι να είμαι άξιος να κόψω ένα πεύκο από τον ουρανό
και στην κομμένη ρίζα του να λάμψει ένα άστρο
Τα μεσημέρια απίθωνα το πεύκο σε λευκό χαρτί
και φύτρωναν ποιήματα μέσα σε λιοπερίβολο
Εκστατικός και ευγνώμων αποδεχόμουν
τη μετουσίωση μου σε λυδλια λίθο
Για να χαράζεται το μάλαμα της καλοσύνης πάνω μου
και να επαληθεύεται
