Ξύπνησα κι ήρθαν όλα στο μυαλό μου: η χάρη
του σώματός σου, να διασχίζει τον πικρόν αέρα,
η λύπη, μια υποτακτική σκιά —ακολουθούσε εσένα— η μέρα
που δάκρυζαν τα μάτια μου στα μάτια σου, το αλφαβητάρι
της ποίησης, που έχει ορίσει ν’ αγκαλιάζουμε τα βάρη
της ζωής με δύναμη τυφλή— έχω γνωρίσει αυτόν τον πόνο πέρα ως πέρα.
Δώδεκα λέξεις μόνο σώσε από τον θάνατο: Σαν φωτοστέφανο του αιθέρα
χρειάζομαι τα χέρια σου ξανά στο πρόσωπό μου. Μαύροι ιαγουάροι
της σκέψης, βγείτε απ’ τον ύπνο, δώστε σ’ ετούτο το θηρίο το ποίημα:
Στην πείνα. Στρέφω το βλέμμα και χαμογελάς. Προοριζόμουν για την ευτυχία.
Κι όμως, ό, τι αγαπώ μ’ εγκαταλείπει. Σας ακολουθώ, βήμα το βήμα.
Φωνάζω, σαν να ήσουν δίπλα μου: «Θα έκανα κάθε ανοησία
για να αισθανθώ στο πρόσωπό μου το δικό σου άγγιγμα και πάλι».
Τέλος— το χάδι κύλησε για της γραφής το κρύο κεφάλι.
Ο Αλέξανδρος Μηλιάς έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ό,τι φέρει η βροχή (εκδόσεις Έψιλον 2010) και Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων (εκδόσεις Πατάκη 2014).
