Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 17

"Ομφάλιος λώρος" της Τζούλιας Γκανάσου

Ομφάλιος Λώρος, Μυθιστόρημα, Τζούλια Γκανάσου, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2011

Η Τζούλια Γκανάσου έκανε την εμφάνισή της στο ευρύ κοινό με το βιβλίο της, “Σε Μαύρα Πλήκτρα” (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2007). Eπανέρχεται λοιπόν στο λογοτεχνικό προσκήνιο με το τελευταίο της βιβλίο, “Ομφάλιος Λώρος”. O “Ομφάλιος Λώρος”, ξεδιπλώνεται πάνω σε τρεις διαφορετικούς άξονες, με μία όμως κοινή συνισταμένη: το φόβο για το οριστικό, την ανασφάλεια του ανθρώπου για τη φθαρτότητά του.

Μας ταξιδεύει στον κόσμο ενός τσίρκου, αποτελούμενου αποκλειστικά και μόνο από ανθρώπους ιδιαίτερους, που μετατρέπουν κάποιες φυσικές αδυναμίες τους σε δύναμη και ζουν με τους δικούς τους ρυθμούς, εκτοξεύοντας την αδρεναλίνη στο απόγειο. Παράλληλα, μας ταξιδεύει στα γραφεία μιας πολυεθνικής εταιρίας, η οποία εμπορεύεται την ανθρώπινη ομορφιά και την ελπίδα των θνητών να ξεπεράσουν το χρόνο και τις συνέπειες που φέρει αυτός. Τελευταίο έργο της εταιρίας, είναι η χρήση του αίματος του Ομφάλιου Λώρου για αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών και τη μετατροπή του ανθρώπου σε άτρωτο ον. Ο τρίτος και τελευταίος άξονας, εξελίσσεται στο αγρόκτημα του Μάνου, ενός ατόμου που επέλεξε να ζει ελεύθερος κοντά στη φύση και πάνω απ’ όλα μακρυά από την ανάλωση της καθημερινότητας που ζούμε στον μικρόκοσμό μας.

Η Σάντυ, υπάλληλος της πολυεθνικής, ο Φίλιππος, μέλος του τσίρκου και ο Μάνος ”δραπέτης του σπηλαίου”, είναι τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα του βιβλίου. Το σπήλαιο αντιπροσωπεύει το εσωτερικό σκότος, τη μη γνώση του ουσιαστικού, που βιώνουν όσοι είναι δέσμιοι του φόβου τους. Η Σάντυ, η κυρίαρχη μορφή του βιβλίου, ακροβατεί ανάμεσα σε δύο κόσμους. Αφενός, αντιμετωπίζει κάθε ανθρώπινο αισθητήριο, κάθε εικόνα ως προϊόν διαφήμισης, μιας και φοβάται να μοιραστεί. Αφετέρου, όμως, η Κυριακή είναι άνθρωπος, μπορεί και αγαπά. Δε φαίνεται να έχει αποκοπεί εντελώς από τον Ομφάλιο Λώρο του παρελθόντος της. Οι ήρωες αυτού του βιβλίου, είναι εγκλωβισμένοι στο σπήλαιο και στο χέρι τους βρίσκεται η επιλογή, του τι θα κάνουν στη ζωή τους.

Ο Φίλιππος αυτοκαταστρέφεται, η Σάντυ αυταπατάται και ο Μάνος βλέπει τον αλλοτινό εαυτό του στο πρόσωπό της και της αντιτείνει το χέρι του για να την βγάλει στο φως. Μας λέει η Τζούλια Γκανάσου, “Είναι τεράστια χαρά να βλέπεις χρώματα, είναι τεράστια χαρά να βλέπεις…”. Τελικά αποκόπτεται ο άνθρωπος από τις καταβολές του; Ο Ομφάλιος Λώρος με το τότε και το τώρα που καταλήγει; Μήπως δεν είναι μόνο το φυσικό γεγονός της σύνδεσης με τη μητέρα; Ο Ομφάλιος Λώρος, μάλλον δημιουργείται από εμάς τους ίδιους, στην ανάγκη μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να νιώσουμε την ανθρώπινη διάστασή μας και να αγγίξουμε τις ατέλειές μας στη μορφή εκείνων που τις βλέπουν μοναδικά όμορφες.

Η Τζούλια, μας θυμίζει ότι επιβάλλεται να τσαλακώσουμε λίγα από αυτά που γνωρίζαμε προκειμένου να μεταβούμε στην πραγματική γνώση του είναι μας. Μέσα από τα στάδια της αφύπνισης, της συνειδητοποίησης, της εξάρτησης και της μεταμόρφωσης θα βρούμε όλοι τον εαυτό μας και τους Ομφάλιους Λώρους που φτιάξαμε, θαρραλέοι απέναντι στον πανικό της φθαρτότητας. Σε αντίθετη περίπτωση; Θα τυφλωθούμε από το σκοτάδι της ματαιότητας. Ένα ακόμη εξαιρετικό δείγμα γραφής από τη συγγραφέα του “Με Μαύρα Πλήκτρα”, που και στο εν λόγω βιβλίο καταφέρνει να καθηλώσει τους αναγνώστες, εγείροντας τους συναισθήματα και θέτοντάς τους σε αναμέτρηση με τον ίδιο τους τον εαυτό. Εσείς σε ποιον κόσμο ανήκετε;
 

Έλενα  Γιαννουτάκη