photo © Στράτος Προύσαλης
Στο φεγγάρι ήσουνα το κόκκινο, λαμπερό, ματωμένο χρώμα
και στον ήλιο η ανάσα της λιακάδας, ένα πρωινό του χειμώνα
Σαν με κοίταξες την πρώτη φορά ήταν εκλιπαρώντας
Την δεύτερη περιέργεια και νικώντας
Την τρίτη φορά ήτανε μελί και μετά αποσιωπώντας
αρχίνησε ο διωγμός της ζήλειας όταν ρωτώντας
Πώς μα πλως άραγε να ιδωθούμε κάτω από το σύννεφο
Μιας ασημενιας αίγλης στο ουράνιο φύσημα του αγέρα
και με ποιον να μοιραστούμε τα μυστικά του ενός από τον άλλον
γλυκό μου σιωπηλό σύμφωνο με τον φευγαλέο συρμό
Αγάπη ελαφριά με το βάρος του ονείρου που μου έδωσες
μα με το αστείο φέρσιμό σου
Αγάπη που δεν ανατέλλεις αλλά δύεις παντού και πάντα
Αγάπη που ν’ ατενιζω με ωθείς στο βάθος του ανεξάντλητου ορίου του βιώματος
στάσου γιατί το κύμα έχει ζωή αλλά εσύ αφρίζεις
στάσου γιατί έναστρος ουρανός αλλά εσύ αρχίζεις
και συνεχίζεις αλλά χωρίς τέλος
Το άρωμα κλέβεις της ζώης μα δίχως γέλιο
Τα δάκρυα της ζώης μού χαρίζεις αλλά χωρίς οίκτο
στάσου γιατί στάση φλογισμένη δεν μ’ αρέσει
Ο δρόμος σου του ψεύτη καλογέρου
στην τρυφερή μου μνήμη το χάδι δεν δωρίζεις
κι ούτε δαίμονα ούτε θεό θυμίζεις
αγγελος μονό του μυνήματος της γης μαυρίζεις
κι ερωτά χωρίς ερωτά θυμίζεις
