Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 36

Γεωργία Ντεμίρη: (Υποτιθέμενος) διάλογος με ένα (ζόμπι)

photo © Στράτος Προύσαλης

photo © Στράτος Προύσαλης

Πάντα δυο αρκούσαν για συζήτηση.
Γιατί 4 μάτια σίγουρα είναι αρκετά για να γίνουν οι  απαραίτητες συστάσεις.
Ανεξαρτήτως ίσκιου, εστίασης, διαφοράς μεταξύ βλέπω-κοιτάζω,
όλα κινούνται αδιάκοπα. Τα λόγια, κινήσεις  όπως  οι πλανήτες.
Συχνά σε τέτοιες περιστάσεις ο τόπος δεν έχει όρια
από κάτι ανοίκειο περνάμε σε κάτι γνωστό και πάει λέγοντας.
 
Ε: Από πού είσαι;
Z: Α-Ρ-Ε-Π.
E: Που θα πει;
Ζ: Ο-Λ-Π-Α.
Ε: Νομίζεις καταλαβαίνω; Μίλα ελληνικά, αγγλικά, έστω κούνα το κεφάλι, δεν έχεις και χέρια να μου δείξεις.
Ζ: Σ-Ι-Ε-Λ-Ε-Θ .
Ε: Υποθέτω πως χάθηκες, θα ναι μακρύς ο δρόμος, ας τον κάνουμε μαζί.
Ζ: Α-Λ-Τ.
Ε:  Ναι, ναι ξέρω τα δικά σου. Φαντάσου πως ηχούν στα δικά σου αυτιά τα δικά μου, που είναι και πολλά. Αλλά πάντα έτσι γίνεται . Έχω και πυξίδα, ξέρεις, να μας οδηγήσει…
που θες να πας όμως δεν μου είπες.
Ζ: Α-Ρ-Ε-Π.
Ε: Άντε να βρω τρόπο τώρα να συνεννοηθούμε.

Αν πάλι αναρωτηθώ πως θα φτάσω σε ότι δεν υπάρχει,
θα απογοητευτώ, και τότε φτου όλα από την αρχή.
Την πορεία μας θα την αποδώσω περιγραφικά και θα είμαι όσο το δυνατόν
πιο αντικειμενική . Περάσαμε από την Άμμο, την Βέργα, τον Μεγάλο λόγο.
Η πυξίδα (για χρήση) ήταν φυσικά πρόφαση,  για να με ακολουθήσει
αν και δεν νομίζω να κατάλαβε περί τίνος πρόκειται, ούτε κι εγώ εδώ που τα λέμε,
αλλά εκεί έγκειται η ομοιότητάς μας, στην διαφορά.

Ζ:  Σ-Ε-Ρ-Ο-Φ  5   Α-Δ-Η-Π-Ο-Ρ-Ο-Χ    Ι-Α-Κ  Α-Σ-Τ-Ο-Ρ-Π-Μ   Α-Ρ-Ε-Σ-Σ-Ε-Τ
Ω-Σ-Ι-Π   Α-Τ-Α-Μ-Η-Β   Ο-Υ-Δ   Ε-Ν-Α-Κ.
Ε: λαλαλα, εγώ λέω (με δυνατή φωνή- σχεδόν αγανακτισμένη).Νομίζω πως πρέπει να περπατήσουμε δυτικά.
Απλά ας ακολουθήσουμε ο ένας τον άλλο και όλα θα τελειώσουνε.
Ζ:  Α-Π-Ι-Ε   Ι-Τ-Ο…
Ε: Πάντως όταν σε πρώτο φαντάστηκα δεν πίστευα πόσο ανθρώπινο είσαι τελικά ή μάλλον εγώ είμαι περίεργη.
Ζ:  Ω-Δ-Ε    Ι-Ρ-Χ-Ε-Μ    Υ-Ο-Π    Σ-Ι-Ε-Ν-Α-Τ-Φ     Η-Ν-Ο-Μ    Ι-Α-Σ-Ι-Ε    Α-Ν-Α-Ξ  
Α-Ν-Α-Ξ    Ε-Σ    Ω-Χ-Ε    Ι-Ε-Δ    Ο-Π-Α    Α-Ν-Τ-Α-Π   Ε-Σ  Α-Ρ-Ε-Ξ-Η     Ω-Γ-Ε.

Κάναμε ένα χιλιόμετρο ακόμα,
μετά μου έδειξε προς τα που θα κινηθεί με τα μάτια,
τουλάχιστον είχαμε παρέα
κι όταν ήρθαν να τον πάρουνε οι δικοί του
σε αυτά τα περίεργα κουτιά είπα να τον φιλήσω, αλλά μετά έμεινα πάνω.
Τελείωσα, και δεν έψαξα να βρω σημάδια μέσα μου,
γιατί έτσι λένε πως το βλέμμα τρυπάει.
Εύκολη είναι τελικά η συνεύρεση,  είτε είναι τυχαία είτε προκαθορισμένη.
Αλλά κόσμος όπως τον θέλω σίγουρα δεν θα υπάρξει
ή τουλάχιστον για εσάς.