Εκείνη: Τι κάνεις;
Εκείνος: ..............
Εκείνη: Δεν μιλάς;
Εκείνος: Όχι όταν παίζω.
Εκείνη: Κοίτα με.
Εκείνος: ...............
Εκείνη: Σε παρακαλώ, κοίτα με.
(Εκείνος την κοιτάζει χωρίς να το θέλει. Φαίνεται στα μάτια του η απέχθειά του για εκείνη.)
Εκείνη: Μίλα μου.
Εκείνος: Τι να σου πω; Δεν έχω κάτι να σου πω.
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: Νομίζω πως τα έχουμε πει όλα.
Εκείνη: Αν ήταν εκείνη εδώ, θα της μίλαγες; Θα είχες πράγματα να της πεις;
Εκείνος:...................
Εκείνη: (δυνατά) Σου μιλάω! Απάντησέ μου!
Εκείνος: Ναι! Αυτό θες ν’ ακούσεις; Ναι, λοιπόν! Σ’ εκείνη θα μίλαγα! Θα της έλεγα τα πάντα! Πράγματα που σε σένα δεν έχω πει ποτέ. Πράγματα που εκείνη θα καταλάβαινε. Πράγματα που θ’ άξιζε ν’ ακούσει.
Εκείνη: (φωνάζοντας) Γιατί εγώ δεν αξίζω να τ’ ακούσω; Τι παραπάνω είχε αυτή;
Εκείνος: Την αγαπούσα.
Εκείνη: Κι εμένα;
Εκείνος: Εσένα δεν σ’ αγάπησα ποτέ. Και το ξέρεις. Μόνο γι’ αυτήν παίζω. Αυτή είναι παρούσα κάθε στιγμή. Μέσα μου, δίπλα μου, παντού. Εκείνη είναι η νότα μου, η μουσική μου, η πνοή μου.
(Εκείνη πληγωμένη κι απογοητευμένη καθώς είναι, παίρνει το βιολί απ’ τα χέρια του και με μια απότομη κίνηση του το σπάει. Εκείνος βγάζει μια κραυγή.)
Εκείνος: Δε θα συγχωρήσω ποτέ.
(Σηκώνει το κομματιασμένο του βιολί κλαίγοντας και χωρίς να την ξανακοιτάξει, κλείνει την πόρτα πίσω του και φεύγει.
Για πάντα.)
Η στήλη Ζευγάρια γράφεται από το τεύχος 11 του Vakxikon.gr.