Ο Προφήτης μιλά ως ποιητής από καρδιάς και ενστίκτου. Καθισμένος πίσω από το φώς του ορίζοντα περιμένει να δει κάποια ηρωική φιγούρα να μουτζουρώνει τον δρόμο.
Δεν βλέπει το πρόσωπο του ήρωα από τόσο μακριά, διακρίνει μόνο την μορφή και την σκιά του, όπως αυτή παρεμβάλλεται στα στενά φωτισμένα πλαίσια της νυχτερινής οδού.
Παραμένει ήσυχα και προσεκτικά μέσα σε έναν σταθμό νυχτερινού λεωφορείου, όπου περιμένει μόνος του το τελευταίο προγραμματισμένο δρομολόγιο για τον Επίλογο.
Στην άλλη μεριά του δρόμου, ένας ήρωας γράφει βαδίζοντας το γραμμένο βιβλίο της ζωής του.
Κάθε λέξη είναι "συντακτικό" βήμα μπρός ή πίσω,
κάθε πρόταση παλιά ετοιμόρροπη ξύλινη σκάλα προς τα κάτω,
κάθε παράγραφος ανάσα κρατημένη στην κολυμβήθρα,
κάθε κεφάλαιο άλμα επάνω από κενό μισής σελίδας.
και η τελική τελεία ξαφνική ελεύθερη πτώση δευτερολέπτων μέσα στον ορθογώνια σκαμμένο Επίλογο.
*
Στις φωτισμένες του στιγμές ο ήρωας βγαίνει από τις σκιές και περπατάει κάτω από τα φανάρια του δρόμου.
Ευθυγραμμίζεται άθελα του τότε με το αμετακίνητο βλέμμα του Προφήτη.
Και μόνο τότε ο Προφήτης αισθάνεται δικαιωμένος.
Όταν ο ήρωας εμφανίζεται στις φωτεινές του στιγμές όρθιος και βαδίζοντας ξανά προς το σκοτάδι.
Ο Αλέξανδρος Φώτιος Καρακωστής ζει κι εργάζεται στο Παρίσι. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Μάσκες πεσμένες (εκδόσεις Amazon.com 2009).
