photo © Στράτος Προύσαλης
Οι Μάηδες στο χώμα
τα περιστέρια δίπλα στη λίμνη
Ο χρόνος που σταμάτησε
ο αψεγάδιαστος θόλος
με τ’ ανυπόφορα ελπιδοφόρο γαλάζιο του
Ο χρόνος που τελειώνει
το μικρό κορίτσι που ταΐζει τα περιστέρια
οι θλιμμένοι περαστικοί, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι
Ο χρόνος που κυλά
το όνειρο που αρχίζει, η μέρα που παλεύει να ανασάνει
το βλέμμα της κυρίας που περιφρόνησε τον έρωτα
το βλέμμα της Άνοιξης που χαμογελά σαδιστικά
ο πόνος που σιγά-σιγά ημερώνει
Ο χρόνος που ποτέ δε σταματά
η πέτρα που δεν κουνήθηκε ποτέ
ο ήχος από το γάβγισμα των σκύλων
η σιγαλιά της βελουδένιας λίμνης
το μισοτελειωμένο σ’ αγαπώ που είπες
που αγωνίστηκες να τελειώσεις
τα δέντρα που σαλεύουν και μαντεύουν
τι σκέφτεται κάθε ψυχή του πάρκου
Σάββατο, στο πάρκο και σε λησμόνησα
λησμόνησα τον αλλοτινό έρωτά σου
Ο χρόνος σταμάτησε
Ίσως Σε Μια Άλλη Ζωή Αναγεννηθώ!...
