Συνέντευξη στον Διονύση Κούτρα
Συναντήσαμε τον μουσικό της ροκ Σωτήρη Λαγωνίκα, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του προσωπικού άλμπουμ, και μάς αποκάλυψε τα μυστικά της μουσικής του.
Πότε ξεκίνησε η μουσική σου πορεία και γιατί διάλεξες να ασχοληθείς με τα τύμπανα;
Η μουσική μου πορεία ξεκίνησε το 1984, όταν πήρα τη θέση στα τύμπανα για το συγκρότημα Four Wheel Drive, το οποίο -σε αντίθεση με το όνομά του- έπαιζε ελληνόφωνη ροκ. Αυτό το συγκρότημα υπήρξε κατά κάποιο τρόπο και το μουσικό μου σχολείο. Πολλές πρόβες, πολλά live, η πρώτη μου εμπειρία ηχογράφησης σε στούντιο αλλά και η πρώτη μου δισκογραφική παρουσία. Η ανατριχίλα που ένοιωσα όταν έπιασα στα χέρια μου τη μουσική μας σε βινύλιο, δεν περιγράφεται με τίποτα. Τα τύμπανα τα επέλεξα εντελώς τυχαία. Κάποια στιγμή, γύρω στην ηλικία των δέκα, κάποιος από τους φίλους στη γειτονιά είχε την ιδέα να φτιάξουμε ένα συγκρότημα χωρίς όργανα! Έσπευσαν όλοι να καβατζώσουν όργανο και το μόνο που είχε μείνει στα "αζήτητα" ήταν τα τύμπανα! Μου κόλλησε η "ρετσινιά" λοιπόν και άρχισα αργότερα να δείχνω πραγματικό ενδιαφέρον γι' αυτά.
Διάβασα σε μια πρόσφατη συνέντευξή σου ότι είσαι αυτοδίδακτος. Πόσο σημαντικές, ή όχι, είναι οι σπουδές για έναν καλλιτέχνη;
Είναι πολύ σημαντικές οι μουσικές σπουδές αλλά δεν θεωρώ οτι είναι το σημαντικότερο πράγμα για έναν καλλιτέχνη. Τουλάχιστον δεν πιστεύω οτι είναι σημαντικότερες από την φαντασία που διαθέτει ή -καμιά φορά- δεν διαθέτει. Ένα τεχνικά άρτιο μουσικό κομμάτι που στερείται φαντασίας, μοιάζει περισσότερο σε "ακροβατικό άθλημα" παρά σε τέχνη. Αντίθετα, μία ευφάνταστη μελωδία, έστω και με στοιχειώδη τεχνική, με δύο-τρία ακόρντα που μπορεί να παίξει ο οποιοσδήποτε, έχει μια ελπίδα να αγγίξει κάποιους ανθρώπους. Η χρυσή τομή είναι να υπάρχουν ευφάνταστοι και τεχνικά καταρτισμένοι μουσικοί.
Τι σημαίνει progressively για εσένα;
Progressively. Κάτι που συμβαίνει προοδευτικά. Επέλεξα για τίτλο του άλμπουμ που κυκλοφόρησα το 2012, τη φράση "Progressively Dark" γιατί την εποχή που στρεφόμουν συνθετικά στο αγαπημένο μου είδος, το progressive rock, έτυχε να νοιώθω οτι συναισθηματικά βούλιαζα "προοδευτικά" σε όλο και πιο εσωτερικές αναζητήσεις και σκοτεινές σκέψεις οι οποίες έβρισκαν το δρόμο τους στους στίχους μου.
Γιατί ασχολήθηκες με το progressive rock και ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σου;
Πάντα ένοιωθα μεγαλύτερη έλξη από το progressive rock, ιδιαίτερα εκείνο που γεννήθηκε στα 70s από τους "πατέρες του είδους", Kansas, Rush, Yes, Genesis, Styx, Pink Floyd, Queen κτλ. Εκείνα τα συγκροτήματα είχαν ένα απίστευτο ζύγι στις συνθέσεις του και μπορούσαν με έναν απίστευτο τρόπο να είναι ταυτόχρονα λιτοί, μελωδικοί αλλά και τεχνοκράτες όσο κανείς ως τότε. Μουσική δύσκολη αλλά φτιαγμένη με τέτοια αισθητική τελειότητα που αν της πείραζες μία νότα, κατέρρεαν τα πάντα.
Έχεις τρία προσωπικά άλμπουμ στην καριέρα σου και ετοιμάζεις κάποια νέα δουλειά εάν δεν κάνω λάθος. Θες να μας πεις δύο λόγια για τις δουλειές σου;
Έως τώρα, έχω κυκλοφορήσει τρία προσωπικά άλμπουμ. Τα δύο άλμπουμ, τα SL Theory "I" και "Different Space, Different Time" κινούνται σε hard rock ύφος και κυκλοφόρησαν το 2009 και 2014 αντίστοιχα, καθώς και ένα καθαρά heavy-prog, το "Progressively Dark" που κυκλοφόρησε το 2012. Τώρα πλέον, οι SL Theory, από one-man band έχουν γίνει πολυμελής μπάντα την οποία απαρτίζουν οι Μάνος Γαβαλάς (πλήκτρα), Χρήστος Κόλλιας (μπάσο), Γιάννης Νίγδελης και Αλέξης Φλούρος (κιθάρες), Μιχάλης Καρασούλης (τραγούδι), Χριστίνα Αλεξίου, Αλέξανδρος Λουζιώτης, Κάνδια Μπουζιώτη, Μαργαρίτα Παπαδημητρίου (φωνητικά) και εγώ στα τύμπανα. Με αυτήν τη σύνθεση αλλά και με τη συνοδεία κλασικής ορχήστρας δέκα εγχόρδων, θα παρουσιάσουμε στις 3 Μαρτίου 2017 στη σκηνή του Passport στον Κεραμεικό, ζωντανά ολόκληρο το άλμπουμ Progressively Dark μαζί με κομμάτια από τα άλμπουμ "I" και "Different Space, Different Time" καθώς και τρία νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια σε μουσική του Γιάννη Νίγδελη. Θα είναι μια μεγάλη παραγωγή, από αυτές που δεν βλέπουμε στην Ελλάδα σε αυτό το είδος της μουσικής, η οποία θα ηχογραφηθεί και θα κινηματογραφηθεί με σκοπό την κυκλοφορία της σε CD και DVD.
Πώς κρίνεις τη ροκ μουσική σκηνή στην Ελλάδα;
Μπορούμε να ελπίζουμε! Υπάρχουν και παλαιά συγκροτήματα που εξακολουθούν να τιμούν τον σκληρό ήχο αλλά και νέοι μουσικοί, νέες μπάντες που ξεφυτρώνουν διεκδηκώντας τη θέση τους στον ήλιο. Απλά θέλει γερό στομάχι για να ξεφύγουν από τα κακώς κείμενα της πατρίδας μας αφενός και αφετέρου από την πληθώρα σχημάτων παγκοσμίως, η οποία δυσκολεύει πολύ εκείνους που το αξίζουν πραγματικά να ξεχωρίσουν.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να βιοπορίζεται μόνο από τη μουσική;
Για να μην πω "άπιαστο όνειρο", θα πω οτι είναι εξαιρετικά δύσκολο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, να βιοποριστεί κάποιος αποκλειστικά και μόνο παίζοντας hard rock, heavy ή progressive. Χρειάζονται σημαντικοί πόροι για εξοπλισμό, ηχογραφήσεις, προώθηση του καλλιτέχνη και της μουσικής του, κτλ κτλ, για να μπορέσει να ακουστεί σε βαθμό που θα του επιτρέψει να ζει αποκλειστικά με αυτό. Όλοι όμως, και ιδιαίτερα οι καλλιτέχνες, για ένα όνειρο ζουν και αυτό θα πρέπει να είναι η κινητήρια δύναμη για να μην εγκαταλείπουν την προσπάθεια.
Aυτό που ρωτάμε όλους στο περιοδικό Vakxikon.gr, είναι να μας πει για το αγαπημένο του βιβλίο και για ποιο λόγο;
Αγαπώ τα βιβλία και μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να επιλέξω ένα και μόνο. Αυτό όμως που μου ήρθε πρώτο στο νου, είναι ένα μίνι-βιβλίο του Αυστριακού ψυχαναλητή Βίλχελμ Ράιχ, με τίτλο "Άκου ανθρωπάκο". Στις λίγες σελίδες του έμαθα πολλά για το είδος μας. "Όταν βρίσκεσαι για μεγάλο διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς, θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμή τους να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου".
