Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 41

Δήμητρα Ζακυνθηνού: "Είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να ζει και να δημιουργεί χαρά"

Συνέντευξη στον Διονύση Κούτρα

 

Συνομιλήσαμε με την τραγουδοποιό Δήμητρα Ζακυνθηνού με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου της EP "Lench".

 

Πώς μας συστήνεται η Δήμητρα Ζακυνθηνού;
Η Δήμητρα σας συστήνεται ως ένας άνθρωπος που θέλει να ζει με χαρά και να δημιουργεί χαρά. Αυτό.

 

Αν σου λέγαμε να διαλέξεις ανάμεσα στο τραγούδι και το γράψιμο ποιο θα διάλεγες;
Μα δεν μπορώ να τα διαχωρίσω. Τα έκανα ταυτόχρονα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, απλά σε κάποιο στάδιο της ζωής μου το ένα υπερίσχυσε του άλλου. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν τον προορισμό τους από τα γεννοφάσκια τους ενώ κάποιοι άλλοι έχουν την ανάγκη να εξερευνήσουν, να δοκιμάσουν πολλά, να ρισκάρουν και ενίοτε να φάνε τα μούτρα τους. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Έχω Διάσπαση Προσοχής από παιδί, οπότε ήταν πολύ δύσκολο για μένα να συγκεντρώνομαι σε ένα πράγμα μόνο. Ίσως είναι και ίδιον του χαρακτήρα μου να κάνω πολλά μαζί, αλλά όσο με εμπνέουν και με παθιάζουν διαφορετικά πράγματα, θα τα κάνω. Μπορεί να γράφω τραγούδια, να μεταφράζω, να γράφω διαφημίσεις, θεατρικά, πεζά, ποιήματα. Δε νιώθω την υποχρέωση να σταματήσω κάτι. Μιλώντας όμως για το παρόν, η βαρύτητα έχει σίγουρα πέσει στη μουσική που αυτή τη στιγμή καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας και της αγάπης μου. Το χρώσταγα στον εαυτό μου - μόνο έτσι μπορώ να ξυπνάω με χαρά το πρωί.

 

Το ντεμπούτο σου στην δισκογραφία έγινε με τον δίσκο LENCH. Θα μας μιλήσεις για την δουλειά σου αυτή;
Το πρώτο μας EP ήταν η πρώτη γνωριμία με το τί μπορούσα να κάνω μουσικά. Είχε ήδη ξεκινήσει μια προεργασία, όταν δουλεύαμε τα κομμάτια σε πιο «acoustic» στιλ. Όταν μπήκα στούντιο για να ηχογραφήσω δεν υπήρχε μπάντα ή solid σχήμα και με τον Greggy K. και την Ren που κάναμε την παραγωγή συζητήσαμε αρκετά για να επιλέξουμε καταρχήν 4 κομμάτια και να ακολουθήσουμε μουσικά την κατεύθυνση που με εξέφραζε καλύτερα. Είχα την τύχη στο δίσκο να παίξει τσέλο ο Γιώργος Καλούδης, μουσικός σπάνιας ευαισθησίας και αισθητικής. Αυτό, έδωσε ένα ιδιαίτερο στίγμα. Όταν συμπληρωθήκαμε ως σχήμα, μπήκαν και άλλα στοιχεία, ο ήχος έγινε πιο «ηλεκτρικός» αλλά ήθελα να διατηρηθεί μία συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Για την ώρα δεν μπορώ πραγματικά να πω ότι παίζουμε rock ή pop ή folk ή indie, βασικά όλα αυτά μαζί, χωρίς να σημαίνει ότι αν μας τη βαρέσει να εντάξουμε και disco 80s στοιχεία δεν θα το κάνουμε. Η μουσική είναι πολυσυλλεκτική και οι επιρροές και τα ακούσματα είναι πάρα πολλά, τα περισσότερα συγκροτήματα αναβιώνουν κάτι που έχει ήδη γίνει. Το θέμα είναι το πώς τα μπλεντάρεις όλα αυτά τα στοιχεία και για αυτό χαίρομαι πολύ όταν μας λένε ότι ο ήχος μας έχει τη δική του προσωπικότητα.

 

Πώς βλέπει η Δήμητρα ζακυνθινού το μέλλον της στην τέχνη;
Μιλώντας για τη μουσική, ο στόχος είναι να δέσει το σχήμα, να ηχογραφήσουμε και το LP και να κάνουμε όσο γίνεται περισσότερα live. Στο μεταξύ θα γράφουμε καινούρια τραγούδια, εννοείται, αυτό δε σταματάει ποτέ. Τώρα αν καταφέρω και βρω χρόνο κάπου εκεί ανάμεσα να γράψω και ένα θεατρικό ή διήγημα θα ήταν σούπερ. Πρέπει να μάθω να κοιμάμαι 4 ώρες την ημέρα, όπως ο Ναπολέων και η Θάτσερ. Δε φτάνουν οι 24 ώρες.

 

Αυτό που ρωτάμε όλους στο vakxikon.gr είναι να μας πουν, ποιο είναι το αγαπημένο τους βιβλίο και γιατι;
Θα ελιχθώ και απλά θα αναφέρω μερικούς αγαπημένους συγγραφείς: Τσέχωφ, Γκυ Ντε Μωπασσάν, Αλμπέρ Καμύ, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Κούντερα, Tένεσι Γουίλιαμς, Σαίξπηρ. Όσο για το αγαπημένο μου βιβλίο, δεν είναι ένα.... Τώρα διαβάζω το “The cleft” της Doris Lessing, νομίζω έχει μεταφραστεί με τίτλο «Η σχισμή». Η πρώτη κοινωνία ανθρώπων σύμφωνα με τη μυθοπλασία, αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες που έχουν το χάρισμα της δημιουργίας, χωρίς να χρειάζεται ανδρική συμμετοχή. Οι γυναίκες αυτές, γεννάνε μόνο θηλυκά παιδιά. Όταν μία από αυτές γεννάει το πρώτο αρσενικό, πιστεύουν ότι είναι μία ανωμαλία της φύσης μια και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν σε τι χρησιμεύουν τα κομμάτια δέρματος που εξέχουν. Τα αρσενικά παιδιά που γεννιούνται τα θεωρούν «τέρατα» και τα αφήνουν να πεθάνουν. Δεν θα σας πω τι γίνεται μετά… απλά είναι από τα βιβλία που σε κάνει να σκέφτεσαι το πώς συνυπάρχουν άνδρες και γυναίκες, τι σημαίνει να μην έχεις σεξουαλικότητα και ιδιοκτησία και γενικά πώς οι διαφορές των φύλων έχουν διαμορφώσει τις κοινωνίες.