photo © Στράτος Προύσαλης
Μοιράζοντας τις ρουφηξιές του καφέ αντίστοιχα με τις σελίδες του βιβλίου
-εγώ, απέναντί της- φυλλομετρούσα τα ποιήματα και ήδη απ' την αρχή
ξεκίνησα να φορτώνω το πορτ μπαγκάζ του νου μ' ερωτήματα και με
παράνοα στοιχήματα για το γευστικό αποτέλεσμα της ανάγνωσής τους
Στο τέταρτο επάνω ξανασυνάντησα τον (συν)γραφικό της χαρακτήρα,
στο πέμπτο κοντοστάθηκα για τα καλά. Στις κάτω γωνίες των
μονών σελίδων, νύμφες προσδοκίες άλλαζαν σε νυμφομανείς βεβαιότητες
που με τη σειρά τους θα γύριζαν στη συνέχεια τα φύλλα
Και λίγο πιο μπροστά από το πίσω μέρος του μυαλού άρχισε να
γιγαντώνεται και να προεξέχει εκείνο το ερωτηματικό που θα έκλεινε
την φράση: άραγε νοείται "φεμινιστική γραφή" χωρίς φεμινιστική συνείδηση;
Συντονισμένες τζούρες, στιχουργημένα λόγια που συνεχίζουν
να εισπνέονται μαζί με τον καπνό μέχρι πριν την τελευταία δρασκελιά
και την απροσδόκητη συνάντηση -μέσα στο ποιήμα- με τη Laila Alaoui,
κάτω από έναν τίτλο που σπάει αγκύλες και ξεφουσκώνει ερωτηματικά
και με την αναμένουσα ψυχραιμία μόλις δυο ακόμα ποιημάτων
με το χαμόγελο του τζογαδόρου, ή του τρελού για τους θαμώνες του cafe
της οδού Ασκληπιού, στο τελευταίο τσιγάρο μετά την ολοκλήρωση,
κοίταζα το ταβάνι μα ατένιζα τα άστρα: νικητής, εγώ έναντι εμού του ιδίου
-αλλά αυτή που πραγματικά με κέρδισε ήταν η γραφή της!
Ο Γιάννης Μ. είναι εποχούμενος κλητήρας και γείτονας εκ Βακχέων, εποχικός
λαθραναγνώστης και μεταποιητής, πλάνητας και γενικώς του ...δρόμου!
