Μεταφράζει η Βιργινία Χορμοβίτη
Άνχελ Κρέσπο (1926 1995). Ποιητής, καθηγητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και κριτικός της ισπανικής τέχνης. Πτυχιούχος νομικής με διδακτορικό στη φιλοσοφία.
Ήταν καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο και αργότερα ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Pompeu Fabra της Βαρκελώνης. Υπήρξε προσκεκλημένος καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια όπως στη Βενετία και την Ουάσιγκτον.
Έχει μεταφράσει έργα από τα πορτογαλικά, ιταλικά, γαλλικά, καταλανικά, λατινικά και έχει ξεχωρίσει η μετάφρασή του για τη Θεία Κωμωδία του Δάντη και την ποίηση του Πεσσόα. Χάρη στις μεταφράσεις του κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης. Συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά τέχνης όπως: Nueva, Artes, La Torre, Ínsula, Quimera και Anthropos. Υπήρξε επίσης, διευθυντής των περιοδικών: Decaulion, El Pájaro de paja, Poesía de España και Revista de cultura brasileña.
Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από την αντίθετη στάση του στον ρεαλισμό της μεταπολεμικής περιόδου, συνδέοντάς τον έτσι με τον υπερρεαλισμό.
Το 1998, καθιερώνεται το βραβείο μετάφρασης Angel Crespo. Τα πρώτα του ποιήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο Una lengua sumerge (1950), καθώς και Docena florentina (1966) δείχνουν μια σαφή βούληση για ανανέωση. Αναζητά πάντα το νόημα της λυρικής δημιουργίας. Είναι πολύ σημαντική η στάση του στη συλλογή των ποιημάτων του En medio del camino το 1971. Μερικά από τα βιβλία του είναι: Poesía, invención y metafísica (1970), El bosque transparente (1973), Juan Ramón Jiménez y la pintura (1974), Dante y su obra (1979), Parnaso confidencial (1984), Estudios sobre Pessoa (1984) El ave en su aire (1985), El Duque de Rivas ( 1986) και Ocupación del fuego (1990).
**
Όταν μένεις μόνος
Όταν μένεις μόνος, καθρέφτης είσαι
αυτού που ήσουν:
ένα πρωινό
που ατενίζεις από την κυρτή
βεράντα• κάποια βήματα
αρμονικά που δεν ακολούθησες
για να μην ξεχειλίσει η χαρά σου•
κάποια λόγια
που σε άλλαξαν πιο πολύ από τον χρόνο•
ένα βλέμμα που πνίγηκε
σαν φως στις φλέβες σου•
ένα ταξίδι που ποτέ δεν ήθελες
να τελειώσει• η ψυχή σου απούσα
από όσα σε περίμεναν
όταν έμεινες τόσο μόνος.
*
Μια σιωπή
Τα λόγια που δεν έχω πει,
ειρηνικά αναπαύονται
στο καθαρτήριο όπου φως
και σκιά δίνουν το χέρι.
Μια σιωπή, σαν βαθύ
νερό, που επιτρέπει να φανούν
καθαρές οι πέτρες στο βυθό,
με καλεί να αφήσω τα γεμάτα
σκόνη ρούχα στην όχθη
-και είμαι ήδη διαφάνεια
δίχως άλλα όρια όπως η κοίτη,
φλόγα γαλήνια που ρέει
ανάμεσα στην άμμο και στην αύρα
που πλησιάζει το αλάτι
και διαλύει τα θραύσματά του.
Τα λόγια που δεν έχω πει
ταλαντεύονται ανάμεσα σε καλάμια και φύκια.
*
Βλέμματα
Πού μπορούν να φθάσουν
τα βλέμματά μου, δε θα΄ξερα
να πω, όμως δεν αγνοώ
προς τα πού, δίχως εμένα, πετάνε.
Όχι στα ξακουστά όρη,
με αδιαφορία και κρύο φτιαγμένα,
της χώρας μου• όχι στα κύματα
που βεβαιώνουν και αρνούνται•
όχι στα σύννεφα που τη δίψα
ζωηρεύουν• όχι στην πεδιάδα
όπου η ψυχή διαλύεται
όπως το αλάτι στο νερό•
όχι στο δάσος όπου η απουσία
ανθίζει• ούτε στο ορυχείο
που η φωνή περιπλανιέται δέσμια•
αλλά δίπλα σε εκείνο το φυτό
δίχως ανθό, που το πράσινό του νοσταλγώ,
και κάποτε είδα να καλύπτεται
-σαν σελήνη ή πουλί-
από εκείνο το φως που η προέλευσή του
αποκαλύπτονταν κρυμμένη
(τόσο που, μετά το ξερίζωμα,
εκεί φωτίζει ακόμα).
