Περιεχόμενα
Χτύπησε πάνω μου
Και το κατάλαβα πολύ μετά
Ήταν παρών από όπου δεν είχα ποτέ πριν περάσει
Ήταν στην θέση του πια, μα σαν να ήταν και αλλού,
Το γύρεψα στο ίδιο παλιό μέρος, επιχείρησα ανταλλαγή,
Μετά από λίγο καιρό δέχθηκα ένα δέμα, έβαλα
το κεφάλι μου μέσα - και μου το επέστρεψα
Δεν γνώριζα τι διαδικασίες θα ακολουθούσαν όμως,
αναγνώρισα τον όχλο σαν το μόνο πραγματικό παιδί μου
Με αδιάκριτη υποταγή και προδοσία πορεύτηκα, εκδιώχτηκα
Εμπιστεύτηκα στο πληκτρολόγιο το μπαγιάτικο χαρτί και το χάδι
Πετσόκοψα τις παλιές χειρονομίες, έδεσα τον κόμπο,
Καθώς επεξεργαζόμουν τον άνθρωπο
προέκυψε η ιστορία
Θα ήθελα να τελείωνε με μια βόλτα-χαμόγελο- φιλί, εκατό
Σκηνοθέτες να αναμένουν την προσωπική μου άποψη
Η με την βράβευση του ηθοποιού, προτού ξεσπάσει η ανεξέλεγκτη βία
Εύχομαι να είχαν συμβεί έτσι τα θαύματα
Μα συμβήκανε με απαράμιλλο ενδοιασμό
Και ακριβώς (ακριβώς)
Η μαντάμ του πορνείου
Μου επιδεικνύει την παράξενη ξιφολόγχη
Ακουμπάω προσεχτικά
Παράτα την κάτω θέλω να σε κολακέψω, λέω
Πάει και κρύβεται στην αόρατη πιθανότητα
Απαντά και εκβιάζει,
απαντά και εκβιάζει,
Σε άλλη γλώσσα ακούω τα ίδια γαλλικά
Αυτό θα το μαγειρέψω για βραδινό περίπατο
Τίποτα για σήμερα
Δεν ήξερα ότι μου λείπει το κασκόλ, ούτε το ντεκόρ
Έως που να το συναντήσω
Βροχές
Σπίτια
Άνθρωποι
Καλοί τόσο καλοί άνθρωποι.
Το τίποτα μετά το ποίημα.
Δυσνόητο νεκροταφείο.
Ότι και αν είναι το αναγνωρίζω,
μέρα με την μέρα
Όπου και αν πάω
Είναι εδώ, που ήταν κάποτε αυτό.
Το Τετελεσμένο. Τελεσίδικο.
Και ας λέει
Άλλα η ποίηση.
O τελευταίος λόγος του φιδιού
Οι δρόμοι σε αντιδιαστολή με το χνάρι
Το κοίτασμα του χρόνου μετριέται με ένα κοίταγμα
Επανάληψη, μια επανάληψη, η επανάληψη
Σωστά σωστά πάρα πολύ σωστά
Που θα ανεβαστεί η παράσταση σας απόψε;
Κάθε καλό έργο ακυρώνει το παρόν έργο
Αφετηρία μας ο ανεκπλήρωτος βίος ενός Θεού
Κίτρινα χέρια ορμάνε στα βουλώματα της νύχτας
Τυποποιημένες αναμνήσεις
Τα παλιά λόγια, τα παλιά λόγια, κλείδωμα
Αποτελούμαστε από αδυναμίες και συντακτικό
Έτσι, ως τέτοιοι θα εκδιωχτούμε
Δεν μπορώ να φέρω την εικόνα στα μάτια σου
Επιδιώξεις λατρείας, όλα στην τύχη όλα,
Τα κίνητρα παραλύουν τους γοφούς
Ένοιωσες του γυμνού το μισό στρώμα
Ήταν φωτιά σε βυθού παραβιασμό
Του είπες ότι ήξερες για τον έρωτα και τον μακάριο ύπνο
Και αυτό σε έφτυσε
Με την καλύτερη γνώμη για ανθρώπους σαν και εσένα
σε εγκατέλειψε,
βαθιά μέσα του
σε εγκατέλειψε
πήρε τον δρόμο του και χάραξε το χνάρι του
Θα μπορούσε να πει ίσως ότι κάτι άλλο ήταν
Αλλά ήταν φοβερό
Και σαν φοβερό θα ξεχαστεί
Θα βγάλει ρίζες.
Εκεί που κάποτε ήταν λεπτομέρειες. Για πάντα.
Σφήκα
Έχει απομείνει τίποτα τώρα
Από την παλιά ησυχία;
Μπορούμε να συνυπάρξουμε
Με το ύφος της παμπάλαιης σκευωρίας
Και να το κάνουμε τόσο καλά
Έως που να φανεί ότι πιο άσχημο
Και ότι πιο οριστικό ίσως
Σε κανέναν
Σε κανέναν
Τα γουρούνια γεμίζουν κρέας και αντισηπτικό στο
κρέας
Κρέας και αέρας φυσάει
Τώρα
Χρόνια του αύριο
Οι ήχοι είναι σφηκοφωλιές
Οι άνθρωποι βγάζουν
Τα χέρια από το κάδρο
Το πάνε πιο πέρα
Σε ένα κινηματογράφο προπολεμικό
Τα παιδιά τον γκρεμίζουν λίγο λίγο
Με τα ίδια τους τα χέρια
Μέσα από το φιλμ
Κάποιος προσέχει τι κάνουν τα παιδιά
Οι φωνές του δεν ακούγονται στο πλατό όμως
Βγαίνουμε από το φιλμ και τον τραβάμε από μακριά
Το κάδρο μεταφέρεται μακριά και στα χέρια
Δίχως να έχει τι να κάνει
Ακολουθεί μέσα στην σκόνη ο σταρ
Στα τροχόσπιτα βρώμικα πιάτα
Όλα είναι κάπου, ακόμα ακίνητα
Το διάλυμα στερεοποιείται αργά
Θα χρειαστούν κινήματα
Από το στόμα στη ψυχή
Έμπειρα
κίνητρα
Ο βυθός χτίζεται όλο και πιο βαθιά
Στυγνή επιφάνεια
Κάποια μέρα θα προχωρήσει ο Χριστός
Εξέδρες στο
Βυθό
Πετάμε το ποίημα αυτό
Από τα χέρια
Λέξη την λέξη
Σφυρίζοντας ότι κάποτε είχε νόημα
Την πράξη του,
Όχι την πρακτική του.
Το διαμαντένιο
Κάπου εκεί μέσα είδα τα μάτια του
Καιρό πριν τα ξαναδώ κλαμένα
Είδα κάθε είδους και φυλής ιστορία
Να προσωποποιείται παραποιημένη να υπονομεύεται
Και εγώ να περιμένω εκείνη να με επισκεφτεί
Μύρισα την συμφωνία που της πρότεινα και έτσι κατρακύλησα
Νόμιζα ότι έχανα την μυρωδιά μου, συγκρίθηκα
Τα κλειδιά μου είχανε πάρει φόρα
Αποτιμούσα όσα απλά θα ακολουθούσανε απλά
Ξανάρχισα το διάβασμα
Σε άλλη βάση
Σε μια παράξενη εποχή τόσο άλλη
Της φίλησα το στόμα ξέροντας καλά
Το κακό που είχε κάνει
Για αυτό την φίλησα άλλωστε
Άφησα το αστείο να ακουστεί από τους μυθικούς παλιάτσους
Ήταν φίλοι που ήρθαν διψασμένοι για έρωτα και αυτοί
Τους πήρα μαζί στο παραμύθι
Και το βράδυ τους έδιωξα όλους
Ήταν όμορφη η νύχτα,
Η ζέστη με είχε κάνει να νοιώθω καλά
Και αφού η ζωή νόμιζε ότι πίσω από την αυλαία
Η αυλαία ποτέ δεν τολμάει να πέσει
Έπαιξα με την αθωότητα της
Και άφησα την αθωότητα να παίξει μαζί μου
Υπολόγιζα βέβαια ότι αυτό δεν γίνεται
Μετά υπολόγιζα το πως είχε γίνει
Γινόμουν τίποτα καθώς
Τέτοιος άνθρωπος ήμουν
Όπως νομίζω όλοι
Μετά, χάθηκα
Την εποχή που έγινα παλιάτσος
Ακόμα έψαχνα φιλιά
Νομίζω γύρευα ένα βότσαλο που της είχα δώσει
Πριν παρασυρθώ στην θέση του
Από το κύμα
Και ένα παρόμοιο ξενοδοχείο
Που να του λείπουνε άνθρωποι σαν και εμένα.
Άντρας
1
Παράτησε τον άντρα σε ένα δωμάτιο μόνο του
Ένα δωμάτιο που το έφτιαξε όπως θέλει
Για να μπείτε μαζί μια μέρα
Συμπεριφέρσου σαν να μην έχει συμβεί τίποτα ποτέ στον άντρα
Σαν από το δωμάτιο να μην έφυγε ποτέ κανείς
Μόνο το κάποτε μέγεθός του
Το μέγεθος αυτό λοιπόν η γυναίκα το βρίσκει
Και η γυναίκα σαν τσόφλι το ανοίγει
Αρπάζοντας τον άντρα από όλες του τις άκρες,
Και η γυναίκα -γυναικεία- το ορίζει
Ο άντρας μόνο προσπαθεί να το διευκρινίσει
Μουδιασμένος
Αποκομμένος
Από τους παλιούς χειρισμούς του
Άσκοπα ενημερωμένος
Αποσυνθετικός
Για να μάθει να σκοπεύει
Ο άντρας σημαδεύεται διαρκώς στα μάτια
Λοιπόν, υπάρχει
Ένας χρησμός πολύ παλιός, που λέει κάπου
Πως αποκλείεται έτσι να γνωρίζει, τι σκοπεύει πραγματικά.
2
Και ξέρεις τώρα,
Και τώρα ξέρεις ότι οι άνθρωποι δεν έρχονται έτσι
Ούτε ανοίγουν πια οι ζωές των ανθρώπων
Και από σκιές μείνανε μονάχα οι απομιμήσεις,
Και θαυμαστά έργα που θα μπορούσαμε
Ίσως να ήμασταν και εμείς
Αν δεν αγαπούσαμε τόσο τα θαυμαστά μας έργα
Και τώρα ξέρεις, ναι, μάλλον ξέρεις τι να κάνεις
Μα δεν υπάρχει πια
Κανένας εντελώς λόγος.
