Μεταφράζει η Ιωάννα Διαμαντοπούλου
Ο Marinus Van der Lubbe έκαψε το Φεβρουάριο τού 1933 τη Γερμανική Βουλή για να διαμαρτυρηθεί κατά του Ναζισμού. Το γεγονός αυτό έγινε αφορμή για την σκλήρυνση των ναζιστικών μέτρων. Εκτελέστηκε με αποκεφαλισμό σε ηλικία 25 ετών.
**
Ολλανδία-Γερμανία: περνώντας αυτά τα σύνορα
μια δουλειά να ψάξει πήγε
σαν τεχνίτης με το σακί του
στον ώμο, χωρίς αποχαιρετισμό
απ’ το μικρό του χωριό. Έτσι
πέρασε μέσα απ’ το Τελωνείο στην ξένη χώρα:
όπου καθένας στο γείτονα άγνωστος είναι.
Ανάμεσα σε απ΄τη ζωή κουρασμένους άστεγους, στέγη
κοντά στην Alexanderplatz συλλάβιζε
σε ξένη γλώσσα TOD DEM FÜHRER (Θάνατος στον Φύρερ), ήδη στην Neukölln
φώναξε ο θάνατος τον Φύρερ, αλλά φώναξε
σε κουφά αυτιά, γιατί αυτή την απάντηση πήρε:
Ενάντια στον πόλεμο δεν μπορεί κανένας να καταφέρει κάτι,
πολύ περισσότερο ένας ξένος: το καθεστώς τού επιφυλάσσε τη μεγαλύτερη εκδίκηση.
Από το κρεβάτι στο Άσυλο Αστέγων ανάμεσα
σε λερά σεντόνια τον πόλεμο είδε να ορθώνεται
ισχυρός πίσω από τη Βουλή σαν ένας τροχός πύρινος: οι Νόμοι
τον θέτουν σε κίνηση, η δειλία τον γυρίζει, η Οικονομία
τον προωθεί: Αυτά λέει ο Ολλανδός
και τον βλέπουν να παραπατά
Η μιας και δεν έχω γυναίκα εφευρίσκω όλα αυτά.
Μετά, σκέφτηκε ο Μαρίνους, πώς και τι κάνω
κανέναν δεν αφορά, αν πρέπει μόνος να το κάνω, τώρα
θα χρειαστώ εκρηκτικά, που να κοχλάσει ο αέρας,
πέταγε αναμμένα στουπιά
σε κελάρια, στεκόταν
με ευτυχισμένα γέλια
μπροστά στους αδιάφορους φύλακες.
Εφημερίδες αναφέρονται στους μικρούς του εμπρησμούς και
διαμάχες κομματικές, εφημερίδες
τσαλακωμένες κάτω απ’το στρώμα. Με
το βλέμμα στην οροφή προσηλωμένο,σκέφτεται την επιστροφή τώρα
από το Άσυλο
στο σπίτι κάτω από τη χρυσή αχυροσκεπή στο μακρινό χωριό:
Δρόμο απ’ αυτήν την πόλη, το Βερολίνο , πίσω στο Torf.
Αλλά μένει και συνεχίζει τη δουλειά του τώρα
γύρω από τη Βουλή. Πρέπει να καεί, αφού
τον πύρινο τροχό εκεί πίσω δεν τον βλέπει βεβαίως κανείς. Μόνο
ο Marinus van der Lubbe, που έπεσε ανάμεσα
σε βουβούς τυφλούς, που
τη φωνή τους εκχώρησαν
σε βουλευτές που φοβισμένοι ψηλά τα χέρια σηκώνουν.
H Ιστορία παίζει στην πόλη μου,
που ο πόλεμος την κατέκοψε
και που από χιλιάδες σπιτιών πληγές
αίμα ακόμα και σήμερα ωριαίως τρέχει
Κάτω από επιθέματα αναστενάζει και βογγά
μια νέκρα που δε συνήθισε ποτέ
το Θάνατο και από πάνω περνά
δειλός λαός, αμέριμνος που δεν στρέφεται
εξακολουθητικά κουφός,τυφλός και μουγγός
Το κράτος σε φοβίζει,σε φοβίζει, σε χαζεύει.
Φλεβάρης 27, καίγεται το Κυβερνητικό Μέγαρο,
O Van der Lubbe χωρίς ανάσα διατρέχει τις αίθουσες, κόκκινες φλόγες
αντανακλούν στις παιδικές του γκριμάτσες, βρίσκει
ακόμα μια δίοδο προς την όχθη τής Βουλής, κάθεται:
Θαυμάστε τη δουλειά μου, πως καίει μέχρι τον ουρανό:
Κοιτάξτε πως προβάλλουν οι φλόγες μέσα από τον κρατήρα:
Ελάτε τώρα να πετσοκόψουμε την Εξουσία.
Καμία Απάντηση μόνο αυτοκίνητα που περνάνε πέρα δώθε:
δυο ώρες μετά είχε κιόλας συλληφθεί,
προσαχθεί, παρουσιαστεί, στοιχεία εξακριβώθηκαν:
Όνομα, Διεύθυνση κατοικίας, Εργοδότης. O Van der Lubbe γελά:
Ιδία εργοδοσία, δεν γίνεται κατανοητός ούτε από έναν αστυνομικό:
Απορώντας στέκονται μπροστά στις πύλες:
Αυτἠ η πυρκαγιά άλλες φωτιές θα αναζωπυρώσει.
Κανένας δε δρα άνευ παραγγελίας, λένε όλοι στο Δικαστήριο
ακόμα και οι κατηγορούμενοι κομμουνιστές
τον αποκαλούν όργανο των φασιστών,
που κι αυτοί όμως
για κόκκινο τον κόβουν
και μια στη μούρη τού χώνουν.
O Van der Lubbe δεν καταλαβαίνει τίποτε πια:
Και ο λαός. Σαν να μη συνέβη τίποτε.
Έτσι αποχώρησε ο Van der Lubbe:
Όπως ένας ηθοποιός από σκηνής:
Που κάηκε εξήμισι χρόνια αργότερα
καθώς στην Alexanderplatz προείπε.
Κανένας δεν πίστεψε στην πρωτοβουλία του: ακόμα
και όταν τον οδηγούν στον τόπο εκτέλεσης, έτσι τον δείχνουν:
Δείτε τη μαριονέτα, που άγνωστοι τής κινούν τα νήματα.
Γερμανία-Ολλανδία: Στα σύνορα σταματά ένα τρένο.
Στο τελευταίο βαγόνι ένα φέρετρο:
Μέσα ο van der Lubbe χωρίς κεφάλι.
Τού το κόψανε για τη δουλειά που ο ίδιος ανάθεσε στον εαυτό του.
Τι τον αφορούσε, λέει ο τελωνειοφύλακας, σηκώνει το χέρι:
Αναχώρηση. Αναχώρηση τού τρένου από την Κανενός Χώρα.
