Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 36

Νίκος Σφαμένος: Οι δρόμοι της τρέλας (διήγημα)

© Στράτος Προύσαλης

© Στράτος Προύσαλης

Οι δρόμοι της τρέλας είναι σκοτεινοί, ξερνάνε ναυαγισμένα όνειρα.Άγιοι- απροσάρμοστοι -ονειροπόλοι.Όσοι τους διάβηκαν.
Είχαμε γνωριστεί χρόνια πριν, αργότερα έμαθα πως έγραφε.Διάβασα αρκετά από τα ποιήματα του, δε μου καναν ιδιαίτερη εντύπωση βέβαια.Γνώριμες καταστάσεις.Όταν βρέθηκα στην πόλη που ζούσε του τηλεφώνησα και κλείσαμε τη συνάντηση.Ο Τζόνις χάρηκε που τον θυμήθηκα και όπως είπε ανυπομονούσε να με ξαναδεί.
Πήγα πρώτος, ήταν ένα μικρό ταβερνάκι στο κέντρο.Χρόνια πριν είχα κάνει τις σπουδές μου σ΄αυτά τα μέρη. «Ντύλαν Τόμας και οι μετέπειτα».Αυτό το μάθημα μου ρθε ξαφνικά στο μυαλό.Ξυπνούσα νωρίς το πρωί για να πάρω το λεωφορείο και να βρεθώ στην παράδοση.Έπειτα χανόμουν στην πόλη.Είχα μάθει όλα τα βιβλιοπωλεία της.Δεν με ήξερε κανείς και ούτε επεδίωκε να με μάθει.Τη νύχτα άκουγα μουσικές στην κάμαρα μου και έγραφα.Όμορφες περίεργες μέρες.
Για ώρα έβλεπα τους εκδρομείς του σαββατοκύριακου που  επέστρεφαν.Ζωές που χάνοταν αργά, λίγη η όρεξη για ποιήματα πια και θολοί δρόμοι.Κρατηθείτε γερά όλοι εσείς.
Το χτύπημα στην πλάτη ήταν αρκετά δυνατό.
«Ποιητή!»
«Τζόνι!»
Ο φίλος μου.Άλλος ένας που έγραφε και είχε κουραστεί απ' τη ζωή.Ο Τζόνις.Άφησε πέντε-έξι βιβλία στο τραπέζι.
«Σύγχρονοι.Απ' τους καλύτερους».
Δε διάβαζα ιδιαίτερα πλέον, αλλά κράτησα τα βιβλία.Μιλήσαμε ώρα.Το γράψιμο, οι κακοί συγγραφείς, οι γυναίκες.
«Δεν τα πάω και πολύ καλά μαζί τους»
«Εγώ πάλι τον τελευταίο καιρό έχω ηρεμήσει.Ηρεμία.Το σημαντικότερο.Και αγάπη.Ξέρεις, μπορούν να σε τρελάνουν.Να σε κάνουν ερημίτη, δολοφόνο, περιπλανώμενο χωρίς σκοπό.
«Ξέχασες τους συγγραφείς».
«Ναι, σωστα!» Ήπιαμε.
«Είναι τόσο καλή μαζί μου,πρωτόγνωρο για μένα.Και όμορφη!Όμορφη! »
«Χαίρομαι Τζόνι».
Που καταλήγουν όλα;Που; Γράφαμε κάνοντας περισσότερο υποφερτή τη ζωή.Την ίδια ώρα εκατομμύρια άλλοι ταξίδευαν, τρελαίνοταν, έκαναν παιδιά, δούλευαν.Κάποιοι αφήσαμε μερικά σκόρπια ποιήματα.Να μας θυμάστε.
«Θέλω να τη γνωρίσεις».
«Είναι αργά Τζόνι».
«Ε για λίγο  μωρέ, ένα γεια θα της πεις».
«Εντάξει».
Περπατήσαμε κανα τέταρτο.Κάποια στιγμή τραγούδησα.Ήμουν ελεύθερος.
Έβαλε το κλειδί στην πόρτα.Ένα μικρό  δωμάτιο γεμάτο βιβλία.Η μυρωδιά του χαρτιού.Σκόρπια τετράδια.Και... μεγάλες φωτογραφίες στους τοίχους.Πόδια, πρόσωπο, κινήσεις που μπορούσαν να σε σκοτώσουν.Από κάτω μεγάλα χαρτόνια:

ΓΑΛΛΙΑ!
ΑΛΜΕΡΙΑ!
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ!
ΣΑΙΝ-ΤΡΟΠΕ!
ΒΕΝΕΤΙΑ!

Κάποιες φωτογραφίες τις είχα ήδη δει.Μπριζίτ Μπαρντό.
«Τζόνι... »
«Σ' αρέσει έτσι;Είναι τόσο καλή!Άντε πες καληνύχτα!»
«Τζόνι... »
Είχε ήδη ξαπλώσει στο κρεβάτι του.Τι να σκεφτόταν;Κλείνοντας την πόρτα πρόσεξα το βιβλίο στο κομοδίνο.Έρνεστ Χέμινγουέϊ.
Βγήκα στο δρόμο.Σε λίγο θα ξημέρωνε.Ένας μπεκρής με σταμάτησε σε μια γωνιά.
«Πάρτο».
Το σήκωσα ψηλά και κατέβασα μια γερή γουλιά.

*Τελευταίο βιβλίο του Νίκου Σφαμένου: "Αντιηρωϊκό (ποίηση, Μυτιλήνη 2016).