Μεταφράζουν οι Νατασα Λάμπρου & Μαρία Πεπονά
Η Νοέλια Ιγιάν Κονέσα (Καρταχένα, 1983) είναι πτυχιούχος Κλασικής Φιλολογίας. Το 2012 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο της “Calamidad y Desperfectos” το οποίο επανεκδόθηκε ένα χρόνο αργότερα με πρόλογο του γνωστού ποιητή Χοσέ Μαρία Άλβαρεθ. Το 2015 εκδόθηκε μια ανθολογία του Άλβαρεθ την οποία επιμελήθηκε η ίδια. Εκδίδει μαζί με τρεις συνεργάτες της το λογοτεχνικό περιοδικό La Galla Ciencia και επίσης μεταφράζει ποίηση από τα αρχαία ελληνικά. Το 2016 εκδόθηκε η συλλογή της με τίτλο «Verbos por dentelladas». Τα ποιήματα που ακολουθούν είναι από αυτή την τελευταία συλλογή. Το ύφος της Ιγιάν έχει επηρεασθεί από τους Νοβίσιμος της Ισπανίας, της γενιάς στην οποία ανήκει και ο Άλβαρεθ. Κάποια από τα κοινά χαρακτηριστικά στην ποίηση της Ιγιάν και των Νοβίσιμος είναι: αναφορές σε άλλους συγγραφείς στην αρχή κάθε ποιήματος, αγάπη για το έργο του Κ. Π. Καβάφη, χρήση επιθέτων που δίνουν ένταση στους στίχους,αναφορές στην αρχαία κλασική παιδεία. Ωστόσο, η Ιγιάν ακολουθεί και δικά της μονοπάτια με αναφορές σε μουσικούς σύγχρονους όπως αυτή του ροκ σταρ Φίτο Καμπράλες. Η ποίηση της Ιγιάν είναι ερωτική και στοχαστική, σε κάνει να αναπολείς αλλά και να επιθυμείς. Μια νέα φωνή στην ποίηση που σε αυτή τη δεύτερη ποιητική της συλλογή μοιάζει να βρίσκει το δικό της ξεχωριστό τόνο.
*
ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟ
Καμιά ευχαρίστηση δεν διαρκεί αρκετά.
Προπέρτιος
Όταν πια τίποτα δε θα υπάρχει,
και θα κλείσουμε μια εμφανώς κλειστή πόρτα.
Όταν μονάχα θα μένει μια γεύση πικρή,
που θα μοιάζει σ’ αυτό το κόκκινο αεριούχο ποτό.
Όταν σα βέλη θα διασταυρωθούμε,
δίχως να σταματήσουμε μα και δίχως πρόσωπο να γυρίσουμε.
Όταν πια τα σεντόνια μου τον ιδρώτα σου δε θα ’χουν,
μήτε τα χέρια μου λίγο απ’ το ph σου,
μήτε η γλώσσα μου το σάλιο σου.
Όταν το πτώμα δε θ’ αναγνωρίζουμε.
Τότε,
σαν κάτι αναστρέψιμο,
θα γυρίσουμε,
γιατί το δέκα εμπεριέχει το μηδέν,
και το τέλος μερικές φορές είναι η αρχή.
*
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΧΑΡΑΣ
Τα πιο σκληρά ψέματα λέγονται με σιωπές
Στίβενσον
Κάθεσαι κι ανοίγεις μια μποτίλια.
Σήμερα προτιμάς ένα κόκκινο,
σκούρο όπως το αίμα του Έκτορα.
Σε διαποτίζει καθώς ακούς λίγη μουσική.
Το παράθυρο είναι ανοιχτό. Είναι αρκετό- σκέφτεσαι.
Υψώνεις το ποτήρι και κάνεις πρόποση σ’ ένα στίχο,
κάποιον που δε θυμάσαι, αλλά
εκείνον
που σ’ έκανε να αισθανθείς ότι κάτι απομένει,
ότι κάτι αξίζει ακόμη τον κόπο.
Αισθάνεσαι αυτή τη μέθη να κατεβαίνει στα σωθικά σου,
πολύ κοντά στην ήβη.
Όλα είναι καλά.
Κοιτιέσαι μακάριος –για μια στιγμή- στον καθρέφτη,
ειρηνικά, σε αρμονία με τον ίδιο σου τον εαυτό,
με τη σιγουριά ότι θα συμφιλιωθείς
με τον κόσμο πολύ σύντομα.
Ή ίσως κι όχι.
*
ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ
Αυτή η θάλασσα φυλάει όλο και περισσότερα βυθισμένα πλοία.
Φίτο Καμπράλες
Ας ξαναζήσουμε ξανά και ξανά τα σημάδια τα ακριβή,
τα καθοριστικά
εκείνης της νύχτας.
Ας ερμηνεύσουμε το καλύτερο αδέξιο άγγιγμα των χεριών,
το διακριτικό άγγιγμα στο μηρό
ή τα λοξοκοιτάγματα που βρέθηκαν.
Ας προσποιηθούμε ότι όλα είναι καινούργια,
ιχνηλατώντας με τρόπο σχεδόν τέλειο
τις κινήσεις αυτής της πρώτης συνάντησης,
την αρχή.
Γνωρίζοντας τους εαυτούς μας πιο ελεύθερους τώρα,
ας ξαναζήσουμε εκείνες τις χειρονομίες
και ας παρατείνουμε λίγο ακόμα
το προπατορικό αμάρτημα.
*
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΟΥ ΚΟΥΔΟΥΝΙΟΥ
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.
Καβάφης
Σήμερα θέλω να είμαι γάτα.
Και δεν είναι για κάτι ιδιαίτερο:
ίσως για να σου γουργουρίζω στο αυτί,
να τρίβω την πλάτη μου στα σγουρά μαλλιά σου,
να παίζω ανάμεσα στα δάχτυλά σου.
Σήμερα είμαι λιγότερο ενοχλητική απ’ το συνηθισμένο,
και νιαουρίζω μες στη νύχτα για να με πάρεις
κάτω απ’ την κουβέρτα,
αθόρυβα, αργά,
πιο κομψά απ’ όταν είμαι σκυλί.
Σήμερα θέλω να είμαι η γάτα σου,
παρόλο που ποτέ δε θα μπορέσω να σε παραπλανήσω
μήτε να κρύψω το κρύο γάβγισμά μου
στα πόδια του κρεβατιού σου.
