Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 17

Λία Νικολαΐδη: "Το Tέλος της Ωραίας Kοιμωμένης"

Το Tέλος της Ωραίας Kοιμωμένης, Ποίηση, Λία Νικολαΐδη, 2012


Αθόρυβα

Έφυγε όπως ήρθε.
Με το βλέμμα καρφωμένο
στο αστερισμό του Κενταύρου.
Δεν ήξερε τι αναζητούσε,
τον εαυτό του ή όσα έχασε.
Γεύτηκε απαγορευμένους καρπούς,
ασπάστηκε θρησκείες ξένες,
αρπάχτηκε από εφήμερες μέρες
και σκουριασμένα δειλινά,
θυσίασε και θυσιάστηκε,
παρέδωσε και παραδόθηκε,
υπέταξε και υποτάχτηκε
κι ύστερα χάθηκε έτσι απλά,
όπως ήρθε:
Αθόρυβα.

Άλφα

Σ ένα Α συρρικνώθηκε η ζωή μου.
Στο Αγαπώ ,
στην Απουσία,
στο Α στερητικό.
Ακόμα και τ’ όνομά μου
ένα Α που το Αρνήθηκα
πεισματικά από παιδί.
Αρκούμαι.
Αρνιέμαι.
Απορρίπτω,
Απορρίπτομαι.
Ρήματα σε παθητική
ή ενεργητική φωνή
που απελπιστικά
Aπερημώνουν το εντός μου.

Πευκοβελόνες

Κάποτε έκανα το λάθος
ν’ αρχίσω να συλλέγω
θρήνους, αυταπάτες, ματαιότητες.
Τις νύχτες δραπέτευαν,
μεταμορφώνονταν σε πευκοβελόνες
και τρύπωναν κάτω από το δέρμα μου
για να μ εκδικηθούν.
Ακόμα νιώθω τη ρητίνη
να κολλάει στα δάχτυλα,
για να θυμίζει πως είναι εκεί,
υπάρχουν,
τρέφονται,
συντηρούνται,
θεριεύουν
και στο τέλος γίνονται
ένα απέραντο πευκόδασος
που μου τρυπάει τα μάτια…

Το τέλος της ωραίας κοιμωμένης

Το παραμύθι της ωραίας κοιμωμένης
τελείωσε.
Όταν ξύπνησε διαπίστωσε
πως δεν υπήρχε  πρίγκιπας,
ούτε αυλικοί, ούτε βασίλειο,
πως δεν ήταν καν ωραία,
πως δε τη καταράστηκε
καμιά κακιά μάγισσα,
πως δε τρύπησε το δάχτυλό της
με κανένα σκουριασμένο αδράχτι,
πως ποτέ κανένας φράχτης
δε λόγκωσε για της κρύψει το δρόμο,
πως ποτέ κανένας δε θα τη πλησίαζε.

Εκεί άρχισε η μοναξιά της
από εκεί ξεκίνησε,
από την απουσία του.