Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 36

"Πρώτος Μεσημβρινός", του Νίκου Βιργινού

virginos

Πρώτος Μεσημβρινός, ποίηση, Νίκος Βιργινός, εκδόσεις Ownbook 2016

Από την εποχή του Νίκου Καββαδία μέχρι σήμερα, γνωρίσαμε αρκετούς ναυτικούς, που ήταν ποιητές. Οι περισσότεροι μετέφεραν το πάθος τους για τη θάλασσα στο χαρτί, γράφοντας ποιήματα για τη θάλασσα, για τη ζωή των ναυτικών και για τα λιμάνια, που γνώρισαν. Όμως, η θάλασσα μπορεί να εμπνεύσει και ποιήματα, που δεν αναφέρονται αποκλειστικά στους ναυτικούς και στα ταξίδια τους.
       
Έναν ποιητή και ναυτικό, λοιπόν, που η ποίησή του δεν αναφέρεται ιδιαίτερα στη θάλασσα, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε με την ποιητική συλλογή του Νίκου Βιργινού: «Πρώτος μεσημβρινός», που κυκλοφορεί σε αυτοέκδοση.
       
Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: Αν ένας ποιητής, που ασκεί το επάγγελμα του ναυτικού, δεν γράφει για τη θάλασσα, τότε, τι είναι αυτό, που η θάλασσα του εμπνέει; Το θέμα, που απασχολεί περισσότερο τον Νίκο Βιργινό είναι ο έρωτας. «Συνέχισα το δρόμο στο βάθος των ματιών σου… / μα δεν επέστρεψα ακόμα…», θα γράψει με έντονο λυρισμό στο πρώτο ποίημα της συλλογής.
       
Έχουμε συνηθίσει να συναντάμε πολύ σε ποιήτριες το παράπονο για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, όμως, ο «Πρώτος μεσημβρινός» είναι μια από τις λίγες ποιητικές συλλογές, που συναντάμε κάτι αντίστοιχο σε ποιητή. Ο Νίκος Βιργινός εκφράζει το παράπονο του ναυτικού, που ερωτεύτηκε και είναι μακριά από την αγαπημένη του. Εδώ, ο έρωτας για την αγαπημένη, υπερισχύει του έρωτα για τη θάλασσα, ενώ ο ποιητής συντριμμένος θα γράψει: «Βιάστηκα τον έρωτα να βρω, / μα ‘κείνος πάντα,  πισώπλατα με βρίσκει.»
      
Όμως, η ποίηση του Νίκου Βιργινού δεν είναι μονόπλευρη. Παρά το ότι, το βασικό μοτίβο της ποιητικής συλλογής «Πρώτος μεσημβρινός» είναι ο έρωτας, ο ποιητής αναφέρεται και στη μοναξιά, που δεν είναι απαραίτητα ερωτική: «Με πόσους χειμώνες μετριέται η μοναξιά;», ενώ σε ορισμένα ποιήματα βρίσκουμε μερικές κοινωνικές πινελιές: «υψώνω τη φωνή μου, κόντρα στον καιρό.»
       
Στην ποιητική συλλογή «Πρώτος μεσημβρινός», ο Νίκος Βιργινός γράφει κυρίως σε παραδοσιακή φόρμα δίχως να λείπουν και τα κάπως πιο ελεύθερα ποιήματα. Όμως, η παραδοσιακή φόρμα, που ακολουθεί ο ποιητής είναι λίγο άναρχη ως προ τη ρίμα και λίγο ως προς το μέτρο, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις παρεμβάλλονται στίχοι σε ελεύθερη τεχνοτροπία. Σε παλιότερες εποχές αυτό θα το λέγαμε αδυναμία. Σήμερα, το να γράφει κανείς χωρίς αυστηρούς περιορισμούς στην παραδοσιακή φόρμα θεωρείται νεωτερισμός.
       
Θα κλείσουμε το μικρός μας αυτό ταξίδι στην ποιητική συλλογή του Νίκου Βιργινού «Πρώτος μεσημβρινός», με μια παρότρυνση προς τον ποιητή: Να μας ξαναταξιδέψει με τους στίχους του.

Θεοχάρης Παπαδόπουλος