photo © Στράτος Προύσαλης
Ξημερώνει. Τώρα.
7 ώρες και κάτι.
Είχα, νομίζω, κοιμηθεί.
Χθες το βράδυ.
Όλα φωτιές, αντανακλάσεις σε πρόσωπα, πρόσωπα άσχημες παραμορφώσεις και εκείνες οι φωνές να λιμνάζουν στο άσφαλτο ανεμπόδιστες.
Τα λόγια, λόγια μουντές καταιγίδες, βρυχηθμοί και να ξέρω πως έπρεπε να φύγω, αν είχα φύγει όλα τώρα ακόμα ζωντανά θα στέκανε.
Αν ο άνεμος δεν ξερίζωνε ολόκληρη τη μέρα ετούτη τους ουρανούς.
Ακόμα.
Ακόμα και τώρα, ακόμα ξημερώνει.
Αργά στεγνώνει από το γρασίδι η πάχνη.
Τώρα είναι που πυκνώνει η βροχή και τα μάτια, μάτια καθρέφτες και σύμβολα σπαραχτικά και κείνος πιο πέρα να φωνάζει και όλο να μιλά και να λέει και δεν ακούω, δεν ακούω καλά και νιώθω, νιώθω, πως το λένε;
Μετράω τα βήματα για το σπίτι, για τη πόρτα, ένα δύο, πολλά, ακόμα μακρυά διασχίζουμε τη νύχτα.
Και σκέψεις, σκέψεις αλλόφερτα φερμένες ξενικές, ατέρμονες, πλασμένες με είδωλα, είδωλα σε κάθε επιφάνεια, χάνονται σιγά σιγά με φως, ξημερώνει ακόμα, θυμάμαι.
Αν, και όσο σε αγγίζω λιώνεις σε μια μάζα πικρόχολη, πηκτή.
Αν, και όλα είναι ονειράτα μιας φτωχιάς δομής που ανακυκλώνεται, Ζωή.
Αν, μην τρομάζεις.
Δεν είναι τούτη η μέρα, εκείνη η πάντα χθεσινή, δανεική από ένα συνεχές χωροχρονικό; Δεν είναι.
Φταίει που δεν ζήσαμε.
Τίποτα, τίποτα, τίποτα.
Δε ζήσαμε ποτέ τίποτα.
*Tελευταίο βιβλίο της Ιωάννας Βαλσαμάρα είναι η ποιητική συλλογή "Του χρόνου οι αιχμές" (εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης 2017).
