Το Τέσσερις ώρες αγκαλιά/Μαρίας εγκώμιον του Σωτήρη Κακίση είναι δύο συλλογές στην ίδια έκδοση με έξι διηγήματα η καθεμία, πασχαλιάτικα η πρώτη, χριστουγεννιάτικα η δεύτερη. Παραμυθάς με την κλασσική έννοια του όρου και σαφέστατα ταλαντούχος αφηγητής, ο συγγραφέας διηγείται ιστορίες ακολουθώντας τα μονοπάτια της φαντασίας και της ατόφιας υποκειμενικότητας με ισχυρό λόγο και συμπυκνωμένη γραφή.
Θεματικά οι ιστορίες του δεν κινούνται στα άκρα αλλά σε καθημερινά γνώριμα μονοπάτια και ο λόγος του έχει ειδικό βάρος, δεν φλερτάρει με την ασάφεια και ούτε άγεται και φέρεται από την κάθε ιστορία: ο συγγραφέας/αφηγητής είναι απόλυτος κύριος του παιχνιδιού σε όλες τις περιστάσεις. Η ηχηρή παρουσία του ταυτόχρονα ως αφηγητή αλλά και ως πρωταγωνιστή έχει σαν αποτέλεσμα ένα σύνολο κειμένων που «αυτοαναλύονται», με τον δημιουργό σαν άλλο Χίτσκοκ να πηγαινοέρχεται στις σκηνές και να μπαινοβγαίνει στις σκέψεις των ηρώων του με την άνεση παλιού γνώριμου και την δεξιοτεχνία ακροβάτη.
Το ενδιαφέρον του αναγνώστη δημιουργείται και εδραιώνεται χάρη στην αμεσότητα της γραφής αντί για την εκκεντρικότητα του κειμένου, ενώ η καταλυτική παρουσία του συγγραφέα αποδεσμεύει όλες τις οπτικές, κυρίως ξεκλειδώνει το χιούμορ και ευτυχώς απομυθοποιεί και αποδομεί την εσωστρέφεια πριν γίνει βαριά σκιά. Παρόλο που συνολικά οι ιστορίες διατηρούν μια ισχυρή αυτονομία, υπάρχει ενότητα και συνοχή όχι τόσο θεματολογικά όσο χάρη σε μια κοινή ατμόσφαιρα: ανεξαρτήτως του θέματος και της εκάστοτε υπόθεσης, ο Σωτήρης Κακίσης παράγει ένα συγκεκριμένο φυσικό περιβάλλον για τους ήρωές του ώστε να εξελιχθούν και να εδραιώσουν την υπόστασή τους.
Η ξεκάθαρη ποιητικότητα στις λέξεις αλλά κυρίως στη σύνταξη είναι αυτό που οριοθετεί τα κείμενα και τα απομακρύνει από την πεπατημένη, παρόλο που ο προφανής συμβολισμός που βαραίνει το όνομα της Μαρίας ίσως να υστερεί σε ευρηματικότητα, τουλάχιστον σε ένα πρώτο βιβλικό επίπεδο. Είναι ταυτόχρονα όμως γεγονός ότι αυτές οι δύο συλλογές συνδιαλέγονται μεταξύ τους μέσα σε ένα κοινό περίγραμμα και τελικά καταλήγουν να αλληλοσυμπληρώνονται για να δώσουν ένα αποτέλεσμα αρμονικό που ισορροπεί με ακρίβεια ανάμεσα στην οικειότητα και τις γκρίζες ζώνες που μας περιβάλλουν όλους.
