photo © Στράτος Προύσαλης
Καθημερινά παίρνω τον συρμό. Άλλες φορές τον σπάω επί δύο. Το κλασικό. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να τους καταγράφω. Μ' ενοχλούν οι βιαστικοί και οι πολύ αργοί, ιδίως αυτοί που κάθονται στη μέση του δρόμου. Στα βίντεο πέφτουν φωτογραφίες ανθρώπων που αγνοούνται. Στο συρμό, τρέιλερ παραστάσεων
του Εθνικού Θεάτρου. Σήμερα, το μάτι μου έπεσε σε μια κόρη με την μητέρα της. Αντίστοιχη ηλικία με την δική μας. Όταν κοιτούσε η μητέρα την κόρη και η κόρη την μητέρα, τα βλέμματα δεν διασταυρώνονταν. Παρά μόνο, όταν πλησίασε η στάση αποβίβασης για το σήμα ότι κατεβαίνουν. Η μητέρα, έκανε μια παρενθετική προσευχή και έναν μικροσκοπικό σταυρό στο αριστερό στήθος.
Κοίτα να δεις πόσο κοινοί είμαστε οι άνθρωποι. Όταν το βλέμμα της με έπιασε να την κοιτώ και να χαμογελώ, δεν της άρεσε. Αλλά και εμένα δεν μου άρεσε έπειτα. Αλλά έτσι είναι ορισμένοι άνθρωποι, κρατούν τη ζεστασιά ενός βλέμματος και την οικειότητα, εντός των προσωπικών τειχών. Σαν ένα ποιηματάκι που έμαθαν από μικροί: "Μην μιλάτε, ούτε να χαμογελάτε σε αγνώστους". Ευτυχώς, το δικό μου τείχος μου έμαθε να διατηρώ το βλέμμα, αλτρουιστικό.
Το βλέμμα. Στέκεται εκεί, μόνο του. Αυτόνομο, δυνατό. Άλλοτε, πέφτει όταν κουραστεί. Τριγυρνάει να βρει το αλλόκοτο, το όμορφο. Μια ξανθιά κοπέλα, αδύνατη, με ψηλοτάκουνες κόκκινες μπότες. Ξέρετε τι δύναμη έχουν για να τραβήξουν ένα βλέμμα και κάτι παραπάνω. Το βλέμμα μένει εκεί, επάνω της. Παρά το δικό μου βλέμμα που στέκει πάνω του. Πάνω στο βλέμμα που κοιτάει την κοπέλα.
Στέκομαι· το βλέμμα μου φωνάζει, ουρλιάζει "ξεκόλλα". Τίποτα. Αφού έφυγε η κοπέλα, το βλέμμα μετοίκησε στην μαύρη κοπέλα δίπλα μου. Και εγώ που νόμιζα ότι θα γλίτωνε. Έβγαλε μια κρέμα για τα χέρια της, τα μαύρα χέρια δίπλα μου. Οπότε δεν χρειάζεται και πολλή δικαιολογία για το βλέμμα. Το δικό μου βλέμμα έπεφτε ενίοτε
στάλα - στάλα στο πιο κάτω κάθισμα. Σ’ ένα μεγάλο κορίτσι. Έτσι φαινόταν από πίσω, η γυναίκα ασιατικής καταγωγής.
Επόμενη στάση, Πανόρμου. Μπαίνει ένα γέρικο βλέμμα και ορμάει στο κορμί μιας περιποιημένης δεσποινίδας. Την ξεκοιλιάζει. Μα που βρήκε την δύναμη το γέρικο βλέμμα; Μετά κάθεται και εστιάζει στο πρόσωπο, στα μάτια της. Σαν τα θηρία που μόλις έχουν φάει το θήραμά τους και ξερογλείφονται. Το δικό μου βλέμμα, πέφτει σε μια κυρία περίπου στα 50. Περιποιημένη, προδίδοντας την επίσκεψή της σε κάποιο δημόσιο ψυχαγωγικό χώρο. Φτιάχνει το φουλάρι της, ισιώνει τα μακριά συρμάτινα σκουλαρίκια της με τις μεγάλες πράσινες πέτρες, ισιώνει και τη φούστα της. Περνάει τα μαλλιά έξω από το αυτί της, φτιάχνει το φουλάρι της, ισιώνει τα μακριά συρμάτινα σκουλαρίκια της με τις μεγάλες πράσινες πέτρες. Κυκλικές κινήσεις, επαναλαμβανόμενες. Ενώ τα σκουλαρίκια δείχνουν να την ενοχλούν, να μπλέκονται στο φουλάρι, στέκονται εκεί και τα καμαρώνει.
Είμαστε εγκλωβισμένοι σε άβολες αλήθειες. Α ναι, και το βλέμμα· είναι τόσο δυνατό και αυτόνομο σε σύγκριση με τον ίδιο μας τον εαυτό.
