Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 39

Γερμανία, μέρες του 2002 μ.Χ. -Άρθρο της Χριστίνας-Παναγιώτας Γραμματικοπούλου

photo © Στράτος Προύσαλης

στον Κωνσταντίνο και στο Μανόλη

Χιόνι έξω απ’ το παράθυρό μου. Πυκνές νιφάδες πέφτουν απ’ τον ουρανό. Χορεύουν σαν τρελές και με μανία πολιορκούν το τζάμι. Κάθομαι γονατιστή στο πάτωμα εμπρός στο περβάζι. Μοιάζουν να θέλουν να με πλακώσουν, μα το κομμάτι από γυαλί με προστατεύει.

Στη Λευκωσία ο στύλος διαπραγματεύεται με την ύαινα. Στις φυλακές ανάβουν τα καντήλια του Ε., του Κ., του Δ. και των άλλων πάνω στους τάφους. Το σκοινί κρέμεται ακόμα εκεί. Η αύρα τους το νικά ακόμα και τώρα. Αυτή και μόνο το ξεσκίζει. Φανταστείτε οι ίδιοι. Η ύαινα νόμισε πως μπορούσε να τους νικήσει με την υπογραφή της. Παρ’ όλες τις σπουδές τις στο Καίμπρητζ με υποτροφίες από φίλους της κι εχθρούς τους, δεν παιδεύτηκε. Νόμιζε πως μπορούσε να τους τσακίσει.

Στην Κυρήνεια οι φίλοι της ύαινας γελούν και το γέλιο τους βροντόκραχτα αντηχεί, όπως λέει κι ο Ποιητής. Στην Αμμόχωστο τα κτίρια στέκουν έρημα. Θαρρείς και περιμένουν κάποιον να γυρίσει. Μάταια; Η Ελένη θα επιστρέψει στη Σπάρτη; Στην Πόλη και στην Άγκυρα η νυφίτσα γλείφει το αίμα των Θυσιασμένων: όλων των εποχών • όλων των Εθνικοτήτων (και της δικής της ακόμα).

Στην Αθήνα οι άνθρωποι συνομιλούν με τα φωστηροειδή που περιβάλλουν τη νυφίτσα και την ύαινα. Η σαπίλα γύρω τους τούς κάνει να μην μπορούν να δουν την αλήθεια. Γιατί πρόκειται γι’ ανθρώπους δίχως πυγμή. Ανέραστους. Χωρίς οράματα και θέληση. Έχουν παραλύσει τόσο που δεν μπορούν να ανασυγκροτηθούν. Όσοι είναι Άνθρωποι δεν προβάλλονται απ’ τα ΜΜΕ. Είν’ υπερβολικά επικίνδυνοι για τους ανθρώπους και τη σαπίλα. Κι όσοι ενστερνίζονται τις απόψεις τους επίσης. Όσοι εναντιώνονται στη σαπίλα, απομακρύνονται.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη και στις Η.Π.Α. ασχολούνται με την καταδίωξη του Μπιν Λάντεν και την πάταξη της τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία καραδοκεί παντού, βλέπεις, και πρέπει να προστατευτούμε. Καθημερινά δηλώνω την απέχθειά μου με μια «κόκα κόλα» ή μια «φάντα» (πάντα). Ο Ευρωστρατός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση της εδώ Τρομοκρατίας. „No borders, no lines…” Νυφίτσα κι ύαινα εκφωνούν ιαχές και λόγους θριάμβου.

Στους δρόμους της Ελλάδας οι γραφικότητες και τα αντιαμερικανικά-αντιευρωπαϊκά συνθήματα παρελαύνουν. «Αυτός επιτίθεται στους Αφγανούς, αλλά εμένα ο αδερφός μου στο στρατό κάνει την άσκηση Παρμενίων», μού λέει κάποια. Επικρατεί ασχετοσύνη πλήρης… Κάπως έτσι έχασε κι ο Βενιζέλος τις εκλογές του 1920. Θυμάμαι τα λόγια του Βώρου: «Η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων αποφασίζει με βάση τα δικά της καθημερινά προβλήματα και αγνοεί τα προβλήματα μιας χώρας ή της κοινωνίας ολόκληρης». Ημιμαθείς Έλληνες… Άξιοι της τύχης μας…

Στην Παλαιστίνη οι εχθροί κατασπαράσσουν τα κορμιά των νεκρών. Είναι κι αυτοί φίλοι της ύαινας και της νυφίτσας. Απορώ πόση σάρκα αποζητά ακόμα το αδηφάγο, τερατώδες στομάχι τους για να χορτάσουν. Θυμίζουν τον πάλαι ποτέ δικό τους εχθρό. Ο Εβένινος Άντρας τους το είπε άλλωστε πέρυσι. Μα το αφτί τους φυσικά δεν ίδρωσε.

Κι εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά, «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά;» Κατηγορούμε. Τους άλλους. Συνέχεια. Μόνο αυτό ξέρουμε να κάνουμε. Λες κι είναι αφύσικο να κοιτάνε τα δικά τους συμφέροντα. Ασφαλώς… Είναι οι Βάρβαροι. Και κάποια λύσις.

Στο μεταξύ ο στύλος, ολομόναχος – πόση μοναξιά νιώθει άραγε; - πρέπει ν’ αποφασίσει, τι θα κάνει με το θέμα της ύαινας. Τα βλέμματα όλων στραμμένα απάνω του. Ούτε θέλω να φανταστώ, τι θα γίνει, αν δεχτεί τους όρους της.

Γερμανία, μέρες του 2002 μ.Χ. Το χιόνι σταμάτησε. Τα σύννεφα διαλύθηκαν. Ο ουρανός ξεπροβάλλει καταγάλανος. Βγήκε και το φεγγάρι. Κάπου, στο βάθος, φαίνεται λίγο κόκκινο απ’ τον κρυμμένο ήλιο που δύει. Το τζάμι στέγνωσε. Αλλά εγώ δεν ανοίγω το παράθυρο.