Γνώμη: Νομοθετικές ρυθμίσεις ή σκόρπια χαρτιά

Νωρίς το πρωί ακούστηκε ο θόρυβος της πτώσης. Μια σκιά την αρχή της χαραυγής που πλησιάζει την πόλη. Σκόρπιες επιστολές στους ανέμους, πάνω απ΄τ΄ακίνητα μάτια του πεθαμένου. Οι πρωινοί εργαζόμενοι και ένας δυο από τα παρακείμενα, νυχτερινά κέντρα πλησίασαν. Ένας είπε, είναι όμορφος ο νεκρός. Το πρόσωπό του κρατούσε ακόμη ένα κάποιο προφίλ. Το υπόλοιπο πρόσωπο είναι σκοτωμένο στις λάσπες. Κατέφτασαν ακόμη οι αρχές, οι συνδικαλιστές, οι φωτορεπόρτερ, ειδικότητες πάντα έτοιμες και πάντα σ΄απόσταση αναπνοής. Οι τραυματιοφορείς δεν βιάζονταν. Είπαν κάτι συνθηματικό για τις ανθρώπινες ζωές, κάτι που δεν ξεχωριζόταν, μια μικρή λέξη μες στην ασφυξία. Δεν βιάζονταν. Εδώ δεν παίζονται ζωές.

Ο νεκρός εισέβαλε στην πόλη διαλύοντας το διπλό, μεγάλο τζάμι που αντικρίζει τη λεωφόρο. Ο νεκρός, ο ίδιος αυτός νεκρός που αλλάζει τ΄όνομά του αδιάκοπα εισέβαλε αποφασιστικά μ΄ολόκληρο τον όγκο του, με την ελευθερία του τελικού του σχήματος. Τα επόμενα πρωινά η υπηρεσία έμοιαζε με σκηνικό αεροπορικής τραγωδίας τύπου Ντελίλο. Σκόρπιες επιστολές χόρεψαν κάποτε στον άνεμο, πάνω απ΄τ΄ακίνητα μάτια του νεκρού. Τώρα όλοι ξεχνούν τον νεκρό. Σαν να΄ταν πάντα έτσι, σαν να μην υπήρξε ποτέ ζωντανός αυτός ο άνθρωπος. Ετούτο το προσωρινό δεν θ΄αλλάξει ποτέ και ο νεκρός που ξεχνιέται πάνω απ΄άλλα ονόματα.Ο θάνατος αυτού του προσώπου επέφερε μεταβολές. Ο σχετικός νόμος διαμορφώθηκε κάπως, αποκτώντας έναν χαρακτήρα ανθρώπινο. Καθιερώθηκε η ελευθερία της αυτοχειρίας. Ορισμένοι απ΄τους νεκρούς κατατάχτηκαν στην ευγενή τάξη των μαρτύρων ή των σκληρά αφοσιωμένων εις τ΄απάνθρωπο άθλημα της αγιωνυμίας. Παρά τις μαζικές διακοπές συμβολαίων απ΄την πλευρά των εταιρειών ασφάλισης ο νομοθέτης παρέμεινε άκαμπτος. Οι εταιρείες αναλογίστηκαν το αβέβαιο κέρδος και απέσυραν το ενδιαφέρον τους απ΄την εγχώρια αγορά. Ο νεκρός ζωγραφίστηκε επίμονα σε τοίχους και αδιέξοδα. Πρόκειται για εκείνες τις ζωγραφιές που φτιάχνονται από νεαρά παιδιά της σχολής καλών τεχνών. Ζωγραφιές όπως τα χέρια του θεού που προσεύχεται ξαπλωμένος πάνω στη γη μας, λίγα μέτρα πιο πάνω από το παλιό μέγαρο συναλλαγών. Στις εφημερίδες ο νεκρός απεικονίστηκε με γραμμές αναμεταδότη τηλεοπτικού σήματος, γραμμές που σφάζουν τα βλέμματα. Τα μάτια πεθαίνουν πάντα τελευταία. Μ΄αυτό το σύνθημα ο νεκρός ζωγραφίστηκε σ΄υφολογία ποπ αρτ, έγχρωμος, σαν αρνητικό ή αγάπη τροπικών. Ο νεκρός τέλος, μεταβλήθηκε σε σύμβολο.

Η εταιρεία υπέβαλε ενστάσεις στις νέες, νομοθετικές προτάσεις. Έφερε ισχυρό το επιχείρημα της φθοράς. Δεν μπορεί να κοστίζει τόσο μια ανθρώπινη ζωή, έλεγαν οι εκπρόσωποι πατώντας στα θραύσματα του πέμπτου ορόφου. Σε λίγο καιρό η ζημιά θ΄αποκατασταθεί. Θα υπάρξουν αλλαγές στη διαρρύθμιση και ίσως επιλεγούν φωτεινότερα χρώματα στους τοίχους. Τ΄όνομα του νεκρού θα σβηστεί απ΄τα μητρώα,θ΄ απαγορευτεί. Κανείς δεν επιτρέπεται να θυμάται τον νεκρό. Η εταιρεία προχώρησε σε μικρές, καθημερινές αλλαγές. Σ΄όλους τους ορόφους αφήνονται ορθάνοιχτα τα παράθυρα. Οι επιστολές που χορεύουν στον άνεμο πάντα και οι τυχαίοι αυτόχειρες που ελεύθεροι αποφασίζουν το οριστικό σχήμα του κορμιού τους, αμέτρητα, μυστικά χρόνια μετά το θάνατο της Αλίκης.