Γράφει ο Απόστολος Σπυράκης
Η θάλασσα, όπως συνέβαινε από την αρχαιότητα σ’ αυτόν το τόπο, ήταν η μόνη διέξοδος των αποκλεισμένων από οδικές διαβάσεις περιοχών, ο μόνος τρόπος επαφής με τον πολιτισμό, ο μόνος τρόπος να δραπετεύσεις από την μοναξιά, την μονοτονία και την σκληρή ζωή της επαρχίας γι αυτό και όσοι κατοικούσαν γύρω απ’ τον κόλπο του Αμβρακικού έβλεπαν στη θάλασσα τη σωτηρία τους. Από κει έφταναν όλα τα απαραίτητα για την επιβίωση τους εμπορεύματα , από κει έφευγαν όλα τα προϊόντα που παρήγαγαν, με το καράβι μπορούσαν να ταξιδέψουν μέχρι τον Πειραιά διανύοντας μια μαγευτική διαδρομή απέναντι από τις ακτές τις Λευκάδας, της Κεφαλλονιάς και της Ζακύνθου, σταματώντας σε λιμάνια όπως η Πάτρα και το Γαλαξίδι, αντιμετωπίζοντας τα ταραγμένα νερά της Αδριατικής που τους σακάτευαν, ειδικά τον χειμώνα, για να φτάσουν εξουθενωμένοι στον προορισμό τους, το λιμάνι του Πειραιά . Στην επιστροφή και καθώς πλησίαζαν την στεριά, εκεί όπου οι εκβολές του Άραχθου καταλήγουν στο Ιόνιο, τα νερά γίνονται αβαθή, υπήρχαν παντού ξέρες κι οι φάροι της εποχής ήταν ο μόνος τρόπος καθοδήγησης, έτσι ήταν σημαντικό να υπάρχει κάποιος φαροφύλακας που να τους έχει σε ετοιμότητα. Η ζωή των φαροφυλάκων ήταν πολύ δύσκολη, όσο γοητευτικό κι αν ακούγεται σήμερα καταδίκαζε τους ανθρώπους σε μια ζωή ερημίτη, μπορούσαν να μετατεθούν στις πιο απομονωμένες περιοχές, σε νησιά χαμένα στον χάρτη απ’ όπου περνούσαν τα καράβια κι έπρεπε να φωτιστούν έτσι λειτουργούσε η Ελλάδα πριν από εκατό χρόνια.
Έχοντας υπ’ όψιν ένα τέτοιο πλαίσιο απλώνει την ιστορία του ο Ιντζέμπελης χρησιμοποιώντας ξανά ως όχημα την νουβέλα που μοιάζει να είναι το αγαπημένο του σχήμα καθώς μπορεί να κινηθεί με άνεση στο μήκος της αφού πρώτα ψάξει το ιστορικό και κοινωνικό υπόβαθρο κάνοντας την υπόθεση του πειστική ενώ για μια φορά ακόμα το σκηνικό του είναι το τοπίο της Δυτικής Ελλάδας με τις ιδιομορφίες, τον αποκλεισμό του από τον κορμό τη χώρας λόγω των μεγάλων οροσειρών, το κλίμα που διαμορφώνεται λόγω της υγρασίας στον νότο της Αδριατικής και η διέξοδος προς τη δύση, όλα αποτελούν το ιδανικό τοπίο για τα βιβλία του στα περισσότερα από τα οποία ξεχειλίζει η αγάπη για την πόλη της Άρτας και το τοπίο που την περιβάλει, εκεί όπου πέρασε μεγάλο κομμάτι της ζωής του κι όπου συνεχίζει να ζει τον περισσότερο καιρό.
Στις Σημειώσεις του φαροφύλακα έχει μελετήσει την εποχή, τις συνθήκες που επικρατούσαν, τον τρόπο ζωής των κατοίκων, τα ατμόπλοια και τις πληροφορίες της νεοσύστατης τότε Υδατογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού, τα κτίρια των φάρων που έχουν διασωθεί κι αποτελούν μνημεία αρχιτεκτονικής μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί, τις εικόνες μιας άλλης Ελλάδας όπου όλα γινόταν πολύ πιο δύσκολα κι οι άνθρωποι ήταν συνηθισμένοι να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις με στωικότητα καθώς δεν είχαν άλλη επιλογή, όλα τα στοιχεία που μπορούν να οικοδομήσουν ένα μυθιστόρημα εποχής συγκεντρώθηκαν εδώ επαναφέροντας στη ζωή έναν κόσμο χαμένο που κανείς μπορεί να γνωρίσει πια μόνο σε φωτογραφίες. Δουλειές όπως ‘’Οι σημειώσεις του φαροφύλακα’’ αποδεικνύουν την δυνατότητα να γραφτούν όμορφα βιβλία με βάση την πλούσια ιστορία της χώρας μας κάτι που γίνεται σε μεγάλη κλίμακα στο εξωτερικό ανάγοντας το ιστορικό μυθιστόρημα σε ανάγνωσμα που γνωρίζει μεγάλη διάδοση παντού στον κόσμο. Τέτοια βιβλία είναι ιδανικά για το καλοκαίρι, ξεκουράζουν και τέρπουν την φαντασία κι ο Ελπιδοφόρος δείχνει εδώ ότι μπορεί να δώσει πολλά ακόμα συνεχίζοντας και βελτιώνοντας τον δρόμο που άνοιξε με τις προηγούμενες νουβέλες του.
