φωτό: Θ. Ζαμπάκα
Όλα ήταν έτοιμα. Η ώρα που θα άφηνε οριστικά πίσω του τη μίζερη αυτή χώρα είχε φτάσει. Ύστερα από πολλές προσπάθειες, είχε βρει μια δουλειά στο εξωτερικό και τώρα ήταν με τις βαλίτσες ανά χείρας. Εντάξει, η θέση που του πρόσφεραν δεν ήταν αυτή ακριβώς που ονειρευόταν, αλλά σημασία είχε ότι του έδινε την ευκαιρία να ξεφύγει απ’ αυτή την κόλαση. Έτσι έλεγε, απ’ αυτή την κόλαση.
Το ταξίδι ήταν σκέτη ταλαιπωρία αλλά δεν τον ένοιαζε. Σκεφτόταν ότι η χώρα της επαγγελίας πλησίαζε όλο και πιο κοντά του, ότι σύντομα η ανασφάλεια, το άγχος, η οικονομική δυσπραγία θα αποτελούσαν παρελθόν. Χώρα της επαγγελίας; Στην Αφρική; Κι όμως, έτσι το έβλεπε. «Οπουδήποτε μακριά από την Ελλάδα θα είναι παράδεισος» έλεγε με κάθε ευκαιρία. Και ήταν σίγουρος ότι είχε δίκιο.
Η ζωή όμως είχε διαφορετική άποψη. Στους τρεις μήνες άρχισε να νοσταλγεί το σπίτι του, την οικογένειά του, τους φίλους του. Στους πέντε πεθύμησε το χωριό του, τον καθαρό αέρα και τα κελαηδίσματα των πουλιών, την κουβεντούλα με τους συγχωριανούς, τα φρέσκα λαχανικά και το λάδι που του εξασφάλιζαν τα χωράφια της οικογένειας, προϊόντα για τα οποία τώρα ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει μια περιουσία. Στους εφτά μήνες αναπολούσε το φτηνό και γρήγορο ίντερνετ, την ελληνική τηλεόραση που τελικά δεν ήταν και η χειρότερη στον κόσμο όπως νόμιζε, τις ανέσεις που ποτέ δεν είχε εκτιμήσει γιατί τις θεωρούσε δεδομένες. Στους εννιά μήνες η παλιά του πατρίδα είχε ήδη πάρει στο μυαλό του τη μορφή επίγειου παράδεισου.
Στον ένα χρόνο τα μάζεψε και γύρισε πίσω.
«Όπως και να είναι τα πράγματα, η ξενιτειά είναι πάντα ξενιτειά» του είχε πει τον πρώτο καιρό του ξενιτεμού του μια ηλικιωμένη Ελληνίδα της διασποράς. Τότε είχε χαμογελάσει αμήχανα, προσπαθώντας να κρύψει τη διαφωνία του.
Τελικά, πατρίδα δεν είναι εκεί που είναι το σπίτι μας αλλά εκεί που είναι θαμμένα τα όνειρά μας.
Το ταξίδι ήταν σκέτη ταλαιπωρία αλλά δεν τον ένοιαζε. Σκεφτόταν ότι η χώρα της επαγγελίας πλησίαζε όλο και πιο κοντά του, ότι σύντομα η ανασφάλεια, το άγχος, η οικονομική δυσπραγία θα αποτελούσαν παρελθόν. Χώρα της επαγγελίας; Στην Αφρική; Κι όμως, έτσι το έβλεπε. «Οπουδήποτε μακριά από την Ελλάδα θα είναι παράδεισος» έλεγε με κάθε ευκαιρία. Και ήταν σίγουρος ότι είχε δίκιο.
Η ζωή όμως είχε διαφορετική άποψη. Στους τρεις μήνες άρχισε να νοσταλγεί το σπίτι του, την οικογένειά του, τους φίλους του. Στους πέντε πεθύμησε το χωριό του, τον καθαρό αέρα και τα κελαηδίσματα των πουλιών, την κουβεντούλα με τους συγχωριανούς, τα φρέσκα λαχανικά και το λάδι που του εξασφάλιζαν τα χωράφια της οικογένειας, προϊόντα για τα οποία τώρα ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει μια περιουσία. Στους εφτά μήνες αναπολούσε το φτηνό και γρήγορο ίντερνετ, την ελληνική τηλεόραση που τελικά δεν ήταν και η χειρότερη στον κόσμο όπως νόμιζε, τις ανέσεις που ποτέ δεν είχε εκτιμήσει γιατί τις θεωρούσε δεδομένες. Στους εννιά μήνες η παλιά του πατρίδα είχε ήδη πάρει στο μυαλό του τη μορφή επίγειου παράδεισου.
Στον ένα χρόνο τα μάζεψε και γύρισε πίσω.
«Όπως και να είναι τα πράγματα, η ξενιτειά είναι πάντα ξενιτειά» του είχε πει τον πρώτο καιρό του ξενιτεμού του μια ηλικιωμένη Ελληνίδα της διασποράς. Τότε είχε χαμογελάσει αμήχανα, προσπαθώντας να κρύψει τη διαφωνία του.
Τελικά, πατρίδα δεν είναι εκεί που είναι το σπίτι μας αλλά εκεί που είναι θαμμένα τα όνειρά μας.
Ο Τάσος Ψάρρης έχει εκδώσει το μυθιστόρημα Το αγαπημένο της μαύρο (εκδόσεις Momentum 2012) και την ποιητική συλλογή Συσκότιση (εκδόσεις Γκοβόστη 2013). Ζει κι εργάζεται στην Κέρκυρα.
