Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 36

"9 ώρες στα Εξάρχεια"

Layout 1

9 ώρες στα Εξάρχεια, διηγήματα, Μαρουσώ Αθανασίου, Τζούλια Γκανάσου, Χρήστος Δασκαλάκης, Αλέξανδρος Διονυσόπουλος, Τάσος Ελένας, Αλέξανδρος Κεφαλάς, Νέστορας Πουλάκος, Βαγγέλης Προβιάς, Βαγγέλης Σωτήρης, εκδόσεις Λέμβος 2016

Πρόκειται για ένα βιβλίο, το οποίο αποτελείται από εννιά διαφορετικές ιστορίες, τόσο από θεματολογική άποψη όσο και από τρόπο γραφής. Έχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή και αυτός είναι ο τόπος, τα Εξάρχεια.

Δεν ξέρω αν κάποιος έχει διαβάσει ολόκληρη τη συλλογή, καθώς κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα, υποθέτω όμως ότι έχουν διαβαστεί διαφορετικές ιστορίες από διαφορετικούς αναγνώστες.

Όπως λοιπόν κάποιοι έχετε καταλάβει, και οι υπόλοιποι θα δείτε στην πορεία, οι ιστορίες δεν αποτελούν έναν αναμενόμενο ή προβλέψιμο συνειρμό που έρχεται αυτοματοποιημένος σε κάποιον στο άκουσμα της λέξης «Εξάρχεια». Δεν μετράνε βόμβες, δεν αναφέρονται σε εγκληματικότητα, δεν εξιστορούν ανθρωποκυνηγητά, δεν προάγουν ψευτοκουλτούρα και σε καμία σελίδα δεν συναντάμε τη λέξη «Άβατο».

Η καθεμία ιστορία θα μπορούσε να διαδραματίζεται, με μικρότερη ίσως ευκολία και έκταση, σε κάποια άλλη περιοχή. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι όλες οι ιστορίες μαζι, ταυτόχρονα ή όχι, αλλά σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, θα μπορούσαν να συμβαίνουν μόνο εδώ.

Και αυτό είναι το ωραίο με τα Εξάρχεια.

Η παράξενη «φιλοξενία» ή αλλιώς οικειότητα για τους περαστικούς. Η αίσθηση της γειτονιάς, που έχει εκλείψει. Μια ανεξήγητη αισιοδοξία και μια ανεξάντλητη ενέργεια. Η αίσθηση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και αυτή της ισότητας. Το μέρος όπου η αλληλεγγύη βρίσκει τον ορισμό της σε μικρές καθημερινές πράξεις, αλλά και σε μεγαλύτερες, με κοινωνικές εκφάνσεις. Το αυθεντικό και το αληθινό για τους μόνιμους και μια προσιτή απόδραση για τους επισκέπτες.

Και το στημένο ή το παρεξηγημένο δεν μας ανησυχεί. Γιατί έρχεται και παρέρχεται, αλλάζει μορφές και τελικά δεν αντέχει. Το αυθεντικό και το τίμιο όμως υπάρχει σταθερά, πιο διακριτικά, αλλά και πιο γερά. Και αυτό έχει αποδειχθεί επειδή αντέχει στον χρόνο. Και μένει όχι ανεπηρέαστο αλλά αναλλοίωτο.

Και μπορεί να τα βλέπω ρομαντικά, αλλά είναι και αυτό κομμάτι της γειτονιάς μου, το ονειρικό, που ας ελπίσουμε δεν δημιουργεί αυταπάτες.

Αρετή Βάνα