photo © Στράτος Προύσαλης
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος
Κάθε τέτοια μέρα όλες οι αποστολές ανά τον κόσμο σταματούν τις ατέλειωτες πορείες τους. Στήνουν τον καταυλισμό τους, πάντα στ΄όνομα του Αγίου Στεφάνου και μιας μικρής, αγίας κόρης. Το πρωί με το φως αναπαριστούν την εξαγορά της πόλης από τους πρώτους ταξιδιώτες. Μια σειρά από παράξενα αντικείμενα, γυάλινοι λίθοι, πορσελάνες, περιδέραια, πολύχρωμα γυαλιά που δεν κοστίζουν τίποτε και που όμως συνεπαίρνουν κάθε τέτοια μέρα ολόκληρη την πόλη αρκούν.
Οι κατασκηνωτές φέρνουν στο νου τους την πατρίδα. Τέτοια ώρα στην πολιτεία τα κορίτσια βαδίζουν στους δρόμους φορώντας φουστάνια στα χρώματα της σημαίας μας και τέτοια ώρα, πάντα τα παιδιά των δρόμων, περνούν από κάθε σπίτι, εύχονται σε κάθε έναν από εμάς, στ΄όνομα του Αγίου Στεφάνου και μιας μικρής, αγίας κόρης.
Την άλλη μέρα οι κατασκηνωτές αφήνουν τη βάση τους και κουβαλούν την Αμερική στα βάθη της καρδιάς τους. Σ΄όλες τις πολιτείες κατρακυλούν, σ΄όλες τις πολιτείες τους υποδέχονται ορχήστρες και οι κεντρικές λεωφόροι προσμένουν ελεύθερες το πέρασμά τους.
Όλοι γιορτάζουν γιατί μια τέτοια μέρα έκαναν δικό τους το Μανχάταν, γιατί στερέωσαν την πολιτεία τους στους χαμηλούς του λόφους και είπαν αυτό τον τόπο σπίτι δικό τους, αγαπημένο. Κουβαλούν τα ίδια φθαρμένα υλικά των συναλλαγών, που ΄χουν χάσει πια τη λάμψη τους και φθάνουν σε κάθε τόπο, γυρεύοντας μια καλή θέση για τη σημαία τους.
Στις αποσκευές τους διαθέτουν έναν ικανό αριθμό. Όλες τοποθετημένες ευλαβικά ξεδιπλώνονται και ανεμίζουν τώρα και για πάντα. Πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με τους αρχαίους, ελληνικούς βωμούς, με την τρυφερή παρηγοριά των στρατοκόπων, καθώς ακουμπάνε τη μοναξιά τους στα πόδια του θεού.
Έπειτα σαν τους θιάσους των ποιημάτων, αυτές οι ηλεκτρισμένες παρέες διατρέχουν τους δρόμους. Στέκουν με τους παιδικούς τους θησαυρούς, ακόμη άθικτους, μιλούν όλες τις πιθανές γλώσσες, μιλούν την ασημένια διάλλεκτο που την γνωρίζουν μονάχα οι έμποροι και όσοι κάποτε βρέθηκαν μάρτυρες σε ένα παράδοξο, παλιό παζάρι.Όσοι αρνούνται τους θησαυρούς τους σφαγιάζονται εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Οι ναύτες ανοίγονται και οι σωροί των ιθαγενών κυλούν στην άβυσσο. Οι αντιπροσωπείες τότε υψώνουν το σχήμα του σταυρού και προσεύχονται στον καλό θεό, σαν κάθε μέρα να είναι Κυριακή.Όλοι μαζί με μια φωνή υπόσχονται πως πάντα θα πράττουν στ΄όνομά του, όμως εντός τους καραδοκούν οι γκρεμοί. Τα καράβια τους προσμένουν στον ορίζοντα να κατακτηθεί και ετούτη η εποχή, τα καράβια τους θα φτάσουν σε κάθε γωνιά, τ΄αμερικάνικο όνειρο δεν θα πάψει ποτέ να τους συναρπάζει, τ΄αμερικάνικο όνειρο που με τις βόμβες μπορεί και φθάνει πια παντού, κάνοντας ευκολότερη τη ζωή του θιάσου.
Δεχτείτε αυτά τα σπάνια δώρα ως δείγμα της βαθιάς μας εκτίμησης. Του σεβασμού με τον οποίο η χώρα μας περιβάλλει τους φίλους, της αγάπης με την οποία ο λαός μας ευλογεί αυτή την συνάντηση. Πίσω στην πατρίδα θα ρωτήσουν για σας. Θα ρωτήσουν για τις πόλεις, τους δρόμους, την όψη των παιδιών, τη θέση της γυναίκας, τις φλέβες του χρυσού. Εμείς θα τους διηγηθούμε όλες εκείνες τις ιστορίες που μεσολάβησαν ώσπου να φθάσουμε κοντά σας.
Ύστερα οι αντιπροσωπείες συντάσσουν τις εκθέσεις, δίνουν τα χέρια με τους ιθαγενείς σκοτώνουν κάμποσους από αυτούς κρυμμένοι μες στην πυκνή βλάστηση, γκρεμίζουν τους ναούς, τις τσιμεντένιες θεότητες, βωμούς μικρούς από στάχυ και λάσπη, σαν φωλιές πουλιών.Η περιπέτεια αυτή δεν θα κοστίσει τίποτε για την περιβόητη δημοκρατία τους. Η τόλμη με την οποία κατακτούν τους καινούριους κόσμους θα αποτελέσει αργότερα την κεντρική ιδέα της δόξας τους.
Η οργάνωση των δομών τους φαντάζει παροιμιώδης, Ο αρχηγός πάντα πρώτος ενώπιον της γερουσίας θα περιγράψει όσα είδαν, πάνω στους χάρτες θα χαράξει ξανά την πορεία που ακολουθεί το καραβάνι μες στους αιώνες. Και όταν αποκαλύψει στον ηγεμόνα τον ακατέργαστο χρυσό που εκβάλλει στις ακτές, εκείνος με την αποφασιστικότητα της θέσης τους θα τον ανακηρρύξει πρόσωπο μεγάλου κύρους που ταξίδεψε την Αμερική έξω από τον εαυτό της. Θα του φορέσει μια σημαία και ένα μεγαλοπρεπές στεφάνι, θα τον αναγορεύσει ιππότη, θα δείτε, σύμβουλό του μυστικό, άνθρωπο της εξουσίας, των καναλιών της.
Τις νύχτες σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου ανεμίζουν οι αστερόεσσες. Όπου φθάνει η σημαία μας, σημαίνει πως εκεί χτυπά κιόλας η καρδιά της πολιτείας μας, σημαίνει πως ένας τέτοιος τόπος μας ανήκει δικαιωματικά.
Πάει να πει πως αυτή η αστραφτερή ρεκλάμα που δείχνει το δρόμο για την ανθρωπότητα, δεν φτιάχτηκε παρά με πολύχρωμα βιτρώ και ασημένια δόρατα και λεγεώνες παράφορες σαν εκείνες του δικού μας Γ. Ρίτσου. Πάει να πει πως αυτό το Μανχάταν που υψώνεται δήμερα στους ουρανούς, αγοράστημε με κάτι πράγματα παιδικά, πως η σημασία του, μόλις 24 δολάρια.
Όλα τα παιδιά, για αυτήν την γιορτή, χάραξαν με κιμωλίες πάνω στις βόμβες συνθήματα.
