photo © Στράτος Προύσαλης
Δεν ξέρω
που πάω
τι αγαπάω
τι θέλω.
Μας πουλάνε το παραμύθι
πως ο χρόνος το μονοπάτι σου θα δείξει.
Ψέμα.
Μονάχα
σε κάνει να τρέχεις
να προλάβεις
πριν το τέλος σου φτάσει.
Κι εσύ από φόβο
πες το κι έτσι
διαλέγεις την πεπατημένη
δισεκατομμύρια την πέρασαν
πριν από’σένα
διαβάτες με όμοια πορεία.
Σαν να ζεις την ίδια μέρα
σε επανάληψη
ξανά και ξανά
Βαριέσαι
σιχαίνεσαι
μα σιγά-σιγά
συνηθίζεις τη ρουτίνα.
Δίνεις ελευθερία
για ν’αγοράσεις ασφάλεια.
Παράλογη ανταλλαγή
με γνώμονα τη λογική.
Κι εγώ
ακόμα δεν ξέρω
που πάω
τι αγαπάω
τι θέλω.
Ψηλαφίζω στο σκοτάδι
αναζητώ
το τέρμα δεν με νοιάζει.
