photo © Στράτος Προύσαλης
Ήξερα μια σκοτεινή Μαρία
που το φεγγάρι την κύκλωνε
κι έστρωνε τούς δρόμους της
με μαύρα κρέπια
αγαπούσε δια τής αφής
έπλενε τις αγάπες της μετά στα ποτάμια
ο καπνός τού τσιγάρου της συμβόλιζε μια ύψιστη θυσία
τα κουρέλια της συμβόλιζαν πλούτο
δεν είχε πρόσωπο
το απέσυρε νωρίς
μια και δεν το πρόσεξε κανείς
είχε έναν περίβολο ύπαρξης
για τις χαρές των άλλων
μα δεν το πρόσεξε κανείς
δεν είχε ηλικία
ένας αριθμός πτυσσόμενος ανοιγόκλεινε
όταν την κοιτούσες κι έλεγες
εδώ ήταν κάποτε ο άνθρωπος κι εκεί οι πληγές του.
Ξέρω μια Μαρία
με αδέξια ζωή κι επιδέξια αγκαλιά
με όχι πρόσωπο
μα με βλέμμα
εκτός χαράς, εκτός λύπης πια
εκτός χρόνου, εκτός τόπου,
εκτός τάφου
με τα ίδια παλιόρουχα
με το ίδιο βλέμμα
με την ίδια μάρκα τσιγάρων
αγνοεί τα απαγορευτικά
κοντοστέκεται με κοιτάει
και καπνίζει στη μνήμη μου.
*Τελευταίο βιβλίο της Ιωάννας Διαμαντοπούλου: "Στρατός ξυπόλητων λέξεων" (ποιήματα, εκδόσεις Βακχικόν 2018).
