Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 30

Στήλη: Η προσπάθεια [Μέρος 2ο] - Της Άτης Σολέρτη

6solertithesleepofreasonproducesmonstersbyfranciscogoya.jpg
«The sleep of reason produces monsters» by Francisco Goya
Ο απρόσμενος επισκέπτης συγκαταβατικά κούνησε το κεφάλι του και μ’ ένα νεύμα αποχαιρετισμού έφυγε. Έτσι απλά. Αργά έκλεισε την πόρτα πίσω του κι εξαφανίστηκε. Δεν το περίμενα! Κι εγώ έμεινα εκεί. Η ίδια μαύρη φιγούρα σ’ ένα κατάλευκο δωμάτιο γεμάτο σκέψεις που θέριευαν και τυλίγονταν ασφυκτικά γύρω απ’ τον νου σαν ερπετά, επίμονα σφυρίζοντας τις μελωδίες τους, ανατριχιάζοντας τις λέξεις που ετοιμάζονταν να ξεχυθούν σαν δηλητήριο πάνω στην ύπαρξή μου. Προσπάθησα να τα τινάξω από πάνω μου. Με αηδίαζε αυτή η αίσθηση που άφηναν ενώ διέτρεχαν το σώμα μου σαν κύμα προσαρμοσμένο στο καλούπι μου, έτοιμο να διαπεράσει την επιδερμίδα μου, να γίνει ένα με μένα, να με καταπιεί. Αυτή η αίσθηση της αργής αγωνίας για το αποτέλεσμα έπρεπε να λάβει τέλος. Άρχισα να συστρέφομαι στο πάτωμα, τα πόδια μου σχεδόν είχαν παραλύσει,τραβούσα με τα χέρια τα μαλλιά μου για να διώξω ό,τιεσκεμμένα έβρισκε καταφύγιο εκεί,τα μάτια μου ήταν κλειστά-ίσως δεν καταδέχονταν να συμμετέχουνσ’ αυτή την προσπάθεια- και η αναπνοή μου είχε πλήρως προσαρμοστεί σ’ έναν ρυθμό βαρύ και ήρεμο,συνθέτοντας αρμονικά ένα προοίμιο μίας ακόμα ανατροπής.
Ξάφνου απότομα όλα υπάκουσαν σ’ εκείνον τον υπόκωφο ρυθμό. Τα φίδια ντροπιασμένα κρύφτηκαν στις δερμάτινες φωλιές τους.Κι εγώ προσπαθώντας να μαζέψω τα αποσυναρμολογημένα μου κομμάτια, αφέθηκα νωχελικά στην παρατήρηση αυτών που χρόνια συναντούσε το ίδιο νυσταγμένο βλέμμα, στο ίδιο διεγερτικό δωμάτιο, φορώντας την ίδια μαύρη σκιά, καθηλωμένος στο ίδιο λευκό φόντο της ύπαρξής μου.
Ήτανε πια μεσάνυχτα. Κι εγώ κλειδωμένος ακόμα εκεί μέσα, μετρούσα πνεύματα εξαϋλωμένα. Δεν τα φοβόμουν, γιατί τα γνώριζα.Είχαν παραδοθεί σ’ έναν χορό μελωδικό απ’ τους ψιθύρους των αναμνήσεων κάθε επισκέπτη που μπαινόβγαινε κάθε μέρα. Εγώ βρισκόμουν πάντα στη μέση, περικυκλωμένος τις θύμησες, τις φωνές και τα αγγίγματά τους, τις παραινέσεις και τις απαγορεύσεις τους, έχοντας πάντα την ίδια αίσθηση αναμονής και τόση όρεξη για να βρω τρόπο και να φύγω από ‘κει. Έπρεπε κάποτε ν’ απαλλαγώ από τις κλειδαριές εκείνες.
Τότε, μία φωνή συνόδευσε το τόσο έντονο συναίσθημα φυγής που ολοκληρωτικά με διαπέρασε,και πήρε τη μορφή μιας σκέψης καλώντας με να μιμηθώ την υποχθόνια τάση φυγής της.Τι αινιγματικό δίλημμα έφερε!
«Βλέπεις εκείνο το κλουβί που στέκεται στη μέση του ασβεστωμένου δωματίου σου»; Με ρώτησε. «Το διάφανο που έχεις μπροστά σου. Μέσα του βρίσκεται μια μαύρη νυχτερίδα. Μάλλον την έχεις ξαναδεί. Αν την ανοίξεις, θα ξεφύγει. Δεν πρέπει όμως να ξεφύγει! Να μην ανοίξεις το κλουβί! Όχι ακόμα... Σε λίγο θα πετάξει μέσα σε τούτο το κατάλευκο δωμάτιο άλλη μία. Αυτή θα πρέπει να τη βάλεις στο κλουβί χωρίς τη δίδυμη να βγει. Αυτό πρέπει να κάνεις. Και ξέρεις το γιατί».
Ίσως να ήξερα εκείνο το γιατί, ίσως και όχι. Όμως είχα βαλθεί ν’ ανοίξω το κλουβί. Άλλωστε η πόρτα του κλουβιού εκείνου, θα ήταν το πρώτο βήμα για το άνοιγμα μιας άλλης πόρτας μεγαλύτερης. Εκείνης της λευκής στο βάθος του φόντου μου, που θα με οδηγούσε στην απόλυτη αίσθηση ελευθερίας που από καιρό περίμενα κι αποζητούσα. «Ελευθερία» κραύγασα. «Ελευθερία»!Κι άφησα ένα πλατύ χαμόγελο να ιδωθεί. Όμως για λίγο, αφού κι αυτή τη σκέψη νίκησε κάθε πράξη. Κάθε προσπάθεια για μυϊκή αντίδραση. Κάποια ειρωνικά χαχανητά διέκοψαν την θριαμβευτική μου ονειροπόληση και δυο λευκά φτερά πέταξαν επιθετικά μπροστά μου βάζοντας στόχο να μου κλείσουνε εκ νέου τα μάτια. Ήταν μια νυχτερίδα ντυμένη νύφη που έσερνε με το τούλι της κάθε παράσιτο που επιτελούσε ρόλο προστάτη-καλεσμένου σ’ ένα μυστήριο ιερών δεσμών που τώρα ετοιμαζόταν να κορυφωθεί. «Με μένα; Για μένα;» Αναρωτήθηκα. Κι αμέσως ένιωσα δυο δόντια κοφτερά να αγκιστρώνονται στην εξωτερική πλευρά της δεξιάς μου παλάμης.Αίμα δεν έτρεξε κι ούτε που πόνεσα. Όμως αυτή η παράσταση δεν είχε λόγο να συνεχιστεί.Δεν είχα καταλάβει καν ποιο λόγο εξυπηρετούσε. Έπρεπε να τη φυλακίσω και να ελευθερώσω εκείνη που παρέμενε κλεισμένη στο κλουβί.Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να τη σώσω! Να τη σώσω! Να αγνοήσω τη φωνή! Έπρεπε να διαλέξω! Να αναπνεύσω! Σταματήστε τους ψιθύρους! Τις μελωδίες πάψτε! Τα δόντια σας μαζέψτε. Μην τσιμπάτε! Πρέπει να βοηθήσω. Να διαλέξω. Να ορίσω. Να ξυπνήσω πρέπει. Να μαζευτώ!