Εντάξει, όμως, να σας πω. Να οι πέντε πιο αγαπημένοι μου Γούντυ Άλλεν for all seasons:
1. Play It again, Sam (1972), του ...Herbert Ross, πρώτα. Με τον ίδιο μόνο σεναριογράφο, πρωταγωνιστή όμως μέγα, με την Κήτον πιο καλή από ποτέ και ολόκληρο Χάμφρεϋ Μπόγκαρντ να τους συμπαρίσταται.
2. Radio Days (1987). Ένα "Amarcord" τελείως δικό του, σαν "Λούφα και Παραλλαγή", σαν "Πίσω Πόρτα", σαν "Μιά Μέρα τη Νύχτα" τελείως δικά μας, τελείως δικά μου.
3. Mighty Aphrodite (1995). Με ανόητο πάλι ελληνικό τίτλο, αντί τον ακριβώς: "Έρως Ανίκατε Μάχαν". Με τη Σορβίνο απίστευτη, αέρα πάλι, καπνό, πιο ερωτική χαζογκόμενα, πιο αισθηματικό πλάσμα απ’ όλα! (*σημ. 2012: που όμως πια θα την άλλαζα με το ”Hollywood Ending” του του ‘02, όπου η Τία Λεόνι τις σκίζει όλες, κι η ταινία αυτή η έσχατή του εν Αμερική, ως ρημέικ ιδεολογικό του “Cameraman” του 1928 του ιδιοφυούς Μπάστερ Κήτον, ξεσκίζει συλλήβδην τους συμπατριώτες του).
4. Deconstructing Harry (1997). Για κείνες τις road σκηνές, με το παιδί του, τη μαύρη, τον πεθαμένο στ' αμάξι μέσα τ’ ολοζώντανο, προς το πανεπιστήμιο των νεκρών. Για τον ίδιον, πιο τρελό, πιο προσωπικό από ποτέ.
Και, τέλος:
5. Sweet and Lowdown (1999). Σαν ταινία ωραία ελληνική, ρεμπέτικη, σαν Γιώργος Κατσαρός αμερικάνος και overseas "Χειμερινοί Κολυμβητές". Με τον Σων Πεν χορδές της ψυχής του. Ένας Γούντυ λιτός σαν Ρενουάρ, σαν Νίκολας Ρέι επιτέλους ήρεμος.