Tiocfaidh Ár Lá
τρεμουλιαστά μαντίλια
με στραμπουλήγματα των ήχων εξαπλώνοντας
τα άγουρα έγχορδα
της τάχα αισιοδοξίας ευφρόσυνες οιμωγές μου
από κανελόριζα η θυσία
είναι πάντοτε αντισηπτική
τη δοξασμένη απεργία πείνας τηνέ κάνει βρε παλιοτόμαρα
οργασμό
τηνέ κάνει ονείρωξη του απόλυτου,
τις νηστικές ημέρες
μανάδες.Νίκος Καρούζος, Η Ιρλανδική Έκσταση
Λευκό κελί ουρανός νυχτερινός
Από το Μπέλφαστ ως το Στάμχαϊμ
Γερμανικό φθινόπωρο ως το Δεκέμβρη της Αθήνας
Διάττοντες βενζίνης ανατινάζουν το φως.
Έτσι θα ‘πρεπε να μυρίζει
Το τέλος της άνοιξης.
Μπόμπυ, Αντρέας, Χόλγκερ, Φράνσις
Ουλρίκε, Πάτσυ, Γκούντρουν…
Νηστεύοντας το σώμα
κρυστάλλινες αισθήσεις
πνευστά οστά στη ζάλη της αιθρίας.
Σκελετωμένες σελίδες στο φρέαρ
Λέξεις στα τσιγαρόχαρτα
Τσακισμένα κόκκαλα
Τσακισμένη γλώσσα
Κυριακή ματωμένη
Μετάληψη χαρτί και μελάνι
Ζωή,
κανίβαλε της σάρκας:
Πείνα Φωνή
ή ο Θάνατος!
Δάκρια ή Λέξεις;
Σφαίρες ή Χαρτί;
Πέρασμα σε πράξεις λακωνικές.
Guerrilla poetry
Roberto Bolaño
Με συντριπτικό ενεστώτα
στους καρπούς των χεριών,
αλήθεια γυμνή
από τη μέση και κάτω,
στρατολογώντας νεκρούς
σε υποθέσεις χαμένες,
αιμοδότες στην υστερεκτομή
της Ιστορίας.
Αντάρτες, ήταν πάντα
Οι Ηττημένοι που συνεχίζουν.
Zenit xp12
εμπρηστικά τετράστιχα γεμίζοντας όλους τους τοίχους
με ποίηση παραληρούσα ένα
ακαθοδήγητο αντάρτικο.
Λευτέρης Πούλιος, Βρυχηθμός
Τη λάμψη καμένων άστρων
Για μάτια πρόχειρα
Στα περιστύλια της Σταδίου
Αγνώστου πατρός
Στις στοές της Κάνιγγος
Με τσιγάρα συνάλλαγμα
Ένοπλη ποίηση, ραμμένη
Την ψυχή στο δέρμα
Ημίγυμνοι,
Σαν όλες τις αλήθειες
Ημίγυμνοι
Σαν τον ίδιο το θάνατο
Ιούλιο Αύγουστο Νοέμβρη Δεκέμβρη.
Μελχιόρ, Βαλτάσαρ, Γασπάρ
Μεθυσμένοι φτηνό κρασί
Πλατεία Κλαυθμώνος
Στα άχυρα της γέννησης
Το θαύμα θέλει πάντα
Έναν ακόμα
Όπως ο έρωτας
Για να πιστέψεις
Ξαπλωμένος στα
Στα σκληρά χαρτόνια.
Μεθώντας στην Ουκρανία
Μεθώντας απ’ την Πράγα
Ως το Σουδάν μεθώντας
Από τη Σόφια ως τις πηγές
Του Νίγηρα, από το Φίερι
Ως τις πληγές του Νείλου
Μεθώντας, ως το
Κέρας της Αττικής.
Μεταγλωττίζοντας σώματα
Σε φτηνά ελληνικά
Ντεσπεράντο του δρόμου
Με φωνή κοκκαλιάρικη.
Κοίτα να δεις που θα χαθούμε
Πολύ πιο εύκολα απ’ όσο-
Όσο,
Συλλαβίζοντας
δάχτυλο-δάχτυλο
Στα διάτρητα βλέμματα
Τη λέξη
θ η ρ ι ω δ ί α.
Infernal machine
Στον Αλέξη Τραϊανό
Ξηλώνεις
Τη γλώσσα του σώματος
Στις ραφές
Χαράζοντας
Στη γραφίδα των νυχιών σου
Την άλλη όχθη της σελίδας
Βαφτίζοντας λευκή
Την αμνησία του βλέμματος
Στους βουβώνες της πόλης
Καλολαδωμένη γραφομηχανή
Στα δαιμονικά λεβητοστάσια της
Σάρκας.
Ο Παναγιώτης Χαχής ζει στην Αθήνα.
