γύρβυναν στ’ αποστάχορτα μέσα, κι ανοιχτηρίζαν.
Κι ήταν λιγνάθλια πολύ τα σφουγγαρασχημάνια,
τ’ απόλα γουρουνόπρασα δίπλα σφυροφτελίζαν.-Το Φλυαρούδι τρέμε το, τρέμε το, παληκάρι!
Τα νύχια που άρπάζουνε, τα σαγώνια που δαγκώνουν!
Το Τζούμπτζουμπ τρέμε το πουλί, μην έρθει και σε πάρει,
πορτοφολάδες όρξαλλους, ληστές που σε σιμώνουν.
Ξεκίνησε και κράταγε το γλωκτικό σπαθί του.
Κι απόκαμε τον ανθρωρό εχθρό να κυνηγάει.
Κάτω απ’ το δέντρο Ταραρά ξάπλωσε το κορμί του,
συλλογισμένος έμεινε, ο νους του φτερουγάει.
Η σκέψη αλαζοτραχιά τον τύλιγε ολούθε.
Ξάφνου με μάτια φλογερά το Φλυαρούδι βγαίνει,
φτύνει φωτιές, και τσουρουφλά το λειραίο δάσος που ’ρθε,
κι εκρηγνοβραζοσκάζεται, και πάνω του πηγαίνει!
Το παληκάρι μια και δυο του δίνει, να το, να το!
Το γλωκτικό του το σπαθί σκίζει, χτυπά, τρυπάει!
Το σκότωσε, και του ’ριξε την κεφαλή του κάτω.
Τώρα, θριαμβαλπάζοντας, κρατώντας την, γυρνάει.
-Το Φλυαρούδι σκότωσες, του πήρες το κεφάλι;
Α, ξυπνερό αγόρι μου, έλα στην αγκαλιά μου!
Τι μέρα λαμπροφέγαλη! Χαλί, χαλί, χαλάλι!,
Του φώναξε θαμπόκθαμπος. Δεν λέγεται η χαρά μου!
Σουρδείπνωνε, σουρδείπνωνε. Τα μυξερά σασβάνια
γύρβυναν στ’ αποστάχορτα μέσα, κι ανοιχτηρίζαν.
Κι ήταν λιγνάθλια πολύ τα σφουγγαρασχημάνια,
τ’ απόλα γουρουνόπρασα δίπλα σφυροφτελίζαν…
Μετάφραση Σωτήρης Κακίσης
Λιούις Κάρολ, Μες στον Καθρέφτη και τι Βρήκε η Αλίκη Εκεί, Ερατώ
