Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 17

Γνώμη: Υπάρχουν όνειρα που περιμένουν να τα ονειρευτούν

Και όμως, καμιά φορά οι σκέψεις μου κατηφορίζουν στο μυαλό μου, όπως ας πούμε τα βήματά μου  σ’ ένα λόφο και με παίρνουν μακριά  απ΄ το όνειρό μου. Όταν λέω πως οι σκέψεις μου κατηφορίζουν, δεν εννοώ κανένα ευχάριστο περίπατο, από αυτούς που κάποια στιγμή,  πιάνεις  και μια μελωδία,  που δεν ξέρεις πως σου ήρθε ή πότε άρχισες να την σιγοτραγουδάς και δεν σε νοιάζει κιόλας.

Εννοώ πως οι σκέψεις μου μαυρίζουν.  Τότε δεν πλησιάζω άνθρωπο, λόγω του  υψηλού  κινδύνου μεταδοτικότητας.  Τον ξέρω εμπειρικά, όπως  εμπειρικά μαθαίνουμε τα πάντα τελικά. Όσο το έχω , τόσο μου το κολλάω.

Όσο μαυρίζουν οι σκέψεις μου, τόσο νιώθω μια υγρή ζεστασιά να με τυλίγει. Όσο με τυλίγει,  τόσο αφήνομαι στην νωχελική της θαλπωρή. Τότε ο λήθαργος  μ’ ακουμπάει σε στρώμα μαλακό από  επανένταξη , πούπουλα και απραγία.

Είναι που σβήνει ο αισιόδοξός μου εαυτός. Ο περιθωριακός. Είναι που έφτασε η αισιοδοξία να ασκείται πια, σχεδόν συνωμοτικά.

Και όπως παραδίνομαι  σε ένα στρώμα που ταιριάζω τέλεια, σε ένα κόσμο που ταιριάζω τέλεια, αρχίζω να ασφυκτιώ σ’  ένα τέλεια παράταιρο σώμα. Σ’ ένα τέλεια παράταιρο εαυτό. Αρχίζω να δυσφορώ, να εγκλωβίζομαι, να παλεύω , να ξυπνώ. Να επανέρχομαι στον αρχικό μου εαυτό.

Ξεπλένω από πάνω μου το βόλεμα σε ένα κόσμο που ονειρεύομαι αλλιώς και από τις σκέψεις μου το μαύρο. Στέκομαι όρθια και κοιτώ ψηλά. Στον ουρανό. Του υψώνω  τα χέρια και νιώθω ήδη λίγο πιο ψηλά. Είναι η πρόθεση που από μόνη της σε φέρνει πιο κοντά στο σκοπό. Επανακτώ τη γνώση, που ο προσωρινός μου λήθαργος, προσωρινά μου κόστισε. Θυμάμαι.  

Δεν είναι δύσκολο να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο. Δύσκολο είναι να πάρουμε την απόφαση να το ονειρευτούμε. Υπάρχουν εκεί έξω όνειρα, που περιμένουν να τα ονειρευτούν.

Αυτή η απόφαση είναι το αστεράκι,  που φωτίζει το δρόμο  στ’  όνειρο, σαν τύχει και μας παρασύρουν τίποτα Σειρήνες.  Όχι του Οδυσσέα. Για τις δικές μας λέω. Αυτές που  παραδομένες  στο Λήθαργο, ντυμένες στα σεντόνια του, αδιόρατα και όμως βαριά όσο κι αυτές, θρηνούν μια ήττα που δεν κέρδισαν, αλλά φοβήθηκαν. Αυτές που ξέρουν και μισούν καθένα που δεν παραδίνεται, γιατί τους θυμίζει  αυτό που ήδη ξέρουν και μισούν. Πόσο μικρές στ’ αλήθεια είναι. Μα στα όνειρά μου δεν χωρούν Σειρήνες. Είναι πολύ μεγάλα.

Κάθε πρωί ξυπνώ και ονειρεύομαι την αγάπη. Ονειρεύομαι,  πως μπορούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε να ονειρευτούμε και ξέρω πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούμε να ονειρευτούμε. Ονειρεύομαι το νόημα στη ζωή. Την ευτυχία στη ζωή. Και κάθε βράδυ λέω στον κόσμο καληνύχτα. Για να ξυπνήσω το πρωί και να τον ξαναχτίσω όπως τον ονειρεύομαι.

Άννα Ζιώγα