Στήλη: Ζευγάρια 6

(Ο παρακάτω διάλογος είναι εμπνευσμένος απ’ την ταινία Κοτόπουλο με δαμάσκηνα, μία απ’ τις καλύτερες ερωτικές ιστορίες που ειπώθηκαν φέτος. Γιατί μόνο ο έρωτας μπορεί. Μόνο...)(Εκείνος είναι στο σαλόνι και καθισμένος στην καρέκλα παίζει βιολί. Εκείνη είναι έξω απ’ το δωμάτιο και ακουμπισμένη στον τοίχο, τον ακούει που παίζει. Κλαίει. Μπαίνει μέσα και τον πλησιάζει.)

Εκείνη: Τι κάνεις;
Εκείνος: ..............
Εκείνη: Δεν μιλάς;
Εκείνος: Όχι όταν παίζω.
Εκείνη: Κοίτα με.
Εκείνος: ...............
Εκείνη: Σε παρακαλώ, κοίτα με.

(Εκείνος την κοιτάζει χωρίς να το θέλει. Φαίνεται στα μάτια του η απέχθειά του για εκείνη.)

Εκείνη: Μίλα μου.
Εκείνος: Τι να σου πω; Δεν έχω κάτι να σου πω.
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: Νομίζω πως τα έχουμε πει όλα.
Εκείνη: Αν ήταν εκείνη εδώ, θα της μίλαγες; Θα είχες πράγματα να της πεις;
Εκείνος:...................
Εκείνη: (δυνατά) Σου μιλάω! Απάντησέ μου!
Εκείνος: Ναι! Αυτό θες ν’ ακούσεις; Ναι, λοιπόν! Σ’ εκείνη θα μίλαγα! Θα της έλεγα τα πάντα! Πράγματα που σε σένα δεν έχω πει ποτέ. Πράγματα που εκείνη θα καταλάβαινε. Πράγματα που θ’ άξιζε ν’ ακούσει.
Εκείνη: (φωνάζοντας) Γιατί εγώ δεν αξίζω να τ’ ακούσω; Τι παραπάνω είχε αυτή;
Εκείνος: Την αγαπούσα.
Εκείνη: Κι εμένα;
Εκείνος: Εσένα δεν σ’ αγάπησα ποτέ. Και το ξέρεις. Μόνο γι’ αυτήν παίζω. Αυτή είναι παρούσα κάθε στιγμή. Μέσα μου, δίπλα μου, παντού. Εκείνη είναι η νότα μου, η μουσική μου, η πνοή μου.

(Εκείνη πληγωμένη κι απογοητευμένη καθώς είναι, παίρνει το βιολί απ’ τα χέρια του και με μια απότομη κίνηση του το σπάει. Εκείνος βγάζει μια κραυγή.)

Εκείνος: Δε θα συγχωρήσω ποτέ.

(Σηκώνει το κομματιασμένο του βιολί κλαίγοντας και χωρίς να την ξανακοιτάξει, κλείνει την πόρτα πίσω του και φεύγει.
Για πάντα.)

Η στήλη Ζευγάρια γράφεται από το τεύχος 11 του Vakxikon.gr.