Το ξυράφι του Όκαμ, ποίηση, Αλέξιος Μάινας, εκδόσεις Μικρή Άρκτος 2014
Στις μέρες μας, εκδίδονται αρκετά βιβλία ποίησης, που περιέχουν μόνο ένα μεγάλο ποίημα χωρισμένο σε μικρότερες ενότητες, οι οποίες θα μπορούσαν να σταθούν και από μόνες τους σαν ολοκληρωμένα ποιήματα.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και το νέο ποιητικό βιβλίο του Αλέξιου Μάινα: «Το ξυράφι του Όκαμ», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Μικρή Άρκτος». Πρόκειται για μια ποιητική σύνθεση, όπου περιγράφεται ποιητικά το 24ωρο ενός ανθρώπου, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον ποιητή, που μας παρουσιάζεται σε πρώτο πρόσωπο. Ενώ, όμως, όπως είπαμε και πιο πάνω, έχουμε μια ποιητική σύνθεση, ορισμένες ενότητες θα μπορούσαν να είναι ξεχωριστά ολοκληρωμένα ποιήματα.
Η ποιητική σύνθεση του Αλέξιου Μάινα ξεκινά με ένα τετράστιχο-απόφθεγμα, που μας προετοιμάζει για το τι πρόκειται να επακολουθήσει: «Αν μόνο το ψέμα / είναι ευτυχία / τότε ας είναι αλήθεια / μόνο ό,τι μας κάνει ελεύθερους.»
Τα καλύτερα σημεία του βιβλίου «Το ξυράφι του Όκαμ» είναι εκείνα, όπου ο Αλέξιος Μάινας περιγράφει την αγωνία του ποιητή να καταφέρει να δημιουργήσει κάτι δικό του, που να έχει τη σφραγίδα του και όχι απομιμήσεις και αντιγραφές. Μήπως, όμως, έχουν ειπωθεί τα πάντα; Απογοητευμένος ο Αλέξιος Μάινας θα γράψει: «Τίποτα πρωτόλειο, τίποτα λευκό. / Ό,τι και να πεις είναι τσιτάτο.» Όμως, η εσωτερική ανάγκη για δημιουργία θα τον κάνει να μην τα παρατήσει και να καταφέρει να δημιουργήσει κάτι για το οποίο δεν θέλει επαίνους ούτε «ποδοκροτήσεις». Για τον ποιητή «υπάρχει» μόνο «η αυτόφωτη ανάγκη- / έξω από αυτήν η τέχνη / δεν αξίζει ούτε για δίφραγκο.»
Στη συνέχεια της ποιητικής σύνθεσης του Αλέξιου Μάινα «Το ξυράφι του Όκαμ» έχουμε αρκετές καλές στιγμές. Όμως, ενώ υπάρχουν αρκετοί αποσπασματικοί στίχοι, που είναι πολύ όμορφοι, κάπου το σύνολο χάνει, κάπου δεν αποδίδεται σωστά το νόημα. Στην προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν πολλά υπερρεαλιστικά στοιχεία ο ποιητής χάνεται σε ένα λαβύρινθο σκέψεων, που είναι αρκετά δύσκολο να παρακολουθήσει ο αναγνώστης, ενώ σε μερικά σημεία χάνεται ο ρυθμός και η ποίηση γίνεται πεζογράφημα.
Θα κλείσουμε αυτή την μικρή μας αναφορά στο βιβλίο του Αλέξιου Μάινα «Το ξυράφι του Όκαμ», συμπεραίνοντας ότι παρά τα ελαττώματα, που παρουσιάζει είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον πόνημα.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και το νέο ποιητικό βιβλίο του Αλέξιου Μάινα: «Το ξυράφι του Όκαμ», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Μικρή Άρκτος». Πρόκειται για μια ποιητική σύνθεση, όπου περιγράφεται ποιητικά το 24ωρο ενός ανθρώπου, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον ποιητή, που μας παρουσιάζεται σε πρώτο πρόσωπο. Ενώ, όμως, όπως είπαμε και πιο πάνω, έχουμε μια ποιητική σύνθεση, ορισμένες ενότητες θα μπορούσαν να είναι ξεχωριστά ολοκληρωμένα ποιήματα.
Η ποιητική σύνθεση του Αλέξιου Μάινα ξεκινά με ένα τετράστιχο-απόφθεγμα, που μας προετοιμάζει για το τι πρόκειται να επακολουθήσει: «Αν μόνο το ψέμα / είναι ευτυχία / τότε ας είναι αλήθεια / μόνο ό,τι μας κάνει ελεύθερους.»
Τα καλύτερα σημεία του βιβλίου «Το ξυράφι του Όκαμ» είναι εκείνα, όπου ο Αλέξιος Μάινας περιγράφει την αγωνία του ποιητή να καταφέρει να δημιουργήσει κάτι δικό του, που να έχει τη σφραγίδα του και όχι απομιμήσεις και αντιγραφές. Μήπως, όμως, έχουν ειπωθεί τα πάντα; Απογοητευμένος ο Αλέξιος Μάινας θα γράψει: «Τίποτα πρωτόλειο, τίποτα λευκό. / Ό,τι και να πεις είναι τσιτάτο.» Όμως, η εσωτερική ανάγκη για δημιουργία θα τον κάνει να μην τα παρατήσει και να καταφέρει να δημιουργήσει κάτι για το οποίο δεν θέλει επαίνους ούτε «ποδοκροτήσεις». Για τον ποιητή «υπάρχει» μόνο «η αυτόφωτη ανάγκη- / έξω από αυτήν η τέχνη / δεν αξίζει ούτε για δίφραγκο.»
Στη συνέχεια της ποιητικής σύνθεσης του Αλέξιου Μάινα «Το ξυράφι του Όκαμ» έχουμε αρκετές καλές στιγμές. Όμως, ενώ υπάρχουν αρκετοί αποσπασματικοί στίχοι, που είναι πολύ όμορφοι, κάπου το σύνολο χάνει, κάπου δεν αποδίδεται σωστά το νόημα. Στην προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν πολλά υπερρεαλιστικά στοιχεία ο ποιητής χάνεται σε ένα λαβύρινθο σκέψεων, που είναι αρκετά δύσκολο να παρακολουθήσει ο αναγνώστης, ενώ σε μερικά σημεία χάνεται ο ρυθμός και η ποίηση γίνεται πεζογράφημα.
Θα κλείσουμε αυτή την μικρή μας αναφορά στο βιβλίο του Αλέξιου Μάινα «Το ξυράφι του Όκαμ», συμπεραίνοντας ότι παρά τα ελαττώματα, που παρουσιάζει είναι ένα αρκετά ενδιαφέρον πόνημα.
Θεοχάρης Παπαδόπουλος
