Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 17

Τέσσερα ποιήματα - Θοδωρής Ρακόπουλος

Τηλεσκόπια
Δεν έχουν νόημα τα τηλεσκόπια, είναι ανώφελος κάθε μετριασμός του βεληνεκούς. Ο σκοπός τους διεγείρει αμφιβληστροειδή χαμέρπεια. Από μακριά μονάχα τα πράγματα: το ωστικό τους κύμα, η στίλβη του παρεπόμενου θανάτου τους. Στην απόσταση εξασκείται το μυστήριο, με τη δεξιότητα ακροβάτη και τις μπαλλαρίνες να ποτίζουν αίμα στ’ακροδάκτυλα. Η ισορροπία του αόρατου καλώδιου μαγεύει ένα κοινό εθισμένο στο βόμβο του τηλέτυπου.
Να πεθαίνουμε σαν ελέφαντες: μακρυά.Άνθρακες

Γυρνούσε τότε από το μεροκόπι, στα ποτάμια, που έπινε τη ροή με τ’ακριβά στοιχεία. Τα διαμάντια, σφηνωμένα στα δόντια, στους άλλους φαίνονταν άγουροι άνθρακες ακόμη, σαν παιδικά σφραγίσματα, και ντρεπόταν που ζούσε σε οικισμό σε συστοιχία από βλακεία και σκυθρωπότητα ανοικονόμητη. Μα ύστερα σκεφτόταν την πιρόγα που θα τον πήγαινε σε χώρα με συνάλλαγμα χαμόγελων, κι έλεγε εγώ ξέρω τις ροές και θα πουλάω από το μέλλον τη μορφή.
Ψάπφα
«Μαζί ανακαλύψαμε τη μηχανή αφήγησης: τον χρόνο. Η αφή από το σώμα σου χάρτης για τα τοπία που έρχονται καταπάνω μας».Έλεγα τότε. Στον ύπνο μου κρίταμο: ωμή, κι από μέσα, ψημένη στ’αλάτι.

Ύστερα κατηφόρα, μόνο, μπουκωμένος το κέρμα που δεν έφτασε για δεύτερη, χάλκινη κουβέντα μες στον θάλαμο. Σιμώνει η Ψάπφα, χιλιάδες εξάμηνα μετεξεταστέα. Περπατάμε βουβοί, καθέναν άλλος οβολός δένει τη γλώσσα. Και τώρα, εγώ κι η πόα Ψάπφα, ενώπιον ταχυδρομείου, με προπληρωμένο φάκελο και χωρίς κανένα σχέδιο για το υπόλοιπο της μέρας, δεμένοι ανάμεσα σε αόρατα δίκτυα τηλεφωνικά, χωρίς μονάδα ανάμεσά μας να τα αδράξουμε. «Ακόμη κι η τύχη είναι τεχνική, στου μάστορα τα χέρια», της γυρνάω. «Δε μας παρατάς», μου κάνει. «Εγώ μόνα καθεύδω. Καιρός να το συνηθίσεις κι εσύ. Και μη σκεφτείς το σάλιο σου να ταξιδεύει κάτω απ΄τα γραμματόσημα».

(Ζωγράφου, Αθήνα)


Φαγιούμ ΙΙ

στον Αντώνη Ψάλτη


«Έτσι τη μορφή του σπατάλησα φτηνά
σε σαββατιάτικους ιδρώτες- που στην
κυριακάτικη πρώτη καμπάνα

σηκώνονταν μετανοιωμένοι.
Στο παλιό φωτογραφείο, άλλαζε χέρια,
λειαίνονταν σε φευγαλέα χάδια,

με τις εντάσεις από κάδρα που τον όριζαν.
Εμένα όμως η τέχνη ποιας μαστόρικης ξυλόκαυσης
με χωρίς ζώνη ασφαλείας

μου τον εκτυπώνει πάντα στο ίδιο φώς
ακίνητο, ασάλευτο,
μετέωρο στις μεταπτώσεις των διαθέσεων».

Ο Θοδωρής Ρακόπουλος ζει στο Λονδίνο. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Φαγιούμ (Μανδραγόρας, 2010). Έχει λάβει το πρώτο βραβείο νέου ποιητή στο Συμπόσιο Ποίησης 2011 της Πάτρας, μια εκ των τριών υποτροφιών του 1ου Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών 2011 του ΕΚΕΒΙ, και το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2012.