Μου είχε κάνει εντύπωση το «Athens Blues». Κυκλοφόρησε στα σινεμά ως «Μια Μέρα τη Νύχτα». Μικρές ιστορίες καλοκαιρινής τρέλας στην πολύβουη Αθήνα. Μιαν άλλη όμως Αθήνα, εκείνη που μας μαγεύει εν μέσω θέρους, τότε που ο ερωτισμός πλανάται στην αποπνικτική ατμόσφαιρα, αλλά και η πλάκα γεμίζει τις παρέες που έχουν ξεμείνει στα στενάκια της. Χέρι-χέρι με το κορίτσι, τότε.
Αργότερα, στα επαγγελματικά χρόνια, έμαθα ότι πίσω από αυτά τα δυο κλεισίματα του ματιού, είναι κι ο Σωτήρης.
Και, ναι, το ομολογώ: διασκέδαζα σ’ ένα από τα βράδια του καλοκαιριού εκείνου με τον Μπαμπασάκη στο βιβλιο-διαμέρισμα της πλατείας Παπαδιαμάντη. 2008. Κι άλλοι στην παρέα: Νιζήρης, Όλεθρος, Φατούρος… Πολύ ποτό! Κάποια στιγμή σκοντάφτω σε μια ντάνα με βιβλία της νιότης. Ανάμεσα τους το Να ’σαι γατούλα του Κακίση. Ρωτάω, ανταποκρίνεται, το παίρνω σπίτι. Κι άλλη αποκάλυψη. Εντύπωση μου έκανε και πάλι. Του 1986 από την Ερατώ του Μανουσάκη, στην αρχή της.
«Να συνεχίσεις, Σωτήρη, in libris, γι’ ακόμη 35 χρόνια!» του γράφω από εδώ.
«Ο Σωτήρης Κακίσης είναι, αν μη τι άλλο, ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους των γραμμάτων στη χώρα μας, τα τελευταία τριάντα χρόνια.» VakxikonBlog, 2-4-08
Έξι χρόνια μετά, το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, το υπέγραψα τότε και το ξανα-υπογράφω τώρα. Η Ιστορία του Σωτήρη Κακίση, άλλωστε…
Σωτήρη, το Βακχικόν να το νιώθεις πάντα σπίτι σου. Τιμή μας!