Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 29

Διακοπές στην ποίηση: Αντουάν Εμάζ (Γαλλία)

dimouliemaz29.jpeg
Μεταφράζει η Αγγελική ΔημουλήΟ Αντουάν Εμάζ, γεννήθηκε το 1955 στο Παρίσι. Σήμερα ζει στην Ανζέρ όπου διδάσκει στο Λύκειο. Θεωρείται σημαντικός ποιητής με έντονη παρουσία στα γαλλικά γράμματα. Το ύφος της ποιησής του έχει ρεαλιστικά στοιχεία χωρίς όμως να του λείπει κι ένας υπαινικτικός λυρισμός. Τα θέματα που πραγματεύεται είναι η κούραση απ’ την καθημερινότητα και τη ρουτίνα, ο θάνατος αλλά και υπαρξιακά ερωτήματα. Τα ποιήματα που μεταφράστηκαν στο παρόν αφιέρωμα είναι από τον συγκεντρωτικό τόμο Caisse Claire, éditions Points, Paris, mars 2007.

Ο κόσμος είναι γεμάτος βλακεία, αδικία και βία. Κατά τη γνώμη μου ο ποιητής δε μπορεί ν’απαντά με όνειρα και εξεζητημένη γλώσσα. Δεν πρέπει να ξεχνά, να ξεφεύγει ή να διασκεδάζει. Οφείλει να είναι μ’αυτούς που είναι καταδικασμένοι στη σιωπή. Γράφω με ό,τι μένει ζωντανό στην καταστροφή και έγκλειστο στο μέλλον. Α.Ε.

Ποίημα πάνω σ’ένα μικρό μαύρο πτερύγιο

νύχτα μπροστά σιωπηλός τοίχος
μετά από τη χιονοστιβάδα των κενών λόγων
των απαραίτητων
για μια συνηθισμένη μέρα

τα μάτια λάμπουν
το βλέμμα δε μπορεί να φτάσει
πέρα από το μικρό μαύρο κομμάτι
του παραθύρου
τη νύχτα

αυτό αξίζει παραπάνω απ’τον φόβο
που έρχεται
σύντομα στα κλειστά μάται

προχωρώντας στο εσωτερικό
και προοδεύοντας στην πυκνότητα
δίχως λάμπα
οσφραίνομαι
στην άκρη
τελείως στην άκρη μιας
συγκεχυμένης νύχτας

βρισκόμαστε εκεί
για να μιλήσουμε
με λίγη λογική
πολύ
για να είναι σίγουρη

ένα γέλιο
ένα τελευταίο χτύπημα
μπορούμε χωρίς αμφιβολία να πούμε ότι φτάσαμε
στην πιο μεγάλη δίψα της υπομονής και της μανίας

άφεγγοι

Ποίημα της σύγχυσης

Στο τέλος μπροστά πιο γκρίζα
ογκώδη έπιπλα
σαν βρώμικο βαμβάκι
σφραγισμένο

Μένει λίγος χρόνος πριν τη βροχή, πριν τον φόβο που έρχεται, πριν τα παιδιά γυρίσουν απ’το σχολείο, πριν αφήσουμε το βιβλίο και πάμε να πιούμε κάτι, πριν πέσουμε για ύπνο, λευκοί σαν το χιόνι.


Το Κρέας

Ψηλά, στη γωνία του δρόμου, υπάρχει ένα χασάπικο. Τρίτη και Παρασκευή,
ένα μεγάλο άσπρο φορτηγό, τα ξημερώματα και άντρες με βρώμικες
μπλούζες: μεταφέρουν κομμάτια κρέας τόσο μεγάλα όσο κι οι ίδιοι.
Σχεδόν κανείς δεν τους βλέπει κι όμως όλα αυτά συμβαίνουν.

Τέλος

Σταματάμε εδώ

Δεν ξέρουμε ποιο κόκκινο τοπίο κινείται
στο βάθος του ματιού
μοιάζει κάπως σαν υπόκωφο χτύπο
Ένα τεράστιο κύμα φερμένο από μακριά
ανεβαίνει και σπάει
ακόμα
εδώ
η νύχτα