Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 26

Μ' αγαπάς; -Καρδιά μου να ξέρεις! [Σενάριο]

kak1.jpg
(Εδώ είναι μια άγνωστη σκηνή απ’ το Μ’ ΑΓΑΠΑΣ?, τη γνωστή ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου, μια σκηνή που ποτέ δε γυρίστηκε. Ο Θανάσης Βέγγος μεταφέροντας μια καρδιά προς μεταμόσχευση δι’ ελικοπτέρου, υπερίπταται του ελλαδικού χώρου και φιλοσοφεί ευλόγως)

Αεροδρόμιο: μια απόμερη γωνιά του, μέρα μεσημέρι. Ο ήλιος είναι ψηλά, ο καιρός είναι καλός, ζέστη. Στη γκρι πίστα ένα κόκκινο ελικόπτερο μόνο, με τον πιλότο μόνο μέσα.

Κάτω από ένα υπόστεγο, σ’ εκατό περίπου μέτρα απόσταση, στη σκιά στέκεται ο Βέγγος, όρθιος. Κοιτάει προς το ελικόπτερο με ύφος σοβαρό, επίσημο. Φοράει λευκή μπλούζα νοσοκόμου, και λευκό παντελόνι. Φοράει μαύρα γυαλιά ηλίου. Στο δεξί του χέρι κρατάει μια μικρή βαλίτσα. Φαίνεται περίεργη βαλίτσα, σαν μικρό, φορητό ψυγείο, εκδρομικό.

Το ελικόπτερο βάζει μπρος. Η έλικα αρχίζει να γυρίζει με θόρυβο και γρήγορα, ένα ρεύμα αέρος φτάνει στον Βέγγο και φυσάει λίγο τη μπλούζα του. Από μια πόρτα δίπλα στον Βέγγο στο υπόστεγο, βγαίνει βιαστικός ένας άντρας, με στολή ακαθόριστη, γκρι σαν την πίστα. Κρατάει κάτι χαρτιά, τα δίνει στον Βέγγο, που με το αριστερό χέρι, χωρίς να κουνηθεί, τα βάζει στην αριστερή μεγάλη τσέπη της μπλούζας του. Βιαστικός πάντα ο άντρας, με ύφος δημοσίου υπαλλήλου, ρουτινιάρικο, κάνει νόημα στον Βέγγο να τον ακολουθήσει, και ο ίδιος τρέχει προς το ελικόπτερο.

Ο Βέγγος δεν ξεκινάει αμέσως. Παίρνει βαθιά ανάσα, ρίχνει μια μάτια στην αποσκευή του, κάνει τον σταυρό του αργά, και τέλος, ακολουθεί τον άλλον, χωρίς να τρέχει όμως, με βήμα σταθερό και προσεκτικό. Ο άλλος έχει ήδη φτάσει στο ελικόπτερο, έχει περάσει τρέχοντας και σκυφτός, όπως κάνουνε πάντα στα ελικόπτερα, κάτω από τη δίνη της έλικας. Τώρα συνεννοείται με νοήματα με τον πιλότο. Ο Βέγγος πίσω του προσπαθεί να κρατηθεί όρθιος και σταθερός κι αυτός κάτω από την αρχή της δίνης τώρα, αλλά τελικά σκύβει λίγο και μ’ ένα σάλτο υπολογισμένο βρίσκεται μέσα στο ελικόπτερο, καθισμένος δίπλα στον πιλότο, με το βαλιτσάκι του το μυστηριώδες ασφαλισμένο πάνω στα γόνατά του. Έξω, ο άλλος φεύγει πάλι τρέχοντας, ενώ ο πιλότος κάνει νόημα στον Βέγγο να δεθεί.

Ο πιλότος είναι νεαρός, με πολλά μαλλιά και μαύρα γυαλιά κι αυτός. Φοράει κι αυτός κόκκινα, σαν το ελικόπτερό του, και στ΄ αυτιά του έχει ακουστικά. Χωρίς να ρίξει δεύτερο βλέμμα στον συνταξιδιώτη του, που ακόμα δένεται και έχει μπερδευτεί λίγο με τη ζώνη γιατί στην αρχή προσπάθησε να δεθεί μαζί με την βαλίτσα του, με απότομο χειρισμό απογειώνει το ελικόπτερο. Ο Βέγγος τραντάζεται, αρπάζει σφιχτά τη βαλίτσα:

ΒΕΓΓΟΣ: Σιγά! Σιγά!Ο άλλος δεν τον ακούει, μένει ανέκφραστος, ασχολείται μόνο με την πτήση. Το ελικόπτερο ανεβαίνει αρκετά ψηλά, κατακόρυφα, πετάνε τώρα πάνω από την ελληνική επικράτεια.

ΒΕΓΓΟΣ (μιλάει δυνατά, όλο και δυνατότερα, μπας και τον ακούσει επιτέλους ο άλλος): Είναι ευθύνη! Είναι ευθύνη τεραστία!

Το ελικόπτερο τραντάζεται πάλι, από κάποιο κενό. Ο Βέγγος ανησυχεί. Κοιτάει προς τον πιλότο θυμωμένος τώρα:

ΒΕΓΓΟΣ: Δεν το πας καλά! Πας απ΄ τον αέρα! Σιγά! Δεν είσαι μόνος σου! Είμαστε τρείς εδώ πάνω! Δεν είμαστε ούτε ένας, ούτε δύο! Σιγάαααα!

Από κάτω τώρα, από το μεγάλο παρμπρίζ του ελικοπτέρου φαίνεται σαν ανάγλυφος χάρτης η Ελλάδα. Φαίνεται το Αιγαίο σαν τραπεζομάντιλο μπλε καρώ, με τα νησιά και τα νησάκια λευκά γιατί φωτίζονται όλα κι ο ουρανός δεν έχει σύννεφα χαμηλά. Το ελικόπτερο πετάει χωρίς τραντάγματα, ο πολύς του θόρυβος σαν να μην ακούγεται πια, σαν να μην αντηχεί πουθενά και σαν να χάνεται στον ουρανό. Ο Βέγγος έχει ηρεμήσει λίγο, κοιτάει κατά κάτω. Χωρίς να αφήνει καθόλου τη βαλίτσα από το σφιχτό του, και με τα δυο χέρια, πιάσιμο, σκύβει από πάνω της και, κοιτώντας έξω, φιλοσοφεί τώρα, χωρίς να φωνάζει. Μονολογεί, χωρίς να ενδιαφέρεται πια αν τον ακούει ο άλλος, που δεν τον ακούει, πάντα μέσα στη ρουτίνα και την αδιαφορία του:

ΒΕΓΓΟ: Ολ΄ η Ελλάδα ειν΄ από κάτω! Έτσι ειν΄ όλη μαζί, για δε! Όλο νησιά είμαστε! Πέτρα κι άγιος ο Θεός! Από πάνω ο Θεός και από κάτω του τ' ανθρωπάκια!

Στρέφεται στον πιλότο πάλι, δεν μπορεί να μην τον ακούει κανείς:

kak3.jpg
 Η Νανά Κακίση ηθοποιός στην ταινία
ΒΕΓΓΟΣ: Από κάτω του τ΄ ανθρωπάκια! Εμείς!Ο άλλος τα ίδια. Απογοητεύεται πάλι ο Βέγγος, ξαναρχίζει να μονολογεί:

ΒΕΓΓΟΣ: Μόνο που εμείς είμαστε στη μέση τώρα! Ανάμεσα ουρανού και γης! Δουλειά Θεού πιάσαμε! Άμα είναι όμως να σωθεί ο άλλος άνθρωπος, δεν το συζητώ! Δεν το συ-ζη-τώ!

Κοιτάει το κουτί μπροστά του. Του ΄ρχεται να το σταυρώσει, πάει να το κάνει, σταματάει όμως στη μέση, προβληματισμένος. Ξανακοιτάει έξω. Μιλάει πάλι μόνος του:

ΒΕΓΓΟΣ: Όργανα είναι και τα νησάκια! Τι λες πώς είναι! Όργανα! Άλλο είναι το συκώτι μας, άλλο είναι εν΄ αυτί, άλλα είναι τα νεφρά! Την Πελοπόννησο δεν τη συζητώ. Μούτζα είναι, παλάμη! Κι ένα απ΄ όλα τα νησιά θα ΄ναι, λέει, η καρδιά! Άμα κάτσεις και τα κοιτάξεις ένα-ένα, θα τη βρεις! Κοίτα το ΄κείνο το κούτσικο! Μην ειν΄ αυτά; Τι ΄ν΄ η πατρίδα μας; Αυτό πια είναι και σαν καρδιά, το σχήμα του!

Γυρνάει να το δείξει στον πιλότο. Του δείχνει με το δάχτυλο πάνω στο τζάμι. Ο πιλότος για πρώτη φορά γυρνάει προς το μέρος του, σαν να τον βλέπει για πρώτη φορά κι αυτός μέσα από τα μαύρα γυαλιά του, σκύβει να καταλάβει τι του λέει ο Βέγγος. Ο Βέγγος εξακολουθεί να του δείχνει πάνω στο τζάμι, του φωνάζει:

ΒΕΓΓΟΣ: Η καρδιά! Η καρδιά λέω!

Με το αριστερό χέρι χτυπάει ελαφρά και δείχνει και τη βαλίτσα για να καταλάβει και ο πιλότος τη λέξη "καρδιά":

kak4.jpg
ΒΕΓΓΟΣ: Η καρδιά!Ο πιλότος βλέπει τέλος στο τζάμι κάτι σαν νησάκι, που μοιάζει, με λίγη καλή θέληση, σαν μικρή καρδούλα στο πέλαγος. Ο πιλότος σαν να κατάλαβε τι του έλεγε ο Βέγγος, σκύβει κι αυτός λίγο προς τα μπρος, κοιτάει κι αυτός εκεί που του δείχνει ο Βέγγος, ο Βέγγος κουνάει το κεφάλι του με ύφος τελείως τώρα φιλοσοφικό. Η έκφραση του Βέγγου όμως αλλάζει, γίνεται έκπληξη και θυμός πάλι, γιατί ο πιλότος, αφού παρατηρεί λίγο το <<νησάκι>>, απλώνει το αριστερό του χέρι και ξύνει μια λάσπη από το τζάμι: το νησί-καρδιά σβήνει, ο Βέγγος είχε πάρει τη λίγη λάσπη για νησί.

Ο πιλότος, ψυχρός και πάντα ανέκφραστος, επιστρέφει στη θέση του. Τραβάει πάλι απότομα ένα μοχλό και το ελικόπτερο ανεβαίνει πάλι κατακόρυφα, πάλι με τράνταγμα, κατά πάνω:

ΒΕΓΓΟΣ: Σιγά! Σιγά!

Βλέπουμε από έξω το ελικόπτερο να χάνεται μέσα σ΄ ένα μαύρο σύννεφο που ήταν από πάνω τους. Έξω από το ελικόπτερο, ανακατεμένη με τον ήχο της μηχανής, σαν να διακρίνεται η φωνή του Βέγγου, θυμωμένη και δυνατή:

ΒΕΓΓΟΣ: Σιγά, αναίσθητε! Σιγάαααα!

kak5.jpg
Σωτήρης Κακίσης & Γιώργος Πανουσόπουλος