Μαριάννα Μποζίκη: Άνοιξης προσμονή

Μια υποψία παρουσίας
χαϊδεύει το πλακόστρωτο του κήπου
σε κάθε φύσημα του χρόνου.
Το φως και η σκιά του
σαν να 'χουνε ριζώσει για καλά
στο σάπιο χώμα του χειμώνα.
Πλαγιάζει η μέρα στο θρόισμα του βήματός του.
Σε αναμονή παλίρροιας, όνειρα νεαρά σαλεύουν
κάτω απ' τη φόδρα του μυαλού ραμμένα.
Του κόσμου οι πρώτοι γόνοι ψιθυρίζουν
το χθόνιο νήμα να αδράξεις
τον λήθαργο, της Δήμητας της κόρης, να ταράξεις.
Σε προσμονή μιας άνοιξης το πεπρωμένο αναριγεί
με ηδονική, ανάερων φασμάτων, φλυαρία,
σέρνοντας πίσω του αδιόρατη απειλή
εμπρός στο άγνωστο σαστίζει.
Παράδοξη υπόκωφη ικεσία, λαίμαργο χνώτο
νωχελικό, το παρελθόν στο πρόσωπό σου πνέει
συρίζοντας κακότεχνα στιχάκια μεταμέλειας.
Τα χέρια ανοιχτά στο πλάι κρεμασμένα
μονάχα αξόδευτα χάδια εγκυμονούν.
Στάχτες το πόδι ανασκαλεύει
με το γοβάκι ακόμα φορεμένο
ανάμνηση ενός, κάποιου, δανεικού γλεντιού.
Το ουρλιαχτό του ανέμου ανυπόμονα
στη σχισμή του βράχου κρύβεται
τα κρίματα της λήθης να εξομολογηθεί,
προτού τα νέα κύτταρα του κόσμου,
αναπόφευκτα στους κύκλους της ζωής