photo © Στράτος Προύσαλης
Ο χρόνος βαθαίνει
κι εσυ μικραίνεις
στο λογισμό μου.
Η μνήμη αποδυναμώνεται
και τα πουλιά
που άφησα ελεύθερα
στον κήπο μου,
ουρλιάζουν
και ζητούν δικαίωση
έξω απο αυτούς τους φριχτούς
φράχτες.
Το ξέρω, ήρθε η ώρα
να φύγω κι εγώ μαζί τους
αλλα ακόμα προσμένω
γονατιστός
έναν αληθινό λόγο
που να μη φίλησε
στο στόμα
τη λησμονιά.
