Μαινόμενος δήμιος
η νύχτα
τριγυρνά στα τυφλά
αποκεφαλίζοντας
τις αναπνοές της ημέρας
όσες απέμειναν
να μην αφήσει ούτε ίχνος
ούτε απόδειξη
ότι υπήρξαν
Κι εσύ
ο κρυμμένος
άνθρωπος σκιά
κρυφοκοιτάζεις
κρυφακούς από τη χαραμάδα
με
μισό μάτι
μισό αυτί
μισό σώμα
μισή αναπνοή
Κάποτε θα διαπιστώσεις ότι
ο ντροπαλός ο συνεσταλμένος
ο ευγενής ο διακριτικός
συνθέτουν έναν
άνθρωπο
αόρατο
Η σκιά μου κι εγώ
μετά από συναινετικό χωρισμό
τα συμφωνήσαμε
πήραμε δρόμους διαφορετικούς
Επέλεξε να υπηρετεί
ένα ανόητο πτηνό
Από τότε
στη σκιά κάθε επιδειξία πετεινού
ζει ένας αλαζόνας ποιητής
που χάνει τα μάτια του
στις κοκορομαχίες
Το ποδοβολητό της αγέλης
σε πλησιάζει απειλητικά
Σήμερα θα μάθεις
να εξαφανίζεσαι
πατώντας ένα κουμπί
προθέρμανση για το άγνωστο
που έρχεται
Χρειάζεται μια διαστροφή μια παράλειψη
κι ένα δυνατό άλλοθι
για να εντοιχίσεις επιτυχώς
τον ψευδή σου εαυτό
σ’ ένα συμπαγές κτίριο
Όταν αυτό μετά από χρόνια
κατεδαφιστεί θα πούνε:
Κοιτάξτε έναν άνθρωπο πονηρό:
Αφού έζησε μια χαμένη ζωή
πρόλαβε να κρυφτεί στην ασφάλεια
μέσα στο παχύ φρέσκο τσιμέντο
Από σήμερα
Ζεις μια υποβρύχια ζωή
Μες στο σκοτάδι της αβύσσου
Πασχίζεις να παράγεις
Το δικό σου φως
Κολυμπώντας
Κάπως σαν εκείνα τα φρικαλέα ψάρια της αβύσσου
Με το φωτάκι που κρέμεται σαν έντερο
Εμπρός τους
Κινδυνεύοντας να προσβληθείς
Από τη νόσο του δύτη
Να γεμίσει το αίμα σου νερό
Να γίνεις
Μια φυσαλίδα
Να γκρεμιστείς στο άπειρο
Κυλώντας μέσα σ’ ένα
Πελώριο
Συμπαντικό
Δάκρυ
