Πολλά είναι τα μυθιστορήματα, που προσπαθούν να μας ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο, όμως, λίγα καταφέρνουν να αποδώσουν με πιστότητα την εποχή, που περιγράφουν. Είναι, λοιπόν, ευχάριστο να βλέπει κανείς ένα μυθιστόρημα να πετυχαίνει ένα τέτοιο ταξίδι. Πόσο μάλλον, αν ο συγγραφέας του είναι διάσημος.
Τέτοιες σκέψεις μας έρχονται στο νου διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Καζούο Ισιγκούρο «Ο θαμμένος γίγαντας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Ο Ιάπωνας συγγραφέας, που έχει πολιτογραφηθεί Βρετανός, ο βραβευμένος με Booker, για το βιβλίο του «Τ’ απομεινάρια μιας μέρας», καταφέρνει και πάλι να μας εντυπωσιάσει με ένα συναρπαστικό έργο.
Η υπόθεση έχει ως εξής: Σ΄ ένα απομονωμένο χωριό στην Αγγλία, την εποχή των θρύλων, λίγο μετά τον θάνατο του βασιλιά Αρθούρου, ζει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Βρετανών, ο Αξλ και η Μπέατρις. Οι αναμνήσεις τους είναι θολές, όπως και όλων των κατοίκων, λόγω μιας μυστηριώδους ομίχλης που προκαλεί ένα είδος φθοράς. Παρά την αρρώστια της Μπέατρις, το ζευγάρι αποφασίζει να αφήσει την ασφάλεια του σπιτιού του με σκοπό να ταξιδέψει μακριά και να βρει τον γιο του, που έχει να δει εδώ και χρόνια.
Το πρώτο, που παρατηρούμε διαβάζοντας το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι πως αν απομονώσουμε τα φανταστικά στοιχεία, θα δούμε πως η περιγραφή της εποχής είναι αρκετά πιστή. Οι αναφορές σε δράκους και άλλα φανταστικά πλάσματα μας δείχνουν ότι ο συγγραφέας είναι γνώστης τόσο των θρύλων, όσο και της βορειοευρωπαϊκής μυθολογίας.
Ένα άλλο στοιχείο, που παρατηρούμε στο μυθιστόρημα του Ισιγκούρο είναι ότι δεν υπάρχουν καλοί με την έννοια, που τους έχουμε μάθει στα περισσότερα μυθιστορήματα. Όλοι έχουν κάνει κάτι κακό, πολλοί έχουν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα και τα χειρότερα τα έχουν κάνει οι ήρωες, που θα συμπαθήσουμε περισσότερο. Ακόμα και όταν τα εγκλήματα των πρωταγωνιστών αποδειχτούν, περισσότερο θα συγκινηθούμε και σε καμιά περίπτωση δεν θα τους μισήσουμε.
Ο αναγνώστης διαβάζοντας το «ο θαμμένος γίγαντας» δεν θα θέλει να το σταματήσει πριν το τελειώσει. Η πλοκή είναι ρέουσα, δεν υπάρχουν κενά και η αγωνία κορυφώνεται όσο πλησιάζουμε στο τέλος του βιβλίου. Υπάρχουν ανατροπές, ενώ η γλαφυρή περιγραφή μας ταξιδεύει μαζί με το ηλικιωμένο ζευγάρι και εδώ θα πρέπει να τονίσουμε την πολύ καλή μετάφραση της Αργυρώς Μαντόγλου, που απογειώνει την αφήγηση.
Θα μπορούσε κανείς να πει με μια πρόχειρη ματιά ότι το μυθιστόρημα του Καζούο Ισιγκούρο είναι ένα εύπεπτο παραμυθάκι για μικρά παιδιά, όμως, μια προσεκτικότερη ματιά θα δείξει τους συμβολισμούς, που εμπεριέχονται έντεχνα στο κείμενο. Ο θάνατος παρουσιάζεται σαν το πέρασμα σε ένα νησί. Υπάρχει, όμως, ένα ερώτημα, που ο συγγραφέας θέτει στον αναγνώστη: Αν είχαμε πάθει αμνησία θα θέλαμε πίσω τις αναμνήσεις μας με οποιοδήποτε κόστος; Μήπως θα φοβόμασταν ότι θα αποκαλυφτεί κάτι φρικτό, που κάναμε; Μήπως, στην πραγματικότητα, δεν θέλουμε να θυμηθούμε;
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του μυθιστορήματος είναι το σημείο, που οι πρωταγωνιστές φτάνουν σε ένα μοναστήρι-φρούριο. Ο συγγραφέας δείχνει επηρεασμένος από το «Όνομα του ρόδου» του Ουμπέρτο Έκο. Το μοναστήρι χρησιμοποιείται σαν φρούριο, υπάρχουν έριδες μεταξύ των μοναχών κι ενώ ένας επιφανής μοναχός συμβουλεύει και βοηθάει τους πρωταγωνιστές, ο ηγούμενος τους προδίδει.
Ο Καζούο Ισιγκούρο παίρνει έναν ήρωα από την μεσαιωνική αγγλική λογοτεχνία, έναν ιππότη του βασιλιά Αρθούρου τον σερ Γκαουέιν και τον εντάσσει μέσα στο μυθιστόρημά του ως το γερασμένο ιππότη, που παρά το θάνατο του βασιλιά του, συνεχίζει το έργο του και δίνει και τη ζωή του γι’ αυτό. Η ένταξη του σερ Γκαουέιν στις σελίδες του μυθιστορήματος είναι ακόμα μια αρετή του βιβλίου.
Κλείνοντας, τη μικρή αυτή προσέγγιση στο μυθιστόρημα του Καζούο Ισιγκούρο, συμπεραίνουμε πως είναι ένα συναρπαστικό πόνημα, που ξαφνιάζει και εντυπωσιάζει τον αναγνώστη.
