Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη
Ο Ερνάν Ρονσίνο γεννήθηκε στο Τσιβιλκόι της Αργεντινής το 1975. Από το 1994 ζει στο Μπουένος Άιρες. Είναι κοινωνιολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και συνεκδότης του πολιτιστικού περιοδικού Carapachay. Το 2011, η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου της Γουαδαλαχάρα τον επέλεξε ως έναν από τους νέους πρωτοπόρους συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής. Έχει γράψει τρία μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια και παιδικά βιβλία. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, εβραϊκά, πορτογαλικά) και κυκλοφορούν σε περισσότερες από δέκα χώρες.
Αλήθεια πώς ξεκινήσατε τη συγγραφή του μυθιστορήματος «Το τελευταίο τρένο από το Μπουένος Άιρες», (Ο ισπανικός τίτλος του βιβλίου είναι "Glaxo"), εκδόσεις Οπερα;
Ξεκίνησα να το γράφω αφού είχα δημοσιεύσει το πρώτο μου μυθιστόρημα, η αποσύνθεση. Με αυτή την έννοια, αυτό που έψαχνα στο τελευταίο τρένο από το Μπουένος Άιρες ήταν να διαφοροποιήσω τη γραφή του πρώτου μου μυθιστορήματος. Ήθελα να γράψω ένα πιο κλειστό μυθιστόρημα στην πλοκή του, με μεγαλύτερη ακρίβεια. Με αυτόν τον τρόπο, η δομή οργανώνεται γύρω από τέσσερις απόψεις, σε τέσσερις ιστορικές στιγμές.
Το εργοστάσιο της Glaxo δίνει το όνομα σε ένα χωριό που βρίσκεται κοντά στο Μπουένος Άιρες. Κατά πόσο επηρεάζει αυτό το εργοστάσιο τη ζωή των κατοίκων του χωριού;
Στην πραγματικότητα το εργοστάσιο δίνει όνομα σε μια γειτονιά της πόλης Chivilcoy, όπου γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μου. Και όπου συμβαίνουν τα πρώτα τρία μου μυθιστορήματα (συμπεριλαμβανομένου του Glaxo). Το εργοστάσιο λειτούργησε καθ 'όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα και ήταν ένα πολύ σημαντικό σύμβολο στη ζωή της γειτονιάς. Το κλείσιμό του στα τέλη του εικοστού αιώνα είχε ως αντίκτυπο να αφήσει πολλούς εργάτες στο δρόμο και να μετατρέψει ένα μέρος που ήταν πολύ ζωτικής σημασίας σε ένα εγκαταλελειμμένο χώρο.
Οι ήρωές σας μοιάζουν σαν να ονειρεύονται ένα άλλο κόσμο. Μπορείς να κάνεις όνειρα ακόμη και όταν ζεις στην φτώχεια;
Φυσικά ναι. Μπορείτε πάντα να φανταστείτε έναν άλλο προορισμό. Εάν δεν υπάρχει φαντασία, δεν υπάρχει εξέγερση.
Ο ήρωάς σας αγαπά τα τρένα. Τα ονειρεύεται και τα βλέπει στον ύπνο του. Γιατί πολλοί άνθρωποι αγαπούν τα τρένα;
Το τρένο είναι ένας συλλογικός τρόπος να ταξιδέψεις και ένας τρόπος ενσωμάτωσης της επικράτειας. Αυτό που δουλεύω στο μυθιστόρημα είναι τα αποτελέσματα που αφήνει η εξαφάνιση του σιδηρόδρομου σε μια μικρή πόλη.
Γράφετε ότι το τελευταίο τρένο έρχεται διαρκώς από το Γκαν Χιλ και θυμάμαι τα αμερικάνικα γουέστερν που τα γύριζαν στα τρένα που έτρεχαν μέσα σε απέραντες πεδιάδες. Κατά πόσο αυτές οι ιστορίες των τρένων έχουν σχέση με την πραγματικότητα και τη ζωή των ηρώων σας;
Tο τρένο μαζί με το εργοστάσιο και τον κινηματογράφο έδιναν στον λαό όχι μόνο ζωτική ώθηση, αλλά πολιτιστικό τρόπο συλλογικής συμμετοχής. Το να πηγαίνει κανείς σινεμά και να το μοιράζεται με άλλους. αυτό που συμβαίνει με τη διείσδυση της τηλεόρασης είναι διαφορετικό. Επιβάλλει έναν πιο ατομικό και ιδιωτικό τρόπο, σωστά; Σε αυτό το μυθιστόρημα διερευνώ αυτούς τους τρεις πυρήνες της κοινωνικοποίησης που στην Αργεντινή εισήλθε σε κρίση μετά τη δικτατορία: το εργοστάσιο, τον κινηματογράφο και τα τρένα.
Μου άρεσε η αγάπη που έχουν μερικοί από τους χαρακτήρες σας για τον κινηματογράφο. Γιατί ο κινηματογράφος γοήτευσε εκείνες τις γενιές;
Ο κινηματογράφος, όπως διηγήθηκε και ο Manuel Puig, ήταν ένας χώρος συναισθηματικής εκπαίδευσης. Ένας χώρος που άλλαξε τον τρόπο να κοιτάς τον κόσμο. Έναν τρόπο, που αναμφίβολα φαντάζει άλλους πιθανούς προορισμούς.
Ο κουρέας του χωριού είναι μια φιγούρα που σε κερδίζει από τις πρώτες σελίδες. Κάποτε τα κουρεία ήταν και χώρος συνάντησης και συζήτησης. Τώρα ποιος είναι ο ρόλος τους;
Στις επαρχίες νομίζω ότι είναι ακόμα ένα μέρος όπου λένε ιστορίες.
Είσαστε και συνεκδότης του περιοδικού Carapachay. Μπορείτε να μας μιλησετε για το περιοδικό σας;
Το περιοδικό είναι εικονικό(www.revistacarapachay.com). Έχει ένα μεγάλο θέμα: το νερό. Και όλα αυτά συνεπάγονται: δηλαδή, η εξερεύνηση μιας γεωγραφίας. Ποτάμια, βάρκες, δέλτα. Το περιοδικό επιδιώκει κυριολεκτικά να σκεφτεί τη γεωγραφία του νερού. Και υπάρχει επίσης η ισχυρή παρουσία της φωτογραφίας.
Είναι εύκολο για ένα νέο συγγραφέα να εκδόσει το έργο του και να το δει να γίνεται βιβλίο;
Πιστεύω ότι η δυνατότητα δημιουργίας ενός βιβλίου έχει γίνει πιο προσιτή από πριν. Αλλά άλλο πράγμα είναι να δημοσιεύσεις ένα βιβλίο και άλλο, λίγο πιο δύσκολο, να κάνεις ένα συγκεκριμένο ταξίδι που θα σου επιτρέπει να φτάσεις στους αναγνώστες σου.
Διάβασα στο βιογραφικό σας ότι εργάζεστε ως καθηγητής σε πανεπιστήμιο. Ποιο είναι το αντικειμενο της διδασκαλίας σας στο Πανεπιστήμιο;
Διδάσκω στο πανεπιστήμιο του Buenos Aires κοινωνιολογία και λογοτεχνία.
Πώς νιώθετε όταν οι φοιτητές σας μαθαίνουν ότι είσαστε συγγραφέας και έχουν διαβάσει τα βιβλία σας;
Δεν λέω ότι είμαι συγγραφέας. Αλλά αν κάποιος το ξέρει ή το ανακαλύψει στην τάξη, γίνεται πάντα ένας διάλογος.
Θα μπορούσατε να μας προτείνετε μερικούς συγγραφείς από την Αργεντινή για να διαβάσουμε τα βιβλία τους;
Υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που είναι πολύ καλοί όπως ο Jorge Consiglio, η Eugenia Almeida, ο Federico Falco, ο Inés Garland, ο Leonardo Sabatella, για να αναφέρουμε μερικούς.
Έχετε επισκεφτεί την Ελλάδα;
Δεν έχω επισκεφτεί την Ελλάδα. Μακάρι να έχω την τύχη κάποια μέρα να την επισκεφτώ.
Μετάφραση από τα ισπανικά: Βασίλης Κοκκινέλλης
