photo © Στράτος Προύσαλης
Η ΑΡΧΗ
Μέσα καλοκαιριού, πολύ ζέστη, το μόνο που ακούγεται είναι το ρεσιτάλ των τζιτζικιών και το χειροκρότημα των κουνουπιών. Και ξαφνικά η σιωπή κόβεται, μ ένα ουρλιαχτό. Το δικό μου ουρλιαχτό. Ξυπνάω, πονάω, πονάω πολύ. Γιατί?
Το βράδυ εκείνο το πέρασα στη βεράντα, παρέα με το φως του φεγγαριού, προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε τον πόνο…
1η ΗΜΕΡΑ
Αυτό το άρωμα του καφέ το λατρεύω. Κρυμμένη στην πιο δροσερή γωνιά της βεράντας, πίσω από τις γλάστρες , δίπλα στους βασιλικούς, ρίχνω μια κρυφή ματιά στη ζωή της πόλης, που σήμερα δεν με περίμενε.
Πονάω ακόμα, νιώθω κουρασμένη.
2η ΗΜΕΡΑ
Πάλι δεν κοιμήθηκα. Ντύνομαι ετοιμάζομαι και πάω στο νοσοκομείο. Πολλές ώρες αναμονής. Επιτέλους, ήρθε η σειρά μου. 12 το μεσημέρι, ξεκινάει το ταξίδι μου από τον έναν γιατρό στον άλλον, από τη μια νοσηλεύτρια στην άλλη, από το ένα εργαστήριο στο άλλο. Πολλές ερωτήσεις, πολλές εξετάσεις, πολλοί ψίθυροι, πολλή σιωπή…
8 το απόγευμα:
- Κυρία Παπαδοπούλου, πρέπει να κάνετε εισαγωγή.
- (Σιωπή)…..
Υπακούω στις εντολές του τραυματιοφορέα, κάθομαι στην αναπηρική του καρέκλα, και του αφήνομαι, να με πάει τη βόλτα που θέλει.
Ο προορισμός μας δεν είναι και πολύ μακριά. 1ος όροφος, αιματολογική κλινική, 117 θάλαμος, 4ο κρεβάτι, ευτυχώς δίπλα στο παράθυρο.
Νυστάζω, νυστάζω πολύ…
3η ΗΜΕΡΑ
6 το πρωί, θερμόμετρα, πιεσόμετρα, ζυγαριές, φάρμακα, οροί, αιμοληψίες. Η Νίκη και η Αλεξάνδρα οι πρωινές νοσηλεύτριες, είναι χαρούμενες, γελάνε, αστειεύονται, γιατί? Έξω βρέχει, γιατί? Είναι 26 Ιουλίου.
11 το πρωί, ήρθε πάλι ο τραυματιοφορέας με την καρέκλα του. Με πήγε μια μεγάλη βόλτα σήμερα, για ακτινογραφίες και μαγνητική. Και ξανά στο δωμάτιο. Μου είπε ότι τον λένε Γιώργο, μου χαμογέλασε και έφυγε.
Πάλι νυστάζω.
4η ΗΜΕΡΑ
ΠΟΡΙΣΜΑ: Στην ασθενή, Παπαδοπούλου Ζωή του Κωνσταντίνου, ετών 27, διαγνώστηκε Ca, μεταστάσεις σε πνεύμονα και εγκέφαλο.
Ακόμα βρέχει…
5η ΗΜΕΡΑ
Ήρθε ο Γιώργος πάλι, μου χαμογέλασε και με πήρε. Με πήγε σ ένα δωμάτιο πολύ κοντά στο δικό μου. Σιωπηλός αλλά χαμογελαστός μου έκανε συντροφιά, κάτι περιμέναμε.. Τι?
Ήρθε η Γωγώ. Χάρηκα, τη συμπαθώ.
Ξεκινήσαμε την θεραπεία.
7 το απόγευμα, η κυρία Χρύσα ετών 45, λευχαιμία, στο διπλανό κρεβάτι, σταμάτησε να μιλάει… κοιμήθηκε… κλαίνε…
Θα κοιμηθώ και εγώ, είμαι κουρασμένη…
29η ΗΜΕΡΑ
Κάθε μέρα έρχεται και με παίρνει ο Γιώργος και με πάει στη Γωγώ. Έχουμε γίνει φίλοι, κάνουμε παρέα.
Όλες αυτές τις μέρες, πονούσα, ζαλιζόμουν, έκανα εμετό, ήμουν κουρασμένη.
Σήμερα είμαι καλά, γελάω, λέω αστεία.
Σήμερα έχει γενέθλια ο Δημήτρης, είναι στο διπλανό δωμάτιο, έχει Ca στο ήπαρ, κλείνει τα 26. Πήγαμε βόλτα μόνοι μας, και καθίσαμε στην καφετέρια του νοσοκομείου.
Γελάμε, μου αρέσει, νομίζω του αρέσω… και ας μην έχουμε μαλλιά…
Είναι 26 Αυγούστου, έχει πολύ ζέστη…
30η ΗΜΕΡΑ
Έκανα τη θεραπεία μου και σήμερα.
Έβαλα ένα ροζ φουστάνι, νομίζω ότι είμαι όμορφη, ναι είμαι όμορφη.
Θα πάμε βόλτα πάλι με τον Δημήτρη.
35η ΗΜΕΡΑ
Τελείωσε το καλοκαίρι, αλλά δεν με πειράζει.
Σήμερα βρέχει πάλι, αλλά δεν με πειράζει.
Με τη σημερινή ημέρα, είμαι 39 μέρες στο νοσοκομείο, αλλά ούτε αυτό με πειράζει.
Τη θεραπεία την κάνουμε μαζί με τον Δημήτρη πια. Περνάει πιο γρήγορα η ώρα. Γελάμε, γελάμε πολύ.
Είμαι χαρούμενη.
38η ΗΜΕΡΑ
Άσχημη μέρα.
Πονάω πάλι.
Έχω πυρετό.
Πού είναι ο Δημήτρης?
Βρέχει.
40η ΗΜΕΡΑ
3 θεραπείες ακόμα και τελειώσαμε.
Φοράω ένα γαλάζιο φόρεμα.
Είμαι πάλι όμορφη. Είμαι πάλι χαρούμενη.
Πονάω και σήμερα αλλά όχι τόσο. Μάθαμε πια να συνυπάρχουμε με τον πόνο.
Έχει έρθει κόσμος να με δει.
Τι πλάκα που έχει αυτή η θεία μου, με το ξανθό μαλλί, μου θυμίζει καναρίνι.
Ούτε ο παππούς έχει μαλλιά, σα να μοιάζουμε πια.
Σήμερα έχω γενέθλια. Κλείνω τα 27. Μου φέρανε πολλά δώρα. Μου αρέσουν τα δώρα. Είμαι χαρούμενη.
Ήρθε και ο Δημήτρης, πονούσε αλλά μου χαμογελούσε. Μου έφερε λουλούδια. Μου αρέσουν τα λουλούδια που μου έφερε, μου αρέσουν τα λουλούδια…
Είμαι χαρούμενη.
Με φίλησε. Μου ζήτησε να γίνω το κορίτσι του. Είπα ναι. Είμαι χαρούμενη. Είναι χαρούμενος και ας πονάει. Είμαστε χαρούμενοι.
41η ΗΜΕΡΑ
Περίεργη μέρα. Μου είπαν ότι θα κάνω 10 παραπάνω θεραπείες…. Δεν ρώτησα γιατί…
Σήμερα ο Δημήτρης παίρνει εξιτήριο, θα φύγει. Χαίρομαι γι αυτόν, είμαι το κορίτσι του.
Πώς θα είναι αύριο η θεραπεία χωρίς τον Δημήτρη?
42η ΗΜΕΡΑ
Καθώς πηγαίναμε με τον Γιώργο για την θεραπεία, μου είπε ότι μου έχει μια έκπληξη. Εγώ του απάντησα, πως λατρεύω τις εκπλήξεις, και σταμάτησα να μιλάω, απλά περίμενα. Μου άνοιξε την πόρτα, μπήκα στο δωμάτιο της θεραπείας και είδα τον Δημήτρη. Ήρθε να μου κάνει παρέα στη θεραπεία, όπως κάναμε τόσο καιρό.
Είμαι χαρούμενη.
51η ΗΜΕΡΑ
Κάθε μέρα ο Δημήτρης έρχεται και μου κάνει παρέα. Σήμερα Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου τελειώνουν και οι 10 παραπάνω θεραπείες.
Είμαι πολύ κουρασμένη, αλλά χαρούμενη θέλω να φύγω.
Περιμένουμε το γιατρό.
Μου είπε ότι θα φύγω σήμερα, θα πάω σπίτι να ξεκουραστώ αλλά τη Δευτέρα θα πρέπει να ξανά μπω στο νοσοκομείο.
Και έχει τόση ζέστη σήμερα, γιατί δεν βρέχει?
Το βράδυ έκατσα πάλι στη βεράντα μου, πάλι κάτω από το φώς του φεγγαριού, με τον Δημήτρη. Όμορφο φεγγάρι.
52η ΗΜΕΡΑ
Το πρωί ήπιαμε μαζί καφέ με τον Δημήτρη. Είμαι χαρούμενη και ας πονάω λίγο. Είναι χαρούμενος και ας πονάει λίγο. Πήγαμε βόλτα στη θάλασσα, τι όμορφο μπλε που είναι το χρώμα της! Ξαπλώσαμε στην αμμουδιά, τι όμορφο χρυσαφί που είναι το χρώμα της! Τι όμορφο γαλάζιο που έχει ο ουρανός, τα σύννεφα τόσο όμορφα και ακούραστα, όλο ταξιδεύουν, που πάνε? Και ο ήλιος πόσο λάμπει! Τόσο καθημερινές εικόνες, αλλά 55 μέρες στο νοσοκομείο σχεδόν είχα ξεχάσει τα χρώματα τους.
Είμαι χαρούμενη. Δεν μπορώ να καταλάβω αν πονάω ακόμα.
Και ο Δημήτρης είναι χαρούμενος, αλλά πονάει ακόμα.
Γυρίσαμε σπίτι, ο Δημήτρης πονούσε, ήταν κουρασμένος, ξάπλωσε στον καναπέ και κοιμήθηκε.
Εγώ κάθισα στην βεράντα, ήθελα να μιλήσω στο φεγγάρι..
56η ΗΜΕΡΑ
Ήταν πολύ όμορφες αυτές οι 4 μέρες. Βόλτες, χαμόγελα, αγάπη, το φεγγάρι. Μου αρέσει το φεγγάρι. Είμαι χαρούμενη αλλά και κουρασμένη.
Θέλω να κοιμηθώ.
Θα κοιμηθώ.
Και πάλι μέσα στο νοσοκομείο.
57η ΗΜΕΡΑ
8 το πρωί, η ώρα της αιμοληψίας. Σήμερα πρωινές νοσηλεύτριες είναι η Δέσποινα και η Σοφία, σήμερα μαζί τους είναι και μια νεαρή κοπέλα, ούτε 22χρονών. Θα πρέπει να είναι εκπαιδευόμενη. Είναι όμορφη, πολύ όμορφη. Έχει μαύρα μακριά μαλλιά, πιασμένα αλογοουρά. Όμορφα μαλλιά. Χαμογελάει αλλά φοβάται.
Έρχεται μαζί με την Σοφία σ εμένα, για να της δείξει πώς να παίρνει αίμα. Την ρωτάω πως την λένε. Άννα την λένε. Της χαμογελάω και της λέω: εσύ θα μου πάρεις αίμα, μη φοβάσαι δεν πονάω πια.
Έχει όμορφα μαλλιά.
58η ΗΜΕΡΑ
Ο Δημήτρης δεν ήρθε χθες. Σήμερα θα έρθει?
Ήρθε ο Γιώργος, θα πάμε πάλι βόλτα. Όλες οι εξετάσεις πάλι από την αρχή.
Κουράστηκα, θέλω να κοιμηθώ.
Πάλι δεν βρέχει.
59η ΗΜΕΡΑ
Ξεκινάμε πάλι θεραπεία.
Σήμερα δεν ήρθε η Άννα με τα όμορφα μαύρα μακριά μαλλιά.
Σήμερα όμως ήρθε ο Δημήτρης, ήταν πολύ κουρασμένος και πονούσε πολύ αλλά μου χαμογελούσε. Μου έφερε λουλούδια. Μου αρέσουν τα λουλούδια που μου έφερε. Μου αρέσουν τα λουλούδια… Μου είπε είμαι το κορίτσι του. Είμαι το κορίτσι του! Χαμογελάμε. Είμαστε ευτυχισμένοι. Πονάει πολύ. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω αν πονάω, απλά κοιτάζω τα λουλούδια του Δημήτρη.
Πονάει.
Είμαι το κορίτσι του.
Θέλω να κοιμηθώ…
67η ΗΜΕΡΑ
Νιώθω πολύ κουρασμένη. Στη θεραπεία με πάει ο Γιώργος με την καρέκλα του, και ας είμαστε δίπλα .
Η Άννα δεν φοβάται πια τόσο πολύ.
Αυτή μου παίρνει κάθε μέρα αίμα.
Έχει όμορφα μαλλιά.
Νομίζω ότι με συμπαθεί. Μου χαμογελάει.
Ο Δημήτρης δεν έχει ξανάρθει.
Είμαι ακόμα το κορίτσι του?
Ας κοιμηθώ.
70η ΗΜΕΡΑ
Σήμερα θυμήθηκα πως πονάω ακόμα. Ο πόνος δεν ηρεμεί.
Τα παυσίπονα δε με πιάνουν.
Δεν πεινάω πια.
Σήμερα βρέχει πολύ, τόση πολύ βροχή δεν έχω ξανά δει.
Σήμερα ούτε το φεγγάρι ήρθε να με δει. Μου αρέσει το φεγγάρι.
Σήμερα η μαμά του Δημήτρη ήρθε να με δει, φορούσε μαύρα.
Σήμερα βρέχει τόσο πολύ.
Θέλω να κοιμηθώ.
Θα κοιμηθώ.
78η ΗΜΕΡΑ
Ο πόνος δεν σταματάει πια.
Σήμερα έχω 39,6 πυρετό από το πρωί, δεν πέφτει.
Πάλι ζάλη, πάλι εμετό.
Η Άννα μου έφερε λουλούδια. Ωραία λουλούδια. Μου αρέσουν τα λουλούδια που μου έφερε. Αλλά δεν ξέρω αν μου αρέσουν τα λουλούδια πια…
Κουράστηκα, θέλω να κοιμηθώ.
Τόσες μέρες βρέχει, και ακόμη δεν έχει σταματήσει..
79η ΗΜΕΡΑ
Ο πόνος, ο πυρετός και η βροχή μου κρατάνε και σήμερα συντροφιά.
Ο Γιώργος μου χαμογελάει, εγώ δεν μπορώ.
Η Άννα μου χαμογελάει, εγώ δεν μπορώ.
Ο Δημήτρης ακόμα δεν έχει έρθει.
Είμαι το κορίτσι του ακόμα?
Που είναι το φεγγάρι?
Ούτε αυτό ήρθε πάλι.
Ας κοιμηθώ …
80η ΗΜΕΡΑ
Δεν βρέχει πια.
Ο ήλιος λάμπει σήμερα.
Εγώ η Ζωή σήμερα βρήκα πάλι τον Δημήτρη μου.
Είμαι το κορίτσι του. Δεν με ξέχασε.
Είμαι χαρούμενη. Είναι χαρούμενος.
Δεν πονάω πια. Δεν πονάει πια.
Βλέπουμε πάλι το φεγγάρι. Μου αρέσει το φεγγάρι!
