Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 30

Γίρι Τάλβετ: Πέντε ποιήματα

 8thoma30.jpg
Μεταφράζει η Μαγδαληνή ΘωμάΓεννημένος στο Pärnu το 1945 ο Jüri Talvet αποτελεί μια διακεκριμένη λογοτεχνική μορφή. Καθηγητής Αγγλικής και Ισπανικής Λογοτεχνίας, διδάσκει από το 1974 στο πανεπιστήμιο του Tartu και από το 1992 διευθύνει εκεί το Τμήμα Συγκριτικής Λογοτεχνίας. Έχει ταξιδέψει επιχορηγούμενος ως μεταφραστής στην Κούβα, το Μεξικό, τη Νικαράγουα, την Ισπανία και στις Η.Π.Α και έχει διδάξει στη Φινλανδία, τη Νορβηγία, την Ισπανία, την Πολωνία, τη Σουηδία και την Ολλανδία. Το 1997 βραβεύτηκε με το βραβείο Ποίησης Juhan Liiv.


Απογυμνωμένοι στα μισά του δρόμου

Αόρατο που ξεδιπλώνεται σε ομιχλώδη κόσμο -
εξομολογήσεις, ξεφτίσματα πίστης.
Έκανες κιόλας το μισό δρόμο,
αλλά φοβήθηκες,
μόλις άνοιξες τον εαυτό σου σε ζώσαν οχιές.
Είμαι ο εαυτός μου, μα και κάποιος άλλος
μόλις κοιτάξω από ένα εκατοστόμετρο κοντά
μέσα απ' τα μάτια ενός εντόμου.
Δεν κατέχω τους πόθους σου ως το τέλος
ούτε αν ποθείς να με γνωρίσεις
ο άνεμος μας φυσάει
επικίνδυνα από ορίζοντα σε ορίζοντα.
Έπειτα οι καχυποψίες που δένουν τις ακριβές μας συγγένειες
του ποτού, του φαγητού, του ύπνου, του περιπάτου.
Από το ίδιο σημείο βλέπω τον σταυρό
πιο καθαρά από σένα, το ταγκό που υποδύεσαι
και που με βία ακούω.
Του θεού τα χέρια κρατούν τις σκάλες.
Έτσι ολισθαίνουμε ο ένας στον άλλον
πάνω στο εύθραυστο γυαλί,
παλεύουμε ν' αγαπηθούμε,
σε μια στιγμή λαγνείας τα ξεχνούμε όλα
μαζί κι εκείνο το αδιάφορο ράγισμα
και το νηφάλιο βλέμμα που μας κοιτά από πάνω.

Χρέος

Πίσω απ' τη λίμα του ήλιου ένα γέλιο καλοκαιριού
(αυτή η ζέστη που σκοτώνει, όπως στη Χαβάνα)
Κρατάς τη μέρα στα δάχτυλά σου και βήμα το βήμα
το χέρι αισθάνεται βαρύ
Μπορείς να σκεφτείς και το χωρισμό ακόμα
Ν' αφήσεις πίσω τον ανήμερο εαυτό
μια γραμμή σπασμένο φως στο κείμενο που σε περιγράφει
ένα έρημο ζωντανό
(στο χείλος του πολιτισμένου βίου)
κι αμέσως γίνεται ανάλαφρο το απειλητικό σκοτάδι
(αλλά ακόμα και στη Νορβηγία λέει ο Ίψεν
τα πράγματα δεν έχουν την τέλεια σειρά)
Ζυγίζεις άστρα, λέξεις, ρολόγια, ημέρες
σε μια ζυγαριά ακριβείας φαρμακείου.
Από τότε που δεν χρειάζεσαι τις νύχτες πια
βγάζεις τη μέρα σου πραμάτεια
σαν φιλήσυχος εμποράκος.


Η οντολογία του κοράκου

Πονάει το κεφάλι μου
από τη φασαρία
που ξορκίζει το πανδαιμόνιο της λέξης
σ' έναν αέρα ελευθερίας
πλωτά γράμματα ευγενείας
αλλά και ζήλιας και αχρειότητας
(οι καλύτεροι μαθητές μας είναι τα κοράκια
που έρχονται πρώτοι και καλύτεροι
να βγάλουν τα μάτια μας, παραπονιέται ο Ματσάδο).
μα να που κάποιες φορές δεν έχεις ανάγκη να είσαι μαθητής
κι απαρνείσαι το καλό
το να είσαι κοράκι μοιάζει πιο απλό
ένα ερπετό ιπτάμενο
εκεί που φυσάει τρυφερά
ένας γενναιόδωρος αέρας ελευθερίας
στα ρόδα και τα πολύτιμα λιθάρια
των απορριμμάτων.

Opus Nigrum

Λίαν καλώς, δε μας παρατάς
τρέχα στα θέατρα
ν' αρπάξεις κανένα κόκκαλο βαβούρας
Να λησμονήσεις το πέρασμά σου, ίσως
να 'ναι έτσι καλύτερα. Να λησμονήσεις ότι είσαι κάποιος.
(Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι τα νυχτερινά τρένα
που κουβαλάνε το κορμί μας δεν κυλάνε
ή ότι ένας αθώος κόκκος άμμου
δεν μας ερεθίζει.)
Παράξενο, ακόμα κι ένας άντρας επιτυχής
ο λατρεμένος του κοινού, ο χρυσόραμφος
πυρόφτερος παπαγάλος, το βράδυ,
όταν το πλήθος θα 'χει φύγει,
κι αυτός θα στέκεται μονάχος στη σκηνή
θα δει ξαφνικά τη σκηνή στον άνεμο
Ο θαυματοποιός τώρα θα 'ναι άλλος
και θα ταχυδακτυλουργεί
με τη σκηνή και τα κόκαλά του.


Πρόοδος Ψυχής

Παραδέρνεσαι μάταια ανόητο τίποτα
βάζεις την καρέκλα στο γραφείο
κλείνεις την πόρτα και αρχίζεις τη δουλειά.
Τι μπορεί ν' αλλάξει τέλος πάντων;
Τι μπορεί να χαλάσει το ταρακουνημένο μελανοδοχείο
με το σκοτεινό υγρό που κυριεύει το σύμπαν σου;
Το μελάνι ποτίζει μονάχα την καρδιά!
Έχεις ακουστά για το κοινό μας τραπέζι
γνωρίζεις το αίμα, τη σάρκα, όμως υπάρχουν κι άλλα:
μια αμόλυντη σύλληψη, συμμετοχή, ευδαιμονία...
Αλλά προς το παρόν κουρέλια μόνο στο σάκο
ανακατεμένα όπως στον κάδο ενός πλυντηρίου
-αγκάθι στο δρόμο της ψυχής που παραδέρνει.